نخست می خواستم عنوان این نوشته را حمله جمهوری اسلامی ایران به آزربایجان بگذارم اما بعد از دیدن شوق و هیجان ذهنیت ایرانی (حاکمیت و اوپوزیسون فارس) از سرکوب حرکت ملی آزربایجان ترجیح دادم عنوان را به حمله همه جانبه ایرانیت به آزربایجان تغییر دهم.

 هنوز چند روزی از محکومیت سنگین ۱۳ ساله کاظم صفابخش جوانی که بنر هارای هاری من تورکم را در دست داشت نگذشته بود که دو رسانه آزربایجانی در شهر اورمیه (یول پرس و آچیق یول) با شکایت رسمی شورای امنیت ملی ایران توقیف شد. امروز هم خبر محکومیت عباس لسانی به ۸ سال زندان و دو سال تبعید در شبکه های خبری آزربایجان منتشر شد.

 اینکه در چنین روزهایی رژیم جمهوری اسلامی ایران سعی در سرکوب صدای آزادیخواهانه آزربایجان دارد قابل فهم است. زیرا ایران تحت فشار سخترین تحریمها قرار دارد و می خواهد در داخل کشور صدای هر مخالفی را ساکت کند. اما اینکه این سرکوب توسط بالاترین نهاد امنیتی ایران (شورای عالی امنیت ملی) ابلاغ می شود جای بسی تفکر دارد. البته نمی توان حبسهای طولانی مدت برای فعالین ملی آزربایجان را فارغ از این نهاد ارزیابی کرد.

 برای اولین بار است که شورای عالی امنیت ملی ایران از یک رسانه شکایت می کند. پیام این شکایت و توقیف یول پرس و آچیق یول آشکار است. امروز مسئله ملی در آزربایجان یکی از دغدغه های حکومت ایران است. این حکومت برای کنترل شرایط در روزهای بحرانی سعی در ایجاد رعب و وحشت در آزربایجان دارد. اما آزربایجان در طول تاریخ از این تهدیدها زیاد تجربه کرده و به قیمت جانش هم که شده برای آزادی و وطن خود مبارزه کرده است.

 شرایط حساسی را در این جغرافیا سپری می کنیم. در برابر حملات همه جانبه ایرانیت به هستی و کیان آزربایجان بایستی نیروهای این حرکت در یک صف قرار گرفته و از ایجاد هرگونه اختلاف اجتناب کنند. امروز همه ما باید عباس لسانی، لطیف حسنی، سیامک میرزایی، کاظم صفابخش، یول پرس و آچیق یول باشیم.

 محسن سعادت