احمد برقعی زاده

در اعتراضات اخیر شهرهای آزربایجان شعار «آزادلیق، عدالت میللی حؤکومت» تقریبا در همه تجمعات شنیده می شود. اهمیت این شعار و معانی نهفته در آن بنوعی نقشه راه ما در این اعتراضات می باشد. هر حرکتو جنبشی باید شعارها و کلمات خود را داشته باشد و گرنه شعارهای وارداتی را استفاده می کند. برای همین داشتن شعارهای مختص یک حرکت را از دیگر جنبشها متفاوت می کند. متفاوت به معنای جدایی نیست.

آزادلیق

آزادلیق و یا همان آزادی یک شعار همه گیر است. مردم ایران به آزادی نیاز دارند. از تورک، کورد، عرب ، بلوچ و تورکمن و حتی خود فارس به آزادی نیاز دارند. ممکن است آزادی برای من تورک آزربایجانی معنایی متفاوت برای یک فارس داشته باشد. اما این بمعنای جدایی نیست. برای همین است که آزادی را در زبان مادری خود که همان آزادلیق می باشد، باید فریاد زنیم.

عدالت

بی عدالتی شامل حال همه افراد این جامعه است. وقتی که خوزستان و بلوچستان بی آب است مورد بی عدالتی قرار گرفته است. وقتی یک زن تورک تبریز بخاطر فقر خود را حلق آویز می کند، مورد بی عدالتی قرار گرفته است. وقتی یک دختر کورد در تهران بخاطر حجابش کشته می شد، بی عدالتی نصیب او شده است. عدالت یک خواسته عمومی و در عین حال همانند آزادلیق یک خواسته ای است که می تواند معانی دیگری برای هر گروهی از این جامعه داشته باشد. بی عدالتی در حق تورک، عرب، کورد، بلوچ و فارس در هر نوعی باید محکوم شود. مبارزه ما با گروهی از یک ملت نیست، ما با ذهنیتی مبارزه می کنیم که بی عدالتی باشد. ذهنیتی که ثروتهای تاریخی، ملی، اقتصادی ما را به یغما می برد.

میللی حؤکومت

حکومت ملی تنها چاره رهایی از سیستم دیکتاتوری و استعماری است. هر ملتی حق داشتن یک حکومت ملی بر اساس ارزشهای دموکراسی دارند. برای همین فریاد زدن این شعار در خیابانهای تبریز پیامی مهم برای همه جامعه ایران دارد. پیامی که می تواند برای همیشه بنیانهای دیکتاتوری را در هر نوعش از این سرزمین پاک کند.