وب‌سایت سازمان ملل در بیانیه‌ای هدف سفر او به ایران را «جمع آوری اطلاعات دست اول در رابطه با تأثیر منفی اقدامات قهری یکجانبه بر برخورداری از حقوق بشر»، «ارزیابی این تاثیرات» و «تدوین توصیه‌ها و دستورالعمل‌های مربوطه» برای «کاهش یا از بین بردن آنها» اعلام کرده است.

انتشار خبر سفر گزارشگر ویژه سازمان ملل به ایران موجی از اعتراض‌ها را مخصوصاً از سوی جمعیت‌ها و فعالین حقوق بشر موجب شده‌است. فعالین حقوق بشری بر این باورند که سفر آلنا دوهان به ایران علی‌رغم ممانعت مکرر جمهوری اسلامی ایران از سفر گزارشگران ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشری ایران به این کشور، مبین آن است که جمهوری اسلامی ایران به دنبال سرپوش نهادن بر اقدامات سرکوبگرانه خویش در خصوص نقض گسترده حقوق بشر در این کشور و عطف آن به کشورهای ثالث است.

در این خصوص، جمعیت ارک نیز ضمن انتشار بیانیه‌ای با اشاره به موارد متعدد جلوگیری ایران از ورود گزارشگران ویژه حقوق بشری سازمان ملل متحد به این کشور، مراتب نگرانی خود را از بهره‌برداری سیاسی و ابزاری جمهوری اسلامی ایران از این سفر اعلام داشت. جمعیت ارک، پرسشنامه گزارشگر ویژه سازمان ملل را نیز «مغرضانه» خوانده و تأکید نموده که موضوعات مطرح شده در این پرسشنامه با هدف انحراف افکار عمومی از «سوء مدیریت و اقدامات نژادپرستانه و تبعیض‌آمیز» مقامات ایران طراحی شده است.

جمعیت حقوق بشر آزربایجان (ارک)، در بند دوم بیانیه خود، با اشاره به نقض سیستماتیک حقوق انسانی ملل غیرفارس و اقلیت‌های مذهبی در ایران، تأکید نموده که چنین تخلفاتی پیش از تحریم‌ها هم وجود داشته و ربطی به تحریم های جاری ندارد و حتی در صورت لغو تحریم‌ها نیز هیچ تضمینی وجود ندارد که چنین تخلفاتی تکرار نشود.

موضوع دیگری که در بیانیه اعتراضی جمعیت ارک مورد اشاره قرار گرفته، جامعه هدف پرسشنامه نماینده ویژه سازمان ملل می‌باشد. در شرایطی که جمهوری اسلامی ایران فعالین و سازمان‌های حقوق بشری را به شدت سرکوب می‌کند، چگونه می‌توان انتظار داشت که فعالین حقوق بشری مستقل در داخل کشور بتوانند به این پرسش‌ها پاسخ بدهند؟ در نتیجه، گزارشگر ویژه راهی جز اعتماد و اتکا به نهادهای رسمی و مقامات ایران نخواهد داشت. نتیجه چنین گزارشی هم از حالا معلوم است.

جمعیت حقوق بشر آزربایجان (ارک)، در پایان ضمن پاسخ به سوالات مطرح شده در پرسشنامه نماینده ویژه سازمان ملل اعلام داشته «آزربایجانی ها در ایران به عنوان یک ملت، ۴۳ سال است که به طور مستمر از آثار نقض حقوق بشر مقامات جمهوری اسلامی ایران رنج می برند و این وضعیت منوط به هیچ تحریمی نیست. تفاوتی که تحریم ها ایجاد می کند این است که مقامات، فعالان را با اتهام جاسوسی تهدید می‌نمایند.»

جمعیت حقوق بشر آزربایجان (ارک)، با اشاره به خودداری مقامات ایرانی از پذیرش کمک‌های بشردوستانه ارسالی توسط برخی از کشورها همچون ترکیه و جمهوری آزربایجان در جریان زلزله قره داغ در تابستان ۱۳۹۱ و حتی ممانعت از رسیدن کمک‌های مردمی به قربانیان و بازداشت و زندانی نمودن برخی از امدادگران داوطلب، عنوان داشته که نمی‌توان امیدوار بود که کمک‌های بین‌المللی بتواند سودی به حال مردمی داشته باشد که درواقع قربانی سرکوب و سوء تدبیر حکومتی قرار گرفته‌اند.