محسن سعادت

با آغاز اعتراضات سراسری در ایران موضع آزربایجان برای فعالین حرکت ملی مورد بحث بود. با فراگیر شدن این اعتراضات و ورود شهرهای آزربایجان به آن این موضوع بعد دیگری به خود گرفته است. جامعه ایران درگیر یک تغییرات اساسی است و اگر امروز هم نشود، فردا ما شاهد این تغییر عمیق خواهیم بود.

همصدا شدن آزربایجان با دیگر مناطق ایران نشان از درد مشترکی است که هر انسان این جغرافیا آنرا با هرروز حس می کند. اما فراتر از درد مشترک ما دردهایی داریم که نباید فراموش شود. البته این دردها نباید آزربایجان را از دیگر نقاط ایران جدا کند.

جغرافیای سیاسی ایران و مردم ساکن در آن امروز با جمهوری اسلامی مبارزه می کنند. این سیستم حق من تورک آزربایجانی، کورد کردستانی، عرب احوازی و بلوچ بلوچستانی و حتی فارس مناطق فارس نشین را نقض می کند. ما می توانیم برای احقاق این حق با دیگر مناطق همصدا شویم بخاطر اینکه درد مشترک داریم. ما با هر نوع اجباری مبارزه خواهیم کرد. حجاب اجباری و زبان اجباری برای یک فرد آزربایجانی نباید فرقی داشته باشد. اگر ما علیه تحمیل نوعی پوشش لباسی هستیم، علیه زبان تحمیلی هم خواهیم بود.

جمهوری اسلامی با سیاستهای تبعیض آمیز خود حق هر فرد ساکن در این جغرافیا را غصب کرده است. زنان مورد تبعیض مضاعف قرار گرفته اند. اینکه خواسته ی زنان این جغرافیا برای ما بی اهمیت باشد، غیر قابل قبول است. اما در عین حال این رژیم حق انتخاب اسامی تورکی و دیگر اسامی غیر فارسی را هم ممنوع کرده است. باید همه در برابر این اجبار انتخاب اسامی مورد قبول رژیم باشند.

امروز ما در میدان حضور داریم و بایستی این حضور همراه با اگاهی ملی به تمام خواسته های سیاسی و اجتماعی یمان باشد. حضور خود را در میادین گسترده تر و عمیق تر همراه با رنگ و بوی ملی کنیم. ما نه تنها علیه هیچ گروه و یا جمعیتی نیستیم بلکه برای رهایی از یوغ استعمار و فاشیزم با آنها همصدا خواهیم شد. اما این همصدای همراه با حفاطت از ارزشهای ملی مان خواهد بود.