آزربایجان و تبریز برای قرن های متمادی مقر امپراتوری ها و دولت های تورک بود.

رضاخان میرپنج که از سویی گمارده‌ استعمار انگلیس و از سویی نیز تربیت یافته پانفارسیسم افراطی بود (البته به صورت شفاهی چون شخصی بی‌سواد بود) بعد از رسیدن به حاکمیت طی یکی از اولین اقداماتش تلاش کرد مظاهر تمدنی دوره هزار ساله امپراتوری های تورک را نابود کند. به همین دلیل در تهران و آذربایجان اقدام به تخریب بسیاری از آثار تاریخی و ابنیه قدیمی متعلق به امپراطوری های تورک کرد.

رضاخان میرپنج در تهران آثار مربوط به دوره قاجار را تخریب کرد چون اساساً اثری متعلق به پیش از قاجار وجود نداشت‌ (قصبه تورک نشین طهران‌ توسط قاجارها پایتخت شد). ولی در آزربایجان و مخصوصاً شهر تبریز دامنه تخریب از آثار متعلق به دوره قاجار بسیار فراتر رفته و دوره‌های پیشین یعنی دوره های صفوی، آق قویونلو و قراقویونلو را نیز در بر گرفت که شاخص ترین آنها میدان آلا قاپی (درِ سرخ؛ در فارسی عالی قاپو گفته شده است)، میدان صاحب الامر و یا میدان حسن پادشاه (آغ قویونلو) و مجموعه کاخ های باغ شمال بود. بنا به اذعان مقامات رسمی در دوره‌های پهلوی و جمهوری اسلامی ۹۰ درصد بافت تاریخی تبریز تخریب شده است.

اقدامات تخریبی رضاخان محدود به تبریز نبود و در دیگر شهرهای آزربایجان نیز این نوع تخریبات انجام گرفت. خصوصاً شهر اورمیه که به عنوان مرکز چند ساله خان‌نشین افشار اورمی نقش مهمی در تاریخ معاصر آزربایجان و به ویژه دوره مهم خان‌نشین های آزربایجان داشت در دوره رضاخان مورد تخریب جدی قرار گرفت که شاخص‌ترین نمونه آن ارک اورمیه و یا عمارت چهار برج رضا قلی خانی می باشد.

تخریب آثار تاریخی توسط رضا خان میرپنج در کنار اقداماتی همچون ممنوع کردن مطلق زبان و ادبیات تورکی، تغییر نام‌های جغرافیایی تورکی و فارسی سازی آنها بُعد #نسل_کشی_فرهنگی مسئله بود که مکمل استعمار و فاشیسم اقتصادی و سیاسی اجرا شده علیه ملت تورک و دیگر ملل تحت ستم بود.

مهمترین و سمبولیک‌ترین اثر تاریخی که در آزربایجان تخریب شد میدان و مجموعه حکومتی آلا قاپی (عالی قاپو ) و کاخ شمس‌العماره بود که به جای آن ساختمان استانداری و بانک ملی فعلی تبریز به عنوان نماد حکومت جدید ساخته شدند و از قضا دارای سبک و ویژگی معماری خاصی هم نیستند. حکومت جدید می‌توانست مانند شهرهای فارس نشین مثل شیراز ، اصفهان، کرمان، یزد و .. بافت تاریخی شهر را حفظ کرده و در محدوده جدید اقدام به ساختمان سازی های جدید بکند؛ ولی در آزربایجان (و احواز) چنین نکرد.

لذا می‌توان گفت ساختمان استانداری و ساختمان بانک ملی در تبریز نماد فاشیسم و استعمار در آزربایجان می‌باشند. شاید روزی فرا برسد که اراده ملی آزربایجان بر این استوار گردد که به جای این نمادهای استعمار و فاشیسم آثار تاریخی آزربایجان دوباره به شکل و فرم اورژینال در محل اصلی خود بازسازی شوند.