👤 آراز نیوز

به رغم حمایت‌های گسترده مالی-اقتصادی، سیاسی، نظامی و اطلاعاتی جمهوری اسلامی از ارمنستان در طول عمر این کشور، ارمنستان همیشه دست ایران را در حنا گذاشته است. این به زغم حمایت های گسترده ایران در جریان قاراباغ و مسائل پس از آن، بیش از پیش مشهود شده و ارمنستان با نادیده گرفتن همه نگرانی‌های سیاسی و ژئوپلتیک ایران، با ناتو و امریکا به طور جداگانه پیمان های همکاری امضا کرد و راستای این مسئله برای نیروهای نظامی امریکا و ناتو پایگاه های نامی جداگانه ای در خاکش این کشور و در نزدیکی مرز ایران ایجاد کرد.

اما جمهوری اسلامی تاکنون نه تنها واکنشی به اقدامات ارمنستان نداشته بلکه در برابر آن سکوت کرده و نادیده گرفته است. در مواجهه با مسئله تورک در ایران، آزربایجان و ترکیه مبنای سیاست خارجی جمهوری اسلامی ترکیبی از تشیع فرقه‌ای و ناسیونالیسم فارسی (تاجیکی) است. وقتی این دو به تضاد بر می‌خورند ناسیونالیسم فارسی ارجحیت پیدا می‌کند. این همان ذهنیت موسوم به «شعوبیه» است که ریشه تاریخی دارد و تمایل دارد تا نوعی از تشیع فرقه‌گرا را در خدمت ملی‌گرایی فارسی (تاجیکی) به کار ببرد.

با توجه به این تحولات، حمایت ایران از ارمنستان به نوعی شبیه شرط‌بندی روی اسب مرده است. ارمنستان نه تنها توان یا تمایلی برای پاسخگویی به حمایت‌های ایران ندارد، بلکه به صورت مداوم در حال پیگیری سیاست‌هایی است که منافع ایران را تهدید می‌کنند. ادامه این رویکرد از سوی تهران، می‌تواند منجر به انزوای بیشتر ایران در منطقه و افزایش چالش‌های ژئوپلتیک و داخلی شود.