تیتر مقاله نشریه اورشلیم پست اسرائیل، به قلم مردخای‌ کدار‌

در بخشی هایی از مقاله چنین نوشته شده است:

«سوال این است: چگونه می توانیم برنامه هسته ای ایران را به بهترین نحو سرنگون کنیم؟ پاسخ تغییر رژیم است که توسط اقلیت های ائتنیکی ایران ممکن است.

بعد از اعتراضات اخیر ائتنیک‌های ایران در جستجوی خودمختاری و آزادی بیشتر از دولت مرکزی در تهران هم‌نظر شده اند. این گروه‌ها از اینکه رژیم ایران زبان‌های [تورکی] آزربایجانی، کردی، بلوچ و عربی را در مناطقی از ایران که ساکنانش اقلیت‌های ائتنیکی ایران هستند سرکوب می‌کند، خشمگین هستند.

علاوه بر این، همه این گروه‌های ائتنیکی از تروریسم محیطی زیستی که توسط رژیم تهران به راه انداخته شده است، آسیب دیده اند. یکی از نمونه های دهشت انگیز، وضعیت اسفبار دریاچه اورمیه در آزربایجان جنوبی است که به دلیل ترور اکولوژیکی فارسی در خطر خشک شدن است. در نتیجه، آزربایجان جنوبی در گذشته نه تنها به چنین ترور زیست محیطی و برای آزادی زندانیان اعتراض کرده است، بلکه به دنبال استقلال از رژیم آخوندی نیز بوده است. جامعه آزربایجان جنوبی، مانند همه ائتنیک‌های ایران، به دلیل سرکوب وحشیانه مخالفان توسط رژیم ایران، آسیب دیده است.

دکتر سارنگ زینی زاده، فعال حقوق بشر آزربایجانی مستقر در ایالات متحده می‌گوید: «تورکهای آزربایجانی که عمدتاً در مناطق غیر نفت خیز شمال غرب ایران (در امتداد مرز با ترکیه، ارمنستان و آزربایجان) متمرکز هستند، تقریباً یک چهارم جمعیت کشور را تشکیل می دهند. آزربایجانی ها اغلب ادعا می کنند که سهم جمعیتی نزدیک به ۴۰ درصد دارند، که این تعداد شامل برادران ائتنیکی مانند ترکمن ها، قشقایی ها و سایر گروه های ترک زبان می‌شود.

اگر در آزربایجان جنوبی علیه رژیم تهران قیام شود، این ضربه مهلکی به آخوندها خواهد بود. از سوی دیگر، اگر با کردها، بلوچ ها، عربهای احواز و سایر اقلیت های ائتنیکی متحد شوند و برای تغییر رژیم مبارزه کنند، کار آخوندها تمام خواهد شد و برنامه هسته ای آنها به زباله دان تاریخ خواهد رفت. بنابراین، اگر جامعه بین‌المللی به توقف سریع برنامه هسته‌ای ایران اهمیت می‌دهد، باید هر کاری که لازم است برای حمایت از تمام اقلیت‌های ائتنیکی ایران که به دنبال جدایی از رژیم و ایجاد دولت‌های ائتنیکی مستقل در ایران کنونی هستند، انجام دهند.»