در هفته‌ای که گذشت خبرها و تصاویر مختلفی در شبکه‌های اجتماعی از شورش در زندان‌های ایران و فرار زندانیان منتشر شد. در حالی که خبر و ویدئوی شورش زندان‌ها در فضای مجازی منتشر و برخی از رسانه‌های محلی به این موضوع پرداخت می‌کردند؛ مقامات دولتی ایران طبق عادت همیشگی خود به سیاست انکار و دروغ‌پردازی روی آورده و منکر موضوع شدند.

قبل از هر چیز باید این موضوع را قبول کرد که حجم بسیار بالای زندانی و وضعیت وحشتناک بهداشتی و گسترش مواد مخدر در زندان‌های ایران فلاکتی می‌باشد که تقریبا اکثر جامعه از آن آگاهی دارند و زندانی‌ها نیز به‌عنوان یک انسان نگران جان خود بوده و در دید نخست اقدام برای شورش از سوی زندانی‌ها برای فرار از مرگ می تواند طبیعی باشد.

اما در پشت پرده قضیه شورش زندان‌ها مسئله‌ای دیگری نیز نهفته است که باز از بی لیاقتی، بی‌کفایتی و بنیان دروغ‌پرداز جمهوری اسلامی نشات می‌گیرد. همه می‌دانیم که بزرگترین دلیل فراگیر شدن این چنینی ویروس کرونا در ایران و تلفات انسانی ناشی از این ویروس، توهمات امنیتی و مذهبی و همچنین بی‌تدبیری رهبران جمهوری اسلامی ایران برای مقابله با این ویروس و متلاشی بودن زیرساخت های بهداشتی، درمانی و اقتصادی در ایران می‌باشد.

مقامات جمهوری اسلامی به خوبی می‌دانند که اقتصاد ورشکسته، توهمات امنیتی، سیاسی و مذهبی‌شان و امکانات ناکافی درمانی و بهداشتی کشور، توان مقابله فراگیر با ویروس کرونا را نخواهند داشت و علی‌رغم کمپین‌های تبلیغاتی مانند “کمپین در خانه بمان” و یا “خرافات جن‌گیری‌” و تبلیغات متوهمانه “جنگ بیولوژیک” تلفات انسانی ویروس کرونا فلاکت‌بار و تمامی این قبیل اقدامات و تبلیغات راه چاره برای پیشگیری از وقوع یک فاجعه انسانی نخواهد بود.

لذا مقامات جمهوری اسلامی می‌دانند با توجه به شرایط اسفناکی که در زندان‌های ایران به وجود آورده‌اند؛ به‌خوبی می‌دانند، زندان‌ها مستعدترین محل شیوع ویروس کرونا بوده و بسیاری از زندانیان قربانی این ویروس خواهند شد و این بار نمی‌توانند به مانند اعدام‌های سراسری سال ۶۷ زندانیان سیاسی و یا تیرباران خیابانی ۱۵۰۰ معترض به گرانی بنزین و یا هدف قرار دادن هواپیمای مسافربری، مرگ هزاران زندانی از ویروس کرونا را کتمان و مخفی کنند، بنابراین راه چاره دیگری را انتخاب نموده‌اند.

در شرایط فعلی و وضعیت بحرانی شیوع کرونا، شورای تامین استان‌ها با تشکیل کمیته ویژه متشکل از نماینده قوه قضائیه، وزارت اطلاعات، سازمان اطلاعات سپاه، حفاظت نیروی انتظامی و رئیس زندان‌ها به بررسی شرایط زندانی‌ها برای ازادی موقت زندانیان پرداخته‌اند.

این کمیته زندانیان را به دو بخش زندانیان سیاسی – امنیتی و زندانیان عادی – خطرناک تقسیم کرده و بر اساس این تقسیم‌بندی تلاش کردند در گام نخست با درخواست ضمانت و وثیقه شرایط آزادی موقت زندانیان را فراهم آورند و در نتیجه هفته‌های گذشته شاهد بودیم که بسیاری از زندانیان با جرائم عادی و برخی از زندانیان سیاسی با وثیقه آزاد شدند.

اما آمار زندانیان جرائم عادی در ایران که بسیاری از آنها صرفا به خاطر سیاست‌های کمرشکن اقتصادی جمهوری اسلامی و عدالت بیدادگاه قوه قضائیه ایران در زندان‌ها گرفتار آمده‌اند، آنقدر زیاد می‌باشد که وضعیت از کنترل کمیته‌های “ویژه بررسی شرایط زندانیان” خارج و مقامات سیاسی و امنیتی از ترس تلفات هزار نفری زندانیان از ویروس کرونا با جدا نمودن زندانیان خطرناک و اعدامی‌ها و انتقال زندانیان سیاسی و امنیتی به بازداشتگاه‌های خاص چراغ سبزی برای شورش و فرار زندانی‌ها روشن نموده‌اند که مسئولیت تلفات ناشی از ویروس کرونا گریبانگیر آن‌ها نباشد.

اما سوال اینجاست که در این شرایط وانفسا و غیرانسانی زندان‌های ایران که مسئولین را مجبور به روشن کردن چراغ سبز برای شورش و فرار زندانیان جرائم عادی کرده است، سرنوشت زندانیان سیاسی چه می‌شود؟ آیا جان زندانیان سیاسی اهمیتی ندارد؟ در حالی که نازنین زاغری و زندانیانی سیاسی از این دست که صرفا به خاطر اخاذی تهران از دولت‌های مختلف در زندان‌ها نگه‌داری می‌شد که بعد از شیوع ویروس کرونا از ترس فشارهای بین المللی مجبور به ازادی آن‌ها شدند، چرا از سرنوشت زندانیان سیاسی هیچ خبری منتشر و شرایط آزادی آنها فراهم نمی‌شود؟

افکار عمومی آزربایجان همچنان این سوال را از خود می‌پرسد که در این وضعیت بسیار خطرناک چرا نباید لطیف حسنی‌ها، عباس لسانی‌ها، علیرضا فرشی‌ها و دیگر قهرمانان راه آزادی و رهایی آزربایجان از یوغ استعمار و فاشیسم تهران در کنار خانواده خود نباشند؟ آیا مقامات جمهوری اسلامی پیش‌بینی نمی‌کنند که اگر جان این عزیزان زندانی حرکت ملی به خاطر تصمیمات نفرت‌انگیزشان به خطر بیفتد، جمهوری اسلامی تاوان بسیار هولناکی در آزربایجان جنوبی خواهد پرداخت؟

جمهوری اسلامی ایران از ترس فشارهای بین المللی برخی زندانیانی را که ادعا می‌کرد خطرناک‌ترین زندانیان امنیتی هستند به‌راحتی آزاد نمود و برای شورش و فرار زندانیان جرائم عادی نیز چراغ سبز نشان داد، ولی همچنان زندانیان سیاسی تورک آزربایجانی در زندان‌های پرخطر جمهوری اسلامی نگه‌داری می‌شوند. از دیدگاه ما هیچ انسانی به دلیل فعالیت سیاسی و یا بیان عقیده و فکر خود نباید مورد مواخذه و مجازات گردد و امیدواریم تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی در زندان‌های جمهوری اسلامی ایران بدون قید و شرط آزاد گردند.

به امید آزادی همه زندانیان سیاسی و عقیدتی
تحریریه گروه خبری-تحلیلی آراز نیوز

یادداشت سیاسی آرازنیوز

نهم فروردین ماه ۱۳۹۹