از تبریک سالگرد کشتار ۲۱ آذر توسط رضا پهلوی تا حمله به زندانی سیاسی آذربایجانی در زندان اوین
👤 آراز نیوز
روز ۲۱ آذر، سالگرد یکی از دردناک‌ترین و در عین حال پرافتخارترین رویدادهای تاریخ آذربایجان است. این روز، یادآور تاسیس حکومت ملی آذربایجان و رسمی شدن زبان تورکی، و همچنین سرنگونی خونین آن به دست ارتش شاهنشاهی ایران در سال ۱۳۲۵ است. این رویداد نه تنها به معنای پایان یک حکومت بود، بلکه به منزله سرکوب اراده ملت تورک آذربایجان بود. هجوم ارتش شاهنشاهی به آذربایجان، همراه با کشتار هزاران نفر از تورک‌های آذربایجان، سوزاندن هزاران کتاب و نشریه به زبان تورکی، و اعدام گسترده، زخم عمیقی بر تاریخ این ملت برجای گذاشت.
اما آنچه این زخم را امروز عمیق‌تر کرده است، اقدامات و اظهاراتی است که نه تنها این درد تاریخی را نادیده می‌گیرند، بلکه به شعله‌ورتر شدن تبعیض‌ها و تنش‌های اجتماعی نیز دامن می‌زنند. در این راستا، اظهارات رضا پهلوی درباره این روز به عنوان “روز نجات آذربایجان”، بار دیگر حساسیت‌ها و شکاف‌های موجود را برانگیخته است. این رویکرد، گذشته‌ای پر از ظلم و سرکوب را توجیه کرده و مطالبات فرهنگی و هویتی تورک‌های آذربایجان را به‌عنوان “تجزیه‌طلبی” جلوه می‌دهد.
حمله فیزیکی به طاهر نقوی، زندانی سیاسی آذربایجانی در زندان اوین، نمونه‌ای روشن از بازتاب این تبعیض‌ها و دشمنی‌ها است. این حادثه تنها یک اتفاق خشونت‌آمیز علیه یک فرد نیست؛ بلکه بازتابی از روند سیستماتیک تبعیض و نفرت‌پراکنی علیه تورک‌های آذربایجان در ایران است. گزارش‌ها حاکی از آن است که این حمله توسط افرادی وابسته به جریان سلطنت‌طلب انجام شده است، جریانی که به نظر می‌رسد با اظهارات و گفتمان رضا پهلوی تقویت شده است.
حمله فیزیکی علیه زندانی سیاسی آذربایجانی طاهر نقوی در زندان اوین به دست افراد جریان سلطنت‌طلب
رضا پهلوی و هواداران او، با جشن گرفتن سقوط حکومت ملی آذربایجان و نامیدن آن به عنوان “حفظ تمامیت ارضی”، نه تنها به تحریف تاریخ می‌پردازند، بلکه زمینه‌های تنش‌های ملی و اجتماعی را نیز فراهم می‌کنند. این رویکرد، بستر تئوریک حملات خشونت‌آمیز علیه فعالین تورک را فراهم می‌کند.
حمله به طاهر نقوی، به‌عنوان یک زندانی سیاسی، نمادی از این روند خطرناک است. اظهارات نفرت‌پراکنانه و تحریک‌آمیز، زمینه‌ساز این‌گونه خشونت‌ها بوده و به ایجاد شکاف‌های عمیق‌تر در جامعه ایران منجر می‌شود. مسئولیت چنین حملاتی، به ویژه زمانی که تحت تاثیر گفتمان‌های تنش‌زا و افراطی رخ می‌دهند، بر عهده افرادی است که این گفتمان‌ها را ترویج می‌کنند. رضا پهلوی به عنوان رهبر این جریان فاشیستی مسئول هرگونه خشونت و سرکوب فعالین تورک در ایران است.
در این شرایط، حفاظت از امنیت زندانیانی مانند طاهر نقوی و دیگر زندانیان سیاسی و عقیدتی، وظیفه‌ای اخلاقی و انسانی است که باید مورد توجه تمامی آزادی‌خواهان، فارغ از تعلقات اتنیکی و سیاسی، قرار گیرد. سکوت روشنفکران اتنیک فارس در برابر گفتمان نفرت‌پراکن رضا پهلوی و جریان پیرو او، اگر به اندازه اشاعه‌دهندگان این تفکرات خطرناک نباشد، کمتر نیز نیست. این سکوت، نه تنها به معنای تایید ضمنی این گفتمان‌هاست، بلکه به تداوم تبعیض و سرکوب علیه تورک‌های آذربایجان و دیگر ملیت‌های تحت فشار در ایران کمک می‌کند.
