نزدیک به ۳۰ سال است که ارمنستان حدود ۲۰ درصد از خاک آزربایجان را با یورش نظامی به اشغال خود درآورده است. در جریان این یورش ارامنه به هزاران زن و کودک مسلمان آزربایجانی تجاوز نموده به قتل رساندند، برای ایجاد ترس و هراس در میان تورکهای مسلمان آزربایجانی صدها تن را زنده زنده مثله کردند، یک میلیون نفر را از محل زندگی آبا و اجدادی خود راندند. حدود ۳۰ سال از این فجایع می‌گذرد.

اما…

۵ هفته است جمهوری آزربایجان برای پس گرفتن اراضی اشغالی، عملیاتی را آغاز کرده است.

جامعه روشنفکری و فرهنگی ایران، ۳۰ سال جنایت‌های اشغالگران علیه آزربایجان را جنگ نمی‌داند، اما ۵ هفته عملیات نظامی آزربایجان را جنگ دو کشور همسایه میداند که باید جنگ را متوقف کنند و با صلح و آرامش در کنار یکدیگر زندگی کنند.

۳۰ سال کشتار هزاران انسان بیگناه آزربایجانی توسط ارامنه، آواره شدن یک میلیون تورک مسلمان آزربایجانی در وجدان جامعه هنری اجتماعی ایران اثر نکرد، اما ۵ هفته عملیات آزادسازی آزربایجان چنان موثر شده که وجدانها را بر انگیخته تا برای توقف بلافاصله این عملیات، ندای صلح سر دهند.

آنها در بیانیه خود نوشته‌اند؛ (بر همه وجدانهای بیدار است که به حرمت انسان، این جنگ را محکوم کرده و طرفین را به گفتگو و صلح دعوت کنند) آیا بر همه وجدانهای بیدار واجب نبود که در این ۳۰ سال حداقل یک بار از ارمنستان بخواهد که تورکهای مسلمان قفقاز را کشتار نکند؟

براستی در این پنج هفته عملیات آزادسازی آزربایجان چه سری نهفته است که به یک باره وجدان جامعه فرهنگ و هنر مرکز را به تکاپو انداخته است؟

راستش را بخواهید جواب این سوال ساده و کوچک بقدری بزرگ و سنگین است که جامعه فرهنگی روشنفکری مرکزمحور ایران تاب و تحمل شنیدن آنرا ندارد. آنها از جواب این سوال به طرز وحشتناکی هراس دارند.

باور ندارید؟

یک بار دیگر بیانیه را بخوانید و ببینید که از لابلای کلمات و جملات آن، ترس و هراس چگونه فوران می‌کند؟‌

جامعه روشنفکری بدون غلبه بر این ترس نخواهد توانست، راهی به سوی دموکراسی و توسعه پیدا کند.‌ این جامعه باید از خود بپرسد چرا ۳۰ سال تجاوز و کشتار ارامنه وجدان آنها را تکان نداد، ولی ۵ هفته عملیات آزادسازی آزربایجان وجدان آنها را به ولوله انداخته است. این فرق در چیست و کجای تفکرات انساندوستانه آنها خانه کرده است؟