سکوت آزربایجان بعد از قیام ملی خرداد ۸۵ در قبال اتفاقات مرکز این سؤال را در ذهن همگان رسانده است که آیا آزربایجان راه خود را از ایران جدا کرده است که اینچنین به مسائل این جغرافیا بی تفاوت است. البته جواب این سؤال ریشه های تاریخی و اجتماعی خود را دارد.

تبریز و آزربایجان از انقلاب کردن خسته شده است. او هر بار برای نهادینه شدن آزادی در این این جغرافیا قیام کرد بعد از انقلاب اول از همه به جان فرزندان آزربایجان افتادند. ستارخان را به تهران کشانده و او را دور از وطنش کشتند، شریعتمداری را در خانه اش حبس کرده و به صورتش سیلی زدند.

اما سکوت سالهای اخیر آزربایجان بنظر من بیشتر از آنکه یک دیکته ی تحمیلی از سوی فعالین سیاسی باشد، یک عکس العمل اجتماعی است. آزربایجان بر این باور رسیده است که با جریانهای مرکزگرا نمی شود در این جغرافیا آزادی را ساخت.

سکوت آزربایجان پیام‌هایی به حاکمیت ایران و اوپوزیسیونهای داده است. او دیگر خود را جزیی ار ایران نمی داند تا در باره ی اتفاقاتش هم عکس العملی نشان دهد. سیاست سکوت سیاستی جوابده و نتیجه گیر بود. البته این را هم باید ذکر کنیم که آزربایجان برای خودش سکوت نکرده است. ما در سالهای گذشته شاهد اعراضات گسترده در قبال خشکانیدن دریاجه اورمیه و برنامه فتیله بوده ایم.

ما با سکوتمان نشان دادیم که آزربایجان جنوبی ایران نیست. اما سیاست سکوت که جزیی از مبارزه ما شده است تا کی می تواند مثبت باشد. اعتراض یک اتفاق اجتماعی است و مردم هم با تبعیت از روانشناسی جمعی به این اعتراضات می پیوندند.

ما در اعتراضات دی ماه گذشته و روزهای اخیر گفتیم که با این شعارها آزربایجان به این اعتراضات عکس العمل نشان نمی دهد. اما این را هم اضافه کردیم که حق نداریم به کسی بگوییم اعتراض کن و یا نکن. اعتراض سراسری یک بستری اجتماعی می خواهد و تا آن مهیا نشده اعتراضات نتیجه نمی دهد.

گرانی بیش از حد و قطعی احتیاجات اولیه (برق) باعث نارضایتی های گسترده شده است. ما باید از امروز در آماده باش باشیم. اگر قرار باشد اعتراضاتی در آزربایجان رخ دهد بایستی در مرکز این اعتراضات آزربایجان باشد. ما برای آزادی وطنمان حق اعتراض داریم. بستر اعتراضات در کنترل فعالین ملی آزربایجان باشد و تمام شعارها به زبان تورکی باشد.

بعضی از دوستان می پرسند که چرا فراخوان داده نمی شود. بر این عقیده هستم که با فراخوان اعتراض انجام نمی گیرد. یادمان نرود در قیام ملی خرداد ۱۳۸۵ سازمانهای سیاسی آزربایجان فراخوان نداده مردم در خیابانها بودند.

مهم این است که فضای اعتراضات ملی باشد. ما برای همیشه می خواهیم مشکل معیشتی و اقتصادی وطنمان را حل کنیم. با تغییر رژیم این رژیم و آمدن رژیمی دیگر این مسئله لاینحل خواهد ماند. تا وقتی آزربایجان از تهران مدیریت شود باز ما روز خوش نخواهیم دید. ما برای آزادی وطنمان آزربایجان و برقراری حکومت ملی مان که میراث مرحوم پیشه‌وری است حق اعتراض داریم.