سال‌هاست که آزربایجان در زیر چکمه‌های حکومت‌های مرکزی در حال له شدن است. اقتصاد آزربایجان به یغما رفته است، فرزندان آزربایجان با فرهنگ خود بیگانه شده‌اند، شهرهای آزربایجان محکوم به فقر و بدبختی شده‌اند.

سال‌هاست که رژیم ایران به انواع حیله و تزویر کوشیده که مانع از سازمان‌دهی نیروهای سیاسی آزربایجان شود. این رژیم تا توانسته است میان گروه‌های سیاسی آزربایجان ایجاد اختلاف کرده و مانع از اتخاذ تصمیم‌های اساسی در بزنگاه‌های تاریخی شده است.

اکنون چند روزی است که مردم شهرهای مختلف ایران برای اعتراض به فاسد جمهوری اسلامی و ظلم‌هایی که در ۴۰ سال گذشته به مردم رفته است، در کف خیابان‌ها مشغول احقاق حقوق خود می‌باشند.

حال سؤال این است، آزربایجان چه باید بکند؟ آیا باید ایستاد و نظاره‌گر ماجراها بود؟ اگر بگوییم که مبارزه ما جدا از این اعتراضات است توانایی آن راداریم که به‌تنهایی و درزمانی دیگر و یک‌تنه با جمهوری اسلامی شاخ‌به‌شاخ شویم؟ مسلماً جواب منفی است.

اینک که دیگر ملت‌های ساکن ایران در پی گرفتن حقوق خود هستند، آزربایجان برای خود بایستی به میدان آمده و خواست‌های خود را فریاد بزند.

نبایستی فراموش کرد که در این اعتراضات قرار نیست شعارهایی را سر دهیم که مثلاً اصفهانی‌ها سر می‌دهند، آزربایجان برای منافع آزربایجان به میدان می‌آید. خط قرمز ما آزربایجان است، نه کمتر و نه بیشتر.