فیلمی هست به نام ننگ بشری (The Human Stain) با بازیگری نیکل کیدمن و آنتونی هاپکینس که سرگذشت یک پروفسور است. در این فیلم پروفسور به دلیل تحقیر یک دانشجوی سیاهپوست مجبور به استعفا می‌شود و از حقوق استادی محروم می‌گردد.

اما نمی‌دانم که چرا در ایران روشنفکران و اساتید با همه‌ی تحقیری که به ملل غیر فارس می‌کنند هیچ گونه برخورد قانونی با آنها نمی‌شود. اگر در کشورى غربى کسى مثل شفیعی کدکنی زبان دیگران را چنین تحقیر مى‌کرد به دادگاه مى‌رفت و به جرم نژادپرستی محکوم مى‌شد.

اصولا روشنفکر ایرانی از بدو تولد اسیر تفکرات نژادپرستی بوده است. روشنفکر ایرانی خود را در چارچوب ملی‌گرایی ایرانی تعریف می‌کند و ملی‌گرایی ایرانی خود نوعی نژاد پرستی است. روشنفکر ایرانی با ایجاد دشمن توانست خود را تعریف کند. دشمن زرد (تورک)، سبز(اسلام) و سرخ (کمونیسم) .

فرقی نمی‌کند روشنفکر ایرانی دینی باشد یا سکولار. هر دو در نژادپرستی وحدت فکری دارند. چیز جدیدی ندارند برای گفتن، بخاطر همین به گذشته پناه می‌برند. تاریخ ادبیات زبان فارسی برای روشنفکر ایرانی منبع تغذیه است. اگر شعر فارسی را از روشنفکر ایرانی بگیری چیزی برای گفتن ندارد.

برای همین است که روشنفکر ایرانی نمی‌تواند روشنفکری در سطح جهانی تولید کند. برای همین است که نمی‌تواند چنگیز آیتماتوف، اورهان پاموک، نجیب محفوظ، ادوارد سعید، اوموت اؤزکیریملی، ایلبر اورتایلی و ناظم حکمت به دنیای روشنگری جهان عرضه کند. 

سیاست‌های نژادپرستی رژیم پهلوی و جمهوری اسلامی حاصل روشنفکر ایرانی است. حتی تفکرات خود برتربینی و توهمات ایرانی توده‌ها هم نتیجه ی ۸۰ سال انجماد فکری روشنفکر ایرانی است. از احمد کسروی گرفته تا مطهری و از سروش گرفته تا شفیعی کدکنی تولید و باز تولید نژاد پرستی کرده‌اند و می‌کنند.