در این چند روزی که در مناطق زلزله زده بودم دو مورد که بیش از هر اتفاقی در روستاهای میانا و ساراب دقت را جلب می کند، هجوم دللال های الوار و دام/احشام است. دللال های الوار که اغلب از استانهای همجوار به این روستاها هجوم آورده اند الواری که در اثر تخریب خانه های کاه گلی از زیر آوار در می آورند را به شندر غازی خریده و با خود می برند. در صورتی که قیت واقعی الوار مورد نظر چندین برابر قیمتی است که دللالان پرداخت می کنند.

دومین مورد هجوم دللالان دام است. در روزهای اخیر جهاد کشاورزی استان برای روستاییانی که طویله خود را از دست داده اند جایگاه دام تدارک می بیند. جایگاه های دام مد نظر، عبارت از داربست هایی هستند که به دور آنها گونی می پیچند. اما چون جایگاه ها برای چندین گله در نظر گرفته شده بیش از حد بزرگ می باشند و سقف هایشان هم ارتفاع زیادی دارند.

برای احشامی که در ماه های آتی بره هایشان را خواهند زایید، به احتمال بسیار زیاد به دلیل سرمای سوزناک دامنه های بوزقوش در این شرایط بره هایشان سقط خواهند شد. به همین دلیل اغلب روستاییان مجبورند دام و احشامشان را یکجا به فروش برسانند. این هم موقعیت مناسبی را برای دللالان فراهم می سازد تا دام و احشام روستاییان را به قیمتی کمتر از قیمت واقعی خریداری نمایند.

در واقع درآمد غالب روستاهای اطراف دامنه های بوزقوش از دامداری است. زیرا یا زمین های زراعی مناسبی در اختیار ندارند و یا به دلیل پستی بلندی های منطقه به کاشت دیم روی آورده اند. روستاییان با از دست دادن دامهایشان به نوعی درآمد اصلی شان را از دست می دهند و این آینده ی آنها را به شدت تهدید می کند. تهدیدی از جنس مهاجرت به حاشیه شهرها.

مهاجرتی که سالیان سال است میانا و ساراب را به مهاجر فرست ترین شهرهای آزربایجان تبدیل کرده است. مهاجرتی که در هر آمارگیری جمعیت این دو شهر نسبت به آمارگیری سال قبل را کمتر نشان می دهد.