بنابر آیین نامه زندان، در طول مدت حبس یک محکوم، تمامی هزینه های، غذا، مکان، بهداشت، انتقال و بدرقه به برعهده دولت است، همچنین در طول تبعید و انتقال زندانی نیز، تهیه غذا در وعده های سه گانه مانند گذران محکومیت در زندان، بر عهده دولت می باشد. با توجه به مقررات و قوانین سازمان زندان های کل کشور، ماجرای انتقال ۵ عضو کمیته مرکزی تشکیلات یئنی گاموح، از زندان رجایی شهر کرج به زندان مرکزی شهر تبریز هم از لحاظ قانونی و هم از لحاظ انسانی قابل تامل است.

شرح واقعه تبعید:

به گزارش وب سایت رسمی یئنی گاموح، تبعید این زندانیان سیاسی، به دلیل اعتصاب غذا که در اعتراض به رای نه سال حبس تعزیری و تایید آن در دادگاه تجدید دادگاه انقلاب تبریز، به صورت کاملا غیرقانونی صورت می گیرد. در آیین نامه سازمان های زندان کل کشور عنوان شده است که تبعید زندانی باید با تصمیم شورای انضباطی زندان و طی مراحل قانونی صورت بگیرد. همچنین حفظ کرامت انسانی زندانی، اطلاع به خانواده زندانی و مشخص کردن محل تبعید توسط مقام قضایی ذی صلاح از ابتدایی ترین این اقدامات در تبعید یا تعویض محل نگهداری یک زندانی است. در انتقال اعضای کمیته مرکزی یئنی گاموح، لطیف حسنی، بهبود قلیزاده، یوروش مهرعلی بیگلو، شهرام رادمهر و محمود فضلی هیچ کدام از این مقدمات اداری ضروری رعایت نمی شود، به نحوی که بعد از انتقال این زندانیان به مقصد زندان اوین، این زندان از پذیرش آنها امتناع می ورزد و زندانیانی که بیش از ۱۰ روز اعتصاب غذا کردند را ۲۴ ساعت در داخل یک خودرو نگهداری می کنند و سپس به زندان رجایی شهر کرج می برند. در این زندان نیز، مسئولین زندان با فشارهایی که از طرف نهادی امنیتی آورده می شود پس از چندین ساعت مجبور به پذیرش این زندانیان می شوند. در تمام این مراحل زندانیان و خانواده های آنها از محل تبعید بی خبر بودند.

بعد از تبعید و پایان اعتصاب غذا، درخواست بازگشت مجدد این زندانیان به تبریز توسط وکلا و خانواده های آنها به جریان انداخته شد، و بنا به اذعان مقامات قضایی تهران، آنها پس از پایان اعتصاب غذا با درخواست انتقال دوباره این زندانیان سیاسی به زندان تبریز موافقت می کنند. اما با دخالت اداراه اطلاعات و طولانی شدن روند اداری، عملی شدن انتقال نهایی این زندانیان بیش از ۶ ماه به طول می انجامد.

ماجرای روز انتقال:

پس از ماه‌ها تلاش خانواده‌ها و آزار و اذیت عوامل دخیل در این پرونده، روز انتقال فرا می‌رسد. مامورین بدرقه زندان برای انتقال اعضاء کمیته مرکزی یئنی گاموح به زندان تبریز درخواست مبلغ بیست میلیون ریال هزینه انتقال می‌کنند، این زندانیان برای پرداخت چنین مبلغی درخواست سندی رسمی و مکتوب می‌نمایند و کار به توهین و ناسزای ماموران می‌کشد و ماموران بدرقه اقدام به آزار و اذیت این فعالین می‌کنند. مامورین انتقال ابتدا اجازه برداشتن وسایل شخصی این زندانیان را نمی‌دهند ولی، با اصرار و پافشاری این فعالین سیاسی که در صورت ادامه چنین رفتاری سوار ماشین نخواهیم شد، مجبور می شوند تا وسایل شخصی آنها را نیز در ماشین جای داده و به سمت تبریز حرکت کنند. در این میان راه ماموران بدرقه به بهانه نداشتن منابع مالی، از دادن غذا به این زندانیان امنتاع می کنند با میانجی گری یکی از مامورین مقرر می شود که زندانیان با یکی از آشنایان خود تماس بگیرند تا برایشان غذا بیاورد، از همین رو محمود فضلی با هماهنگی مامورین با برادر خویش تماس گرفته و از وی می خواهد تا برایشان نهار تهیه کرده و به آنها برساند، برادر وی با تهیه غذا مقرر می شود در مکانی بین کرج و قزوین به آنها برسد، که بلافاصله نهار را تهیه کرده و خود را به آنجا می رساند، با رسیدن برادر محمود فضلی جهت تحویل نهار، مامورین انتقال ماشین را روشن کرده و از گرفتن نهار آنها امتناع می ورزند. برادر وی مجبور می شود تا یک مسیر طولانی آنها را دنبال کند. نهایتا با اعتراض این زندانیان سیاسی مامورین انتقال مجبور می شوند جهت تحویل گرفتن غذا ماشین را نگه دارند. ماموران بدرقه ضمن توهین به برادر مهندس فضلی با هل دادن و ناسزا گفتن به تحقیر آنها می پردازند. برادر محمود فضلی به این مامورین یادآور می شود که شما نمی دانید که این فرد چه خدماتی براین کشور انجام داده است، در دوران نوجوانی به جبهه های جنگ رفته و گلویش را تیر عراقی ها سوراخ کرده است و … ماموران با بی حرمتی غذا را گرفته و به زندانیان تحویل می دهند ولی زندانیان در اعتراض به رفتارهای توهین آمیز و غیرانسانی این ماموران از خوردن نهار امتناع کرده و گرسنه به تبریز می آیند.

سوال؟

به راستی آیا امکانی برای رسیدگی به اینگونه رفتارهای غیرانسانی و غیرقانونی وجود دارد؟