مجتبی نجفی

بیش از یک ماه از عصیان جامعه ایران علیه سیستم استبدادی حاکم می گذرد. اگرچه این عصیان با پیشگامی زنان به عنوان بخشی از جامعه که حاکمیت آنان را از نظر انسانی در ردیفی پایین تر از مرد تعریف کرده است شروع شد اما به زودی هم از سوی مردان و جوانان مورد حمایت قرار گرفت و هم به دیگر وجوح تبعیض، ظلم و استبداد سرایت کرد. به عبارت دیگر قشرهای مختلف با موارد اعتراضی و خواسته های خود به میدان آمده اند. هر روز که از این اعتراضات می گذرد نه تنها بر تعداد معترضین افزوده شده است بلکه شکل های جدیدی از مبارزات همچون اعتصابات کارگری نیز به آن افزوده شده است. از طرف دیگر یک روح اتحاد در بین مبارزان نیز شکل گرفته است. همه مردم در آنچه که نمی خواهند اشتراک دارند و آن هم حاکمیت جمهوری اسلامی است. و با قوت و قدرت در اصول اساسی آنچه که می خواهند نیز اشتراک نظر دارند؛ حقوق بشر، دموکراسی و آزادی که به درستی در شعار زن، زندگی، آزادی تبلور یافته است.

همبستگی و اتحادی که در بین مردم شکل گرفته بسیاری از جریان های سیاسی مخالف رژیم را نیز به آن سو سوق داده است. این روح اتحاد به گونه ای است که اخلال در آن نوعی بی تعهدی به خواسته مردم و خون های معصومی است که ریخته شده است.

متاسفانه در این بین هستند گروههایی که می خواهند از روح اتحادی که شکل گرفته سوء استفاده کنند. این گروهها که رسانه نیز دارند سعی می کنند فضا را به گونه ای پیش ببرند که صداها و خواسته های آن بخشی از جامعه را که مطلوب نظرشان نیست بایکوت کنند. بعنوان نمونه سلطنت طلب ها همواره در پی ساکت کردن خواسته های زبانی، سیاسی و فرهنگی ملیت های غیر فارس ایران هستند. از این رو باید هوشیار بود و اجازه نداد که شعار اتحاد اسم رمز بایکوت یا سرکوب خواسته های دیگران گردد. بخش بزرگی از خواسته های سلبی و ایجابی مردم باهم همپوشانی دارند و اتحاد تنها به معنی همراستا شدن در آن بخش از خواسته های مشترک نیست بلکه حمایت از بخش هایی است که احتمالا با خواسته های ما همپوشانی ندارد و یا جزئی از دغدغه های ما نیست. این مسئله محک و عیار تعهد و باور ما به حقوق بشر، دموکراسی و آزادیخواهی است.

از همین رو در این برهه از مبارزات فضایی ایجاد کنیم که همه بتوانند خواسته های خود را با صدای بلند فریاد بزنند و همه باید بدانند که بخش های مختلف جامعه ایران درجات متفاوتی از ظلم و تبعیض را متحمل شده اند که شاید بخشی یا گروهی دیگر آن را تجربه نکرده باشد. جوانان و نوجوانانی که آزادی های فردی و آینده خود را مورد تعرض می بینند، کارگرانی که حق و حقوقشان در روابط مافیایی بین سردمداران رژیم و سرمایه داران وابسته قربانی شده است، ملیت های غیر فارس که هویت، فرهنگ و زبان مادری اشان توسط سیستم فاشیستی حاکم به اسارت گرفته شده است، اقلیت های دینی که به بهانه دین و مذهب رسمی مورد ظلم و تبعیض قرار گرفته اند، اقلیت های جنیستی که به بهانه های ایدئولوژیک توان ابراز واقعیت خود را ندارند، افرادی که علی رغم سالها تحصیل و یا حرفه آموزی هیچ شغلی نتوانسته اند پیدا کنند، خانواده هایی که به نان شب محتاج هستند، دانشجویان، دانش آموزان و همه و همه خواسته های خود را فریاد بزنند. اتحاد یعنی همراهی برای غلبه کردن بر تمامی این ظلم ها، تبعیض ها و بی عدالتی ها است. راه را برای گذار همه جانبه فراهم کنیم طوری نباشد که بخشی از جامعه همچنان قربانی سیاست بازی برخی باندهای قدرت بشوند.