چرا به تاریخ آزربایجان رحم نمی‌کنند؟
در اخبار آمده است که درختان چندصدساله محوطه لشکر ۶۴ اورمیه خشکانده، قطع و قلع و قمع می‌شوند.
در روزهای گذشته نیز اخباری مبنی بر قلع و قمع درختان کهن سال «گولوستان باغی» تبریز منتشر شد که حواشی بسیاری نیز پدید آورد.
با شنیدن چنین اخباری واقعاً اندوه انسان را فرا می‌گیرد که چرا در آزربایجان استعمارزده حتی به تاریخ نیز ترحمی نمی‌شود. آنانی که درختان چند صد ساله محوطه لشکر ۶۴ را به یغما می‌برند می دانند این درختان یادگار چیست؟ یا می دانند و به عمد این کارها را می‌کنند؟!
محوطه لشکر ۶۴ محل «باغ دلگشا»ی اورمیه بوده است. این باغ که دو عمارت فاخر درون آن وجود داشت در دوره ناصرالدین شاه توسط حاکم وقت اورمیه یوسف خان شجاع الدوله افشار قاسملو که از خاندان خانها و بیگلربیگی های افشار ارومی و مردی جنگاور و ادیب بود (کتاب ارزشمند تاریخ افشار به دستور وی تدوین شده است) احداث شد. بعد از وی نیز باغ دلگشا به بؤیوک خان اقبال الدوله افشار (مدافع نامدار اورمیه در مقابل تهاجم شیخ عبیدالله شمذینانی) به ارث رسید. این باغ که در مقابل دروازه یوردشاه اورمیه (پنجراه فعلی) قرار داشت در هنگام هجوم شیخ عبیدالله توسط وی به عنوان قرارگاه مورد استفاده قرار گرفت و آسیب‌هایی به آن وارد شد.
در هنگامه حملات ویرانگر ارامنه جیلو و اشرار اسماعیل سیمکو که در اورمیه به وقایع «کوردلوک-جیلولوق» معروف است باغ دلگشا به سبب تعلق به بزرگان خاندان افشار یکی از مراکز تحولات شهر و منطقه بوده است.
بعد از سقوط دولت قاجار و استقرار پهلوی خاندان افشار به نیت خدمت به امنیت شهر این باغ را به محل سربازخانه تبدیل کردند که در ادامه به محل قرارگاه لشکر ۶۴ پیاده ارتش تبدیل شد.
به گفته شاهدان عمارت کلاه فرنگی بزرگ باغ تا اندکی قبل از انقلاب ۵۷ باقی بوده است ولی متاسفانه در آن سال‌ها تخریب شد.
اکنون تنها یادگار باقی مانده باغ دلگشای خاندان تاریخ ساز افشار ارومی که درختان کهنسال آن است، این چنین مورد قتل و غارت قرار می‌گیرند!
چرا کسی نیست به امداد تاریخ و مدنیت آزربایجان برسد تا این چنین به تاراج نسیان نرود؟!
