وبسایت خبری کالیبر نزدیک به دولت جمهوری آزربایجان شمالی در مقاله‌ای از ورود نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران به خاک آزربایجان شمالی در جنگ ۴۴ روزه آزادسازی قاراباغ خبر داد.

طبق این گزارش نیروهای نظامی ایران با ورود به استان زنگیلان و ایجاد مانع‌های بتنی در مسیر ارتش آزربایجان از ورود آن‌ها به منطقه و انجام عملیات آزادسازی در این منطقه جلوگیری کرده‌اند.

این اقدام ایران در مقابله با ارتش آزربایجان نقض تمامیت ارضی جمهوری آزربایجان و اشغال سرزمین‌های مشروع آزربایجان [شمالی] محسوب می‌شود.

گفته می شود که ارتش جمهوری آزربایجان در اقدامی عاقلانه و هوشیارانه برای جلوگیری از درگیری نظامی با نیروهای ایرانی، اقدام به دور زدن نظامیان ایران کردند که در نتیجه آن ۲۰ کیلومتر به مسیر نیروهای نظامی آزربایجان شمالی افزوده شده و در این فرصت پیش آمده نیروهای اشغالگر ارمنی فرصت تقویت و ارسال نیروهای پشتیبانی را یافته‌اند.

کوتاه ترین و آسان ترین راه به زنگیلان، جاده خاکی در امتداد رودخانه آراز بود. با این حال، ارتش آزربایجان در اینجا با مانع عجیبی روبرو می شود. نیروهای ارتش آزربایجان پس از عبور از مخزن سد خدآفرین، با سربازان ایرانی در خاک آزربایجان روبرو می‌شوند. سربازان ایرانی راه ارتش جمهوری آزربایجان را از طریق موانع بتنی از پیش آماده شده، مجهز به چندین وانت و سلاح گرم سبک، مسدود می‌کنند. مذاکره با آنها بی نتیجه می‌ماند و وقت ارتش آزربایجان چندین ساعت در اینجا تلف می‌شود.

اقدام دیپلماتیک و عاقلانه جمهوری آزربایجان در قبال دست درازی ایران به خاک مقدس آزربایجان

در همان شب ، ۱۷ تا ۱۸ اکتبر ، تهران از طریق مجاری دیپلماتیک اعتراض شدید آزربایجان [شمالی] را درباره غیرقابل قبول بودن حمله ارتش ایران به خاک مستقل خود دریافت کرد. باکو تهدید کرد که مردم را از واقعیت خیانت تهران مطلع خواهد کرد، که ناگزیر واکنش و خشم میلیون‌ها آزربایجانی در هر دو سوی آراز را در پی می‌داشت.

به منظور حل و فصل اوضاع، سرهنگ پاسدار جواد فروتنی وابسته نظامی جمهوری اسلامی ایران در آزربایجان، یک شبه به همراه نیروهای ارتش آزربایجان به منطقه جبرائیل اعزام شد تا وضعیت را بررسی کند. پس از یک روز مذاکرات پر تنش، و ترس ایران از قیام و خشم میلیونی ملت ترک‌ آزربایجان جنوبی، ایران نیروهای خود را از آزربایجان خارج کرد.

حمله ارتش ایران به خاک آزربایجان باعث شد ارتش آزربایجان شمالی وقت ارزشمند را از دست بدهد. این امر به تجمع مجدد ارتش اشغالگر ارمنستان، افزایش ذخایر و تقویت نیروهای دفاعی دشمن کمک کرد.

نویسنده مقاله می‌گوید: اگر تهران به کمک طرف ارمنی نمی‌آمد، چه کسی می‌داند که امروز چند نفر از سربازان ما زنده بود. در مقاله همچنین به میانجیگری ایران در سال ۱۹۹۲ و در پی آن افتادن شهر تاریخی شوشا به اشغال ارامنه نیز تاکید می‌شود.