ابراهیم نوری‌

صلح در تعریف کلاسیک یعنی نبود مخاصمه (جنگ) و در مفهوم مدرن به معنای عدم هر نوع تبعیض در کلیه ساحه ها توأم با ارتقای سطح رواداری است. مجمع عمومی سازمان ملل متحد با درک اینکه آموزش مقدمه اعتقاد است، لذا در پی اهمیت این موضوع، با تأکید بر نقش آموزش در فرایند رسیدن به صلح و توسعه، ۲۴ ژانویه (مصادف با ۴ بهمن ماه) را روز جهانی آموزش نامگذاری کرده است.

آموزش بعنوان یک حق بشری، فارغ از جنسیت، قومیت، گروه مذهبی و امثالهم، در اعلامیه ها و کنوانسیون های مختلف همچون اعلامیه جهانی حقوق بشر، کنوانسیون حقوق کودک، اعلامیه جهانی یونسکو در زمینه ی تنوع فرهنگی و… مورد تأکید واقع گشته است. و از آنرو روز جهانی آموزش، بهانه ای است بر توجه و افزایش آگاهی عمومی در خصوص اهمیت بسزای آن در نیل به اهداف غایی حقوق بشری.

به منظور ارتقای رواداری با هدف دستیابی به فرهنگ صلح، متدولوژی آموزشی می بایست بر مبنای فرهنگ های مختلف توأم با برخورد مثبت در قبال اقوام، نژادها و ملل در راستای محو هر گونه اشکال نژادپرستی باشد. در این خصوص به رسمیت شناختن فرهنگ و زبان ها، به همراه تشویق برای بکارگیری زبان مادری، نتیجه ارتقای فرهنگ های مختلف شده و علاوه بر آشنایی با فرهنگ یکدیگر، موجب تقویت و تحقق توسعه پایدار و عدالت اجتماعی توأم با ایجاد و حفظ صلح خواهد شد.

عندالاقتضاء؛ تحقیقات و یافته های علمی در حوزه های مختلف منجمله روانشناسی، جامعه شناسی و… حاکی از آن است که آموزش فرهنگ و زبان مادری سبب رشد کامل شخصیت می شود. و در نتیجه از دریچه حقوق بشری، موجب درک شأن ذاتی انسان شده و ترویج تفاهم و دوستی بین همه ملت ها را به منصه ظهور می رساند.