اینجا آزربایجان است؛ مبارزه ادامه دارد…
👤 قاراخان گونئی
اینجا آزربایجان است. سرزمینی که در هر وجب خاکش، صدای مقاومت و مبارزه علیه ظلم و استبداد طنین‌انداز شده است. آزربایجانی که مردمانش با زنجیر تبعیض، تحقیر و بی‌عدالتی روزگار می‌گذرانند، اما هرگز در برابر ستم سر خم نکرده‌اند. آنان که در تلاش برای بازگرداندن حق خود از زیر چکمه‌های استبداد حاکمیت فارس، زندگی‌شان را وقف مبارزه کرده‌اند.
باقر حاجی‌زاده، آیاز سیف‌خواه، آراز امان… این نام‌ها فقط از لیست محکومین نیستند؛ این‌ها نام‌های قهرمانان یک ملت‌اند. مردانی که در دل ستم، خفقان و بی‌عدالتی، راه مبارزه مدنی را انتخاب کرده‌اند. این‌ها نه تنها برای آزادی خود، بلکه برای ملت تورک آزربایجان، برای حفظ هویت و زبان‌شان، برای حفظ فرهنگ و تاریخ‌شان مبارزه می‌کنند.
اینجا، مبارزه واقعی است. این مبارزه فقط برای رهایی از زندان‌های سرد و تنگ نیست؛ این یک جنگ تمام‌عیار برای حفظ هویت و آزادی است. مردانی که برای احقاق حقوق خود به زندان می‌روند، سال‌ها از خانواده و عزیزانشان دور می‌مانند، اما با سر بلندی و ایمان به آزادی، همچنان بر مواضع خود استوارند. ودود اسدی، عبدالعزیز عظیمی قدیم، مرتضی پروین و… این‌ها نماد ایستادگی و مقاومت‌اند.
حاکمیت فارس تلاش می‌کند صدای این ملت را خفه کند، اما هر چه بیشتر می‌کوشد، فریاد این ملت رساتر می‌شود. فریاد عدالت، فریاد حق‌طلبی. هیچ زندانی نمی‌تواند روح آزاد این مبارزان را در بند کند. طاهر نقوی، سالار طاهرافشار، حسین پیری، سعید مینایی، کمال نوری و سلیمان محمدی… این‌ها همه به جرم مبارزه برای عدالت، برای هویت‌شان، برای آزربایجان، به زندان افکنده شده‌اند. اما چه باک! آزربایجان با چنین مردانی همواره پابرجاست.
مبارزه برای حقوق مدنی، برای هویت و آزادی، مبارزه‌ای بی‌پایان است. در هر لحظه از این سرزمین، صدای مقاومت شنیده می‌شود. هیچ ستمگری نمی‌تواند این ملت را به سکوت وادار کند. اینجا، هر سلول زندان تبدیل به سنگر مبارزه شده است، هر زندانی قهرمانی است که با قدرت ایمان و شجاعت، در برابر بی‌عدالتی می‌ایستد.
آزربایجان هرگز از پای نمی ایستد و مبارزه‌اش علیه ظلم و تحقیر هر روز شعله‌ورتر می‌شود. اینجا، جایی است که مردان و زنانش با عشق به وطن و آزادی، با شجاعتی وصف‌ناپذیر، در برابر هر گونه استبداد ایستادگی می‌کنند.
