👤 رئوف حکمت دوست

قیام دوم فروردین نقطه عطفی در تاریخ مبارزاتی آزربایجان جنوبی، به‌ویژه در غرب آزربایجان، بود. پس از این قیام و پاسخ محکم ملت تورک آزربایجان به گروه‌های تروریستی، اکنون این گروه‌ها از صلح، دوستی و برادری سخن می‌گویند. اما همه می‌دانند که این ادعای دوستی و مسالمت تنها از سر ضعف آن‌هاست و در اولین فرصت، بار دیگر علیه ملت تورک آزربایجان شمشیر خواهند کشید.

از سوی دیگر، حمله نظامی احتمالی آمریکا و متحدانش به برنامه هسته‌ای ایران، می‌تواند منجر به خلأ قدرت در منطقه و ایران شود. گروه‌های تروریستی کُردی درصدد هستند تا با سوءاستفاده از این وضعیت، سناریوی شمال سوریه و قارا‌باغ را در آزربایجان غربی تکرار کنند.

ملت تورک آزربایجان، فارغ از هر اندیشه سیاسی و ایدئولوژی، باید برای روزهای سختی که چندان دور نیست، آماده شود. این روزهای سخت زودتر از آنچه تصور می‌کنیم، فرا خواهند رسید. در چنین شرایطی، اختلافات سیاسی میان مردم آزربایجان باید کنار گذاشته شود و همه در یک اتحاد استراتژیک، چون مشت واحدی در برابر دشمن مشترک بایستند.

در مبارزه با گروه‌های تروریستی، چماق و چوب کافی نیست. ملت تورک آزربایجان باید با اعتماد به یکدیگر، جان خود را کف دست بگذارند و همانند عملیات آزادسازی قاراباغ، آماده فداکاری و پرداخت هزینه‌های سنگین برای حفظ و دفاع از وطن خود باشند. در غیر این صورت، گروه‌های تروریستی و زیاده‌خواه با امکاناتی که از کشورهای دیگر به دست آورده‌اند، جان، ناموس و خاک آزربایجان را هدف اشغال قرار خواهند داد.

همه اقشار ملت آزربایجان، از کوچک و بزرگ، پیر و جوان، دیندار و غیر باورمند، ملی‌گرا یا امت‌گرا، باید در یک اتحاد استراتژیک، اختلافات سیاسی خود را کنار گذاشته و تا زمان ریشه‌کن شدن فتنه گروه‌های تروریستی، در یک جبهه واحد مبارزه کنند.

بازگشت به اختلافات سیاسی پس از رفع فتنه آسان خواهد بود. اما اگر خاک از دست برود، بازپس‌گیری آن شاید غیرممکن یا مستلزم هزینه‌ای سرسام‌آور باشد.