مدتها پیش خاطره ای میخواندم از سرباز تورکی که به مناطق مرزی آذربایجان غربی اعزام شده بود. او میگفت وقتی به محل خدمتم ، که در یکی از برجک های مرزی در آذربایجان غربی بود رسیدم ، تنها دلیلی که کمی آرامم میکرد و حالو هوایم را کمی بهتر کرده بود ، این بود که تمامی هم خدمتی هایم تورک بودند.

یکی از سربازان قدیمی آنجا که حالا دیگر هم خدمتی بودیم این خوشحالی را در چهره من دید و علتش را جویا شد، من هم در جواب به او گفتم که چه خوب است که همه ما تورک هستیم. سرباز آهی کشید ، سرش را تکان داد و بدون اینکه چیزی بگوید رفت.

چند ماهی از آن روز گذشته بود که برجک ما مورد هجوم قرار گرفت و در آن حمله تعدادی از هم خدمتی هایم به شهادت رسیدند.
من ، شوکه از اتفاقی که افتاده بود ،در گوشه ای خیره به زمین نشسته بودم
همان سربازی که روز اول علت خوشحالییم را پرسیده بود آمد و در کنار من نشست ، با دستش زانویم را فشرد و گفت ، حالا علت آهی که کشیدم را فهمیدی؟ تو راست میگفتی، همه ما تورک هستیم ، اما اگر کسی هم به شهادت برسد ، یکی از ما خواهد بود !

سالهاست که سربازان تورک ، جانشان را در کف دستان خود گرفته و در برابر تروریست های پژاک و دیگر گروه های تروریستی کوردی می ایستند و در خون خود میغلتند و بجای دستهای نماینده مجلس این گلوله است که بر صورتشان مینشیند !

اما آیا کسی خواستار مجازات عاملان شهادتشان میشود ؟ آیا سلبریتی ها تصاویر آنها را به اشتراک می‌گذارند ؟ آیا خبرگزاری ها ، چپو راست برایشان تیترهای درشت میزنند و پیگیر انتقامشان میشوند؟ آیا از رسانه های آن ور آبی و به اصطلاح اپوزیسیون صدایی بلند میشود؟ آیا مقامات و مسئولین بیانیه میدهند؟

اوج همدردیشان ، چند ثانیه پخشِ خبر شهادت این سربازان در اخبار کوتاه است که در آنجا نیز مغرضانه تروریست هارا اشرار مسلح مینامند !

و زمانی هم که خودمان میخواهیم به یاد برادران و فرزندان شهیدمان شمعی روشن کنیم ، خیابان ها پر میشود از یگان ویژه و ماموران باتوم به دست !

این همه تفاوت در چیست ؟ آیا سیلی از گلوله دردناکتر است؟!

محمد عینی ۹۹/۱۱/۶