روز جهانی زن از جنبشی کارگری شروع شد و به رویدادی در سال تبدیل شد که سازمان ملل متحد آن را به رسمیت شناخته است.

بذر این ماجرا در سال ۱۹۰۸ کاشته شد، زمانی که ۱۵ هزار زن در شهر نیویورک راهپیمایی کردند و خواهان ساعات کار کمتر، حقوق بیشتر و حق رأی شدند. حزب سوسیالیست آمریکا، یک سال بعد از این راهپیمایی، اولین روز جهانی زن را اعلام کرد.

ایدهٔ جهانی شدن این روز از زنی به نام کلارا زتکین بود. او این پیشنهاد را در سال ۱۹۱۰ در کنفرانس جهانی زنان کارگر در کپنهاگ داد. در این کنفرانس ۱۰۰ زن از ۱۷ کشور جهان حضور داشتند که همگی به اتفاق آراء با پیشنهاد او موافقت کردند. در سال ۱۹۷۵ سازمان ملل متحد این روز به رسمیت شناخت.

روز جهانی زن روزی است که پیشرفت زنان در جامعه و سیاست و اقتصاد جشن گرفته می‌شود، ریشه‌های سیاسی این روز، اعتصابات و اعتراضات و جنبش‌ها، همه برای ایجاد آگاهی و هشدار نابرابری‌های مستمر بوده‌اند.

توجه به پیام روز جهانی زن نشان می‌دهد که پیام این روز هرگز در محدوده امور خصوصی نمی‌گنجد و از زمان پیدایی آن، تا امروز پدیده‌ای اجتماعی و فراتر از آن، پدیده‌ای کاملا سیاسی بوده است.

در این بین، رویکرد سیاسی دولت‌ها نیز بسیار تامل برانگیز است. به‌ویژه دولت‌هایی که دغدغه‌شان رفع تبعیض جنسیتی نیست و زن را صرفا مادر می‌خواهند.

جمهوری اسلامی ایران یکی از آن حکومت‌هایی است که در سرتاسر تاریخ ۴۲ ساله‌ خود همواره کوشیده است تا با برجسته کردن شخصیت‌های مذهبی و تاکید بر منزلت مادر بودن، از زن همسر و مطیع بسازد و حقوق و خواست‌های زنان را نادیده بگیرد.

این در حالی است که کشورهای همجوار ایران همچون جمهوری آزربایجان، ترکیه، عراق، افغانستان، ترکمنستان و … این روز را به رسمیت شناخته و برنامه هایی برای بزرگداشت آن اجرا می کنند.