متولد و بزرگ شده ی روستا هستم. نصف عمرم را در کوچه های خاکی روستا و با دردهای کشاورزان سپری کرده ام. هنوز فراموش نمی کنم روزهایی که باران و تگرگ شدید می بارید و پدر با دلهره به مزارع نگاه می کرد. خاله جان تکه نانی را زیر باران می انداخت تا باران قطع شود. پدر نماز آیت می خواند. اما این آفت طبیعی دار و ندار کشاورزان را از بین می برد. ماهها تلاش می کردند تا قره قیش را سپری کنند اما طبیعت با ما مهربان نبود. و روزی که سیل می آمد نه تنها محصولات کشاورزی را با خود می برد بلکه خود زمینها را هم می بلعید. کشاورزان خود را جلو سیل می انداختند تا زمینشان بماند. آنها می دانستند که بدون زمین آنها باز با مرگ و زندگی پنجه نرم خواهند کرد.

امروز که به آن روزها نگاه می کنم از خود می پرسم که چرا دولت هیچ گونه حمایتی از کشاورزان نمی کرد. چرا محصولات کشاورزی از نعمتهای هرگونه بیمه کشاورزی محروم بودند؟ چرا دولت برای جلوگیری از سیل که هر ساله بلای جان روستائییان بود کاری نمی کرد؟
و باز امروز ما می بینیم که کشاورزان آزربایجان مظلومترین قشر جامعه ما هستند. وقتی ویدئوی مردی که سیبهای خود را بخاطر اینکه نمی توانست بفروشد بیرون می ریخت دیدم نگاهها و دلهره های پدر را بخاطر آوردم. کشاورز به محصولاتش مثل فرزندانش نگاه می کند. چون زندگی خود او و خانواده اش به آنها بستگی دارد. روزها و ماهها به محصولاتش آب می دهد و مواظب است تا گزندی به آنها نرسد. و آخر سال بخاطر سیاستهای غلط دولت نمی تواند محصولاتش را بفروشد.

دولتی که زمین و زمان را به هم دوخته است که ما در تحریم هستیم آیا در اینصورت نبایستی تولیدات داخلی و مایحتاج اولیه که محصولات کشاورزی است، حمایت شود. در همه کشورهای جهان دولت موظف به خرید محصولات کشاورزی است. حتی بیشتر کشورها با یارانه های کلان کشاورزان را تشویق می کنند تا به کشت و تولید محصولات بپردازند. اما در این سرزمین کشاورزان از فروش محصولات خود عاجزند.

تا وقتی که دولتی ملی و پاسخگو نداشته باشیم این وضعیت ادامه خواهد داشت. تنها دولت مسئول می تواند به درد کشاورزان سرزمین ما برسد.

محسن سعادت – ستون‌نویس آراز نیوز