به دنبال مرگ قاسم سلیمانی دستگاه تبلیغات رژیم ایران سعی دارد با رمانتیزه کردن موضوع و برانگیختن احساسات برخی از افراد جامعه، فضایی غیر منطقی برای مشروعیت بخشیدن به ساختار درونی و بیرونی خود ایجاد نماید. از این رو همه توان خود را به کار گرفته است تا هدف حضور قاسم سلیمانی در عراق، لبنان و سوریه را مبارزه با داعش و حفاظت از منافع ملی مطرح نماید. آیا واقعیت چنین است؟

برای تفسیر نقش قاسم سلیمانی و امثال او باید دید که او در خدمت که بود؟ منافع ملی ملت های ساکن در ایران یا رژیم ایران؟

اگر خامنه ای از او می خواست که در اعتراضات آبان ماه گذشته به تبریز، احواز یا شیراز بیاید و معترضین را سرکوب کند، او چه می کرد؟ جواب به این سؤال چندان هم مشکل نیست. کافی است به یاد بیاوریم که در جریان سیل احواز و اعتراض مردم به اوضاع اسفناکشان نیروهای حشدالشعبی تحت امر قاسم سلیمانی وارد احواز شده به اسم کمک به مردم در منطقه اعلام حکومت نظامی کردند.

سلیمانی خود را سرباز ولایت می دانست و بخش بزرگی از عمر خود را صرف عملیاتی کردن سیاست نفوذ ایران در کشورهای خاورمیانه کرده و در این راه خون ریخته بود. بسیار پیش از آنکه داعشی بوجود بیاید او به سوریه رفت و در کنار بشار اسد به سرکوب مردم سوریه پرداخت. سلیمانی یکی از مسببین وضعیت امروز مردم سوریه است. جنگ با داعش نیز بهانه خوبی بود تا او بتواند نیروهای نظامی پراکنده اش را تحت نام حشد الشعبی، حزب الله عراق و غیره متمرکز نماید.

در نقطه مقابل قاسم سلیمانی، بسیاری از افراد حاضر در جامعه ما بدون اینکه سردار یا سپهدار باشند، در خدمت منافع ملی ملت خویش هستند. آنان برای منافع ملی، آینده و برای سعادت ملت خود به مبارزه برخواسته اند. آن فعال مدنی، آن معلم زبان مادری، آن فعال کارکری، آن فعال حقوق بشری که در زندان رژیم ایران زیر شکنجه به سر می برد اما همچنان خواسته های ملت خود را فریاد می زند قهرمان واقعی است.

نمی شود هم مطیع رژیمی ظالم و دیکتاتور بود و هم قهرمان و مدافع حقوق انسانها. قهرمانان ملت های ساکن در ایران کسانی هستند که در راه مبارزه با استبداد و ارتجاع برای آینده ای بهتر به مبارزه برخواسته اند. آنان سزاوار ستایش و احترام هستند.