امروز اول خرداد ماه مصادف با ۷۲-مین سالگرد اعدام ظالمانه دادستان حکومت خودمختار ملی آزربایجان در سال ۱۳۲۶ به دست اشغالگران رژیم پهلوی است. مردی که طناب دار تسلیم اراده و ایمان او شد.

فریدون ابراهیمی زاده ۲۹ آبان ماه ۱۲۹۷ در آستارا (اواخر حکومت قاجاریه) رئیس فرقه دموکرات آزربایجان در آستارا، حقوقدان و دانش‌آموخته دانشکده حقوق دانشگاه تهران بود. زنده یاد ابراهیمی عالی‌ترین مقام قضایی این حکومت یعنی دادستان کل حکومت خودمختار آزربایجان بود. علی رغم سن کمی که داشت در مدت زمان کوتاهی توانست با پشتیبانی مردم امنیت جانی و مالی ملت تورک آزربایجان را تامین و برقرار کند.

پس از شکست حکومت پیشه‌وری و اشغال آزربایجان توسط ارتش پهلوی، وی توسط دادگاه نظامی ابتدا به حبس ابد سپس در ۲۹ سالگی در میدان گلستان تبریز به دارآویخته شد. عوامل اشغالگران پیش از آنکه حکم عفو عمومی صادر گردد برخی چهره های مبارز و روشنفکر آزربایجان همچون فریدون ابراهیمی را با عجله به چوبه دار بردند.

رفتار فریدون ابراهیمی در مواجهه با چوبه دار از وی چهره ای قهرمان و الگو برای ملت تورک آزربایجان ساخت. وی قبل از رفتن به پای دار با خونسردی کت و شلوار مشگی رنگ خود را که در کنفرانس صلح پاریس به تن کرده و با برخی از نمایندگان مستعمره های فرانسه (مراکش) گفتگوی دوجانبه کرده بود پوشید، و با صورتی اصلاح کرده، پیراهن سفید و کراوات سرخ رنگ شجاعانه طناب دار را پذیرفت. آخرین جمله ای که ایشان قبل از اعدام بیان می نمایند: زنده باد آزربایجان (یاشاسین آزربایجان) است.

فریدون ابراهیمی در همه عمر کوتاه خود دست از پژوهش، بررسی و کشف حقایق تاریخی بر نداشت و مطالب مهمی به ادبیات سیاسی، تاریخی و اجتماعی افزود. در کتاب « از تاریخ قدیم آذربایجان » نگاه عمیقی به تاریخ کهن آذربایجان دارد و هنوز هم قابل استفاده و استناد پژوهشگران تاریخ است در کتاب دیگرش « آذربایجان سخن می گوید و یا آذربایجان صحبت می کند » که شامل ۲۲ مقاله تاریخی، اجتماعی و سیاسی است به واقعیت ها و رخداد های مهم تاریخی و اجتماعی می پردازد.

در برخی از مقالات نسبت به عملکرد تهران بدبین، مایوس و دلگیر است و می نویسد: ما از تهران انتظاری نداریم، اهانت ها به جامعه، ملت و افکار عمومی آذربایجان تازگی ندارد. این سیاست تغییر ناپذیر و دائمی نسبت به آذربایجان در همه دوران به رنگ های گوناگون جلوه گری نموده است، گاهی با کشتن و گاهی دیگر با تحقیر آداب و رسوم و خفه کردن زبان مردم و… با این اندیشه و تفکر بود که در ترکیب هیئت مذاکره با دولت قوام شرکت داشت ولی به دستآورد آن خوشبین نبود و مذاکرات بعد از ۱۵ روز در تهران به بن بست رسید و بدون نتیجه پایان یافت.