👤 اسماعیل جوادی

خبر بسیار دردناک بود. چهار عضو یک خانواده در اورمیه در حادثه انفجار موادمحترقه کشته و دو نفر بشدت مجروح شدند.

سه نفر از کشته‌شدگان این حادثه نوجوانانی بودند که هنوز یادآوری شادابی و صدای خندهایشان دل هر انسانی را اندوهگین می‌کند و شیرازه یک خانواده متلاشی شد و البته سال هاست که شاهد چنین فاجعه هایی هستیم.

برخی بر این باورند که این فاجعه می‌تواند در همه جا اتفاق بیفتد و رسانه‌های حکومتی نیز آن را حاصل عمل مجرمانه و سهل انگاری قربانیان قلمداد کنند.
برخی ها نیز خواهند گفت که این همه در خصوص خطرات مواد متحرقه گفته شده، قربانیان آگاهانه خود را به کام مرگ کشانده اند.

اما واقعیت چیز دیگری هست.این خانواده قربانی استعمار و استثمار یک ملت شدند که بنیان های اقتصادی، تجاری، صنعتی و حتی نیروی کارش از طرف استعمارگران متلاشی شده است.

غرب آزربایجان علیرغم هم مرزی با سه کشور در قعر جدول توسعه و در آمد ناخالص قرار دارد. آقایان حکومتی در بوق و کرنا می‌کنند که غرب آزربایجان قطب اورانیوم و لیتیوم و…هست اما کوچکترین صنایع تولیدی و کارگری در این منطقه وجود ندارد. دریاچه اورمیه را بخاطر منفعت عالی استعمار بصورت عمدی خشکاندن، معادن طلا و… تاراج و به مرکز منتقل شد تا استان های فارس نشین و مرکزی توسعه یابد و معادن چالدران،خوی و کف دریاچه خشکانده شده اورمیه بخاطر استخراج لیتیوم به خاطر ماجراجویی‌های هسته‌ای جمهوری اسلامی نابود شد.

شاید برخی ها بگویند که این جوانان که قربانی استعمار شده اند،خودشان نباید کار قاچاق و غیر مجاز می کردند که این سرنوشت شوم گریبانشان را بگیرد.

به نظر بنده اینگونه توجیه ها ابلهانه ترین و ساده انگارترین سخن برای قربانیان این حادثه و حوادث مشابه هست.

جامعه ای که تا اعماق و تار و پودش توسط استعمار و ارتجاع تاراج می شود، انسان آن جامعه استعمار زده برای پیدا کردن قوت لایموت خود چاره ای جز کارگری در شرایط رقت بار و دلالی و قاچاق ندارد.

حکومتی که همه فضای تفریح و شادی و فعالیت های اجتماعی را با اندیشه های ارتجاعی مسدود کرده است. نظامی که یک آتش بازی کوچک در چهارشنبه سوری را به مثابه فعالیت «علیه نظام» قلمداد می کند.سیستمی که رزق و روزی جامعه مستبد زده و مستعمره شده را متلاشی کرده، انسان و جوانان مستعد و با هوش آن جامعه چاره ای جز تلاش برای کسب در آمد با شیوه های خطرناک ندارد.

جوانانی که هرکدام می توانند پتانسیل ساختن جامعه ای آزاد برای فردای آزربایحان باشند، اما گرفتار بدبختی های استعمار هستند.

سال هاست که با فجایع دهشتناکی مانند انفجار خانه و کشته شدن ۴ انسان بی گناه را شاهد هستیم. سال هاست که جاده های غرب آزربایجان شاهد کشته شدن رانندگان و جوانانی است که بخاطر چند بطری مشروب، چند طاقه پارچه، چند بسته ترقه هدف گلوله نیروهای دولتی قرار گرفته اند و یا چند جوان بخاطر دستفروشی در خیابان با دستبند در راهروهای دادگاه ها گرفتار شده اند.

آزربایجان با فلاکتی که فاشیسم و ارتجاع برایش به ارمغان آورده دست و پنجه نرم می کند و جنگ بقاء دارد و این خون هایی که به زمین ریخته می شود و جان هایی که از دست می رود و خانواده هایی که متلاشی می شوند نتیجه محتوم این فلاکت به ارمغان آورده شده است.

چاره ای جز مبارزه و ساختن آزربایجانی آزاد و سعادتمند و حق تعیین سرنوشت ملی خود نداریم، لاغیر جان هایمان خواهد سوخت،سوگوار فرزندانمان خواهیم شد.

برای قربانیان اخیر حادثه انفجار اورمیه که در هیاهوی مسخره بازی های «انتخاباتی» فراموش شده رحمت و برای خانواده هایشان صبر آرزو می کنیم.