دعوت از پاشنیان، آنهم در سالروز قتل عام خوجالی، اتفاق کوچک و بی اهمیتی نیست.

برنامه هایی که در این سفر تدارک دیده شده بود هیچ کدام بدون اطلاع از مقامات بلند پایه حکومتی نبوده است. البته نمیتوانست نیز باشد. دیدار صمیمانه پاشنیان با رئیس جمهور و رهبر معظم مسلمان جهان، حضور “با طعم برگشت از استعفای” جناب وزیر خارجه، دیدارهای پرطمطراق پاشنیان با اقلیت ارامنه ای که از سراسر ایران  در باشگاه آرارات تهران جمع داده شده بودند.‌ سفر پاشنیان به اصفهان و سایر برنامه هایی که پشت سرهم یک به یک به اجرا درآمدند، همه خبر از تدارکات حساب شده و برنامه ریزی دقیقی میدهد که دستگاه دیپلماسی ایران در چند ماه گذشته تدارک دیده بود. اما هدف از این بازیها چه بود؟ یا چه میتوانست باشد؟

میتوان در این رابطه گمانه زنیهای متفاوتی داشت. حتی میتوان تحلیلهایی نیز از این اتفاق تلخ نوشت، اما قصد من نوشتن تحلیل نیست.

ولی میتوانیم بگوئیم که دعوت پاشنیان به ایران آنهم در سالگرد قتل عام خوجالی به نقطه عطفی در توازن معادلات سیاسی، در داخل کشور بدل خواهد شد. مهمانداری از پاشنیان پرده های زیادی را برانداخت، بوی تعفن این مهمان نوازی مشامهای بسیاری را آزرد و آلود. مشامهایی که چشم امیدی هر چند اندک، به مسئولین و مقامات بلند پایه داشتند.

مشامهایی که در درون حکومت اند و فکر میکنند شعارهای دفاع از مسلمانان مظلوم جهان، واقعا اعتقادات قلبی و صادقانه سیستم فعلی است.‌ بوی تعفنی که پاشنیان در تهران براه انداخت، افشاگر فریبکاری پان فارسیسم کثیفی است که خود را در پشت شعارهای انقلاب اسلامی پنهان کرده است.‌

پاشنیان راز دهانها و زبانهایی را بر ملا ساخت که هر روز دفاع از مسلمانان مظلوم سوریه و عراق و یمن شعار میدهند، ولی در مهمانداری پاشنیان خون مسلمانان قره باغ آزربایجان را سرو  میکنند.

مهمانداری از پاشنیان در تهران زخم عمیق ملت مظلوم آزربایجان را دوباره نیشتر زد.‌ فاز جدیدی از نفرت از پانفارسیسم جنایتکار را استارت زد.

همچنین ملت آزربایجان در دشمن شناسی یک گام بلند دیگری برداشتند.

مسلما در تحولات آینده منطقه این زخم و این گام، نقش مهمی بازی خواهد کرد.

۱۰-۱۲-۱۳۹۷