عده ای معدود از جوانان ناپخته آزربایجان که در دام تئوری «زبان آذری» گرفتار شده اند زیر بمباران تبلیغات پان‌ایرانیسم و راسیسم تمامیّت‌خواه ، چون قدرت دفاع از زبان، فرهنگ ، تاریخ و هویت تورکی را در خود نمی بینند، راحت‌ترین راه را هضم شدن در زبان، فرهنگ، هویت و تاریخ ساختگی تحمیلی میراث خاندان پهلوی حاکم بر جامعه ایران دیده خودرا « آذری » غیر تُرک پنداشته در بیشتر موارد از تجاوز لشکریان فاتح تورک بر گذشتگان خود یاد کرده اظهار انزجار از تورکان می کنند!

این تفکّر بر اثر تلقین و تبلیغ پان ایرانیستهای نژادپرست بر غیر تورک بودن و باصطلاح «آذری» بودن تورکان آزربایجان پدید آمده که عده ای از آذری پندارها آنرا درونی کرده و بر آن اصرار دارند که این موضوع در درجه اول توهین به خود آذری‌چیها و سپس بر کل مردم آزربایجان است؛ چرا که اکثریت مطلق مردم آزربایجان و تورکان سایر نقاط ایران به جز عده ای معدود کج اندیش خودرا نه آذریهای تورک شده، بلکه خویشتن خویش را از تورکان اصیل و حاکم بر این سرزمین می دانند که با تاریخ هفت هزار ساله و امپراتوری عظیم و پر قدرت هزار ساله بعد از اسلام بر ایران و دیگر کشورها، از غرب چین گرفته تا شرق اروپا و به وسعت یک قارّه را با کاردانی و سیاستمداری مقتدرانه رقم زده اند!

ادعای توهین آمیز پان ایرانیستها بر مردم آزربایجان در حالی صورت می گیرد که امپراتوران و سلاطین تورک سلجوقی ابتدا و اولین بار از شرق و از خراسان وارد ایران شده به فتوحات خود ادامه داده در سال ۴۲۹ هجری قمری شهر نیشابور، سپس شهر ری و در آخر اصفهان را به مدت ۱۶۰ سال پایتخت دائمی خود قرار دادند نه شهرهای مشهور آزربایجان چون تبریز، اردبیل،اورمیه،زنجان، مراغه و قزوین را!

سلجوقیان پس از فتح شهرهای شرق و مرکز ایران و تثبیت قدرت خود به مدت ۱۸ سال، در سال ۴۴۷ هجری قمری وارد آزربایجان شده و این منطقه را هم بر امپراتوری خود افزوده با تورکان بومی آزربایجان که در «کتاب التیجان» به فزونی سکونت آنها در آزربایجان در قبل از اسلام و در زمان رایش پادشاه یمن (حدود ۵۰۰ الی ۵۲۵ میلادی) اشاره شده و در «تاریخ طبری» و «بلعمی» هم از آن به تفصیل سخن رفته در آمیخته تورکان امروزی آزربایجان و ایران را پدید آوردند که از فتوحات، بخشش و عدل و انصاف آنها شعرای فارسی گوی دیوانها بسته و برای نزدیک شدن به دربار آنها، اشعار ملتمسانه بسیاری سروده اند.