ارسلان بیگی

دولت ملی ای که بر پایه مولفه های فرهنگی، تاریخی، دینی، زبانی و منافع یک ملت خاص بنا نهاده شود توانایی برآورده ساختن خواسته ها، منافع و ارزشهای ملت غیر را نخواهد داشت. چرا که ملت های مختلف از فرهنگ،‌ تاریخ، زبان و منافع متفاوت و بعضا متضادی برخوردارند. از این رو دولت ملی یاد شده یا باید ملت غیر را از خود براند یا برای بهره کشی از داشته هایش آن را به استعمار خود درآورد. از نقطه نظر منافع ملت حاکم گزینه دوم معقول تر است.

باز تعریف هویتی جدید اولین و مهمترین گام برای مستعمره ساختن ملت های غیر است. این هویت جدید بایستی به گونه ای باشد که ملت غیر بعنوان زیر مجموعه ای از ملت حاکم تلقی شود.  بارزترین مثال در این مورد تولید و ترویج مفهوم آذری، بعنوان زبان و نژادی زیر مجموعه زبان و نژاد فارس، برای تورک های آزربایجان جنوبی می باشد.

در چنین شرایطی قدرت گرفتن دولت ملی حاکم به معنای تاراج داشته ها و تضعیف ملت های غیر است. این همان وجه افتراق و تضاد ذاتی در تامین منافع ملت‌های غیر فارس در سیستم تازه تاسیس دولت-ملت ایران از زمان رضا خان است و تا کنون موجب ناهنجاری ها، بی عدالتی ها و تضییع حقوق میلیونها انسان شده است.

ملت تورک آزربایجان همچون تمامی ملت های جهان مولفه های تاریخی، فرهنگی و زبان مختص خود را دارد که نه تنها باید در برنامه ریزی های حکومتی، آموزشی و فرهنگی دولت مد نظر قرار گیرد بلکه باید در راستای پرورش و تقویت این داشته ها گام برداشته شود. حال آنکه این امر در تضاد با اهداف فارس محور حاکمیت تهران است.

بدین ترتیب ملت های مختلف ساکن در محدوده جغرافیایی واحد که تحت حاکمیت دولت ملی یک ملت خاص اداره می شوند نه تنها شانس رسیدن به خواسته های خود را ندارند بلکه داشته ها و ارزشهای تاریخی، فرهنگی، زبانی و انسانی خود را در معرض نابودی خواهند دید. در چنین شرایطی تنها راه تامین منافع و سعادت ملت های غیر، تلاش برای به بدست گرفتن سرنوشت خویش می باشد. چرا که ساختار، کارکرد و نگرش دولت ملی حاکم در تضادی ماهیتی و ذاتی با منافع و سعادت ملت های غیر است.