در روزهای گذشته حادثه مدرسه راه شهدا محله اسلام آباد اورمیه، که بخشی از اهالی آن کرد تبار هستند، انعکاس گسترده ای در رسانه های اجتماعی پیدا کرد.

بنا به اخبار منتشر شده گویا مستخدم این مدرسه یک دختر ۱۰ ساله کرد را مورد آزار جنسی قرار داده است. بعد از پخش این خبر عده ای از جوانان عمدا کرد تبار با حمله به مدرسه مستخدم و معلم های خانم را مورد ضرب و شتم قرار داده و مدرسه و میز صندلی ها را به آتش کشیدند.

البته اظهار نظرهای متناقضی در خصوص صحت و سقم خبر آزار جنسی کودک محصل توسط مستخدم منتشر شد و در اصل مساله هنوز کاملا روشن نشده است. ولی آنچه در دست است یک مدرسه سوخته، تعدادی خانم شدیدا کتک خورده و سر و دست و پا شکسته،  چند ماشین تخریب شده و البته یک مستخدم کتک خورده و مجروح است. و البته یک ادعای کودک آزاری کاملا تایید و یا رد نشده!

ما فرض را بر صحت این ادعا می گذاریم و چنین فرض می کنیم که مستخدم مدرسه یک دختر بچه کرد را مورد آزار جنسی قرار داده است.  در چنین شرایطی صد البته شخص مذکور مستحق شدیدترین مجازات توسط مراجع قانونی می باشد و باید جزای عمل شنیع خود را به سخت ترین وجه متحمل شود.

ولی در این شرایط این سوالها مطرح است که؛
گناه خانم معلمهای بی گناه بی خبر از همه جا چه بود که به شدیدترین وجهی مورد حتک حرمت و ضرب و شتم قرار گرفتند؟  این معلمان چگونه و با چه انگیزه ای به مدرسه بازخواهند گشت و به کودکان همان کسانی که آنها را وحشیانه کتک زده اند درس خواهند داد؟

گناه مدرسه و میز و صندلی و تخته سیاه بی جان و اموال عمومی چه بود که به آتش کشیده شد؟  از فردایی که آرامش به محله بازگشت کودکان همان محله در کجا درس خواهند خواند؟ چه کسی باید پاسخگوی خساراتی باشد که به اموال عمومی وارد شده است؟

کسانی که مستخدم خاطی را به زعم خود مجازات کردند این اختیار و صلاحیت را از کجا بدست آوردند که شخصی را بدون محاکمه و اثبات جرم مجازات کنند؟ اگر در جامعه هر شخص و گروهی به صلاح دید و دل بخواه خود بخواهد دیگران را مجازات بکند سنگ روی سنگ باقی می ماند؟

و اینکه نام این نوع حرکتها اعتراض مدنی است یا یاغیگری و وندالیسم؟

در این میان مساله ای که از نظرها به دور نماند آتش بیاری شماری از رسانه ای اجتماعی بود که مسلک آنها در شرایط عادی طرفداری و تبلیغ گروههای تروریستی است. اساسا این رسانه ها بودند که با تهییج و تحریک و بسیج عده ای طرفداران گروههای تروریستی که مثلا احساساتشان به خاطر مسائل اخیر کشور عراق جریحه دار شده است و دنبال بهانه ای برای آشوبگری هستند، کار را به این مرحله کشاندند که هزینه آنرا تعدادی خانم معلم بی گناه و کودکان بی مدرسه مانده پرداختند.

نا گفته پیداست حساب اقلیت شریف کرد محله اسلام آباد و شهر اورمیه از این یاغیان و آشوبگران جداست و همان کودکان معصوم کرد که از فردای حادثه تا مدت نامعلومی بی مدرسه و معلم ماندند اولین قربانیان این یاغیان هستند.  به نظر نگارنده شایسته است ریش سفیدان و فرهیختگان کرد شهر اورمیه با اعلام موضع و محکومیت چنین اعمالی حساب خویش را از این یاغیان و البته طرفداران گروههای تروریستی که جز سلب آسایش و امنیت ارمغانی نه برای کردها و نه برای ترکها ندارند، جدا کنند.

بی تردید در صورت آشوب و ایجاد فضای ترور همگان و از جمله اقلیت کرد اورمیه متحمل خسارات و هزینه های سنگین خواهد شد که البته کسی که مغرض نباشد و ریگی به کفش نداشته باشد نمی تواند  خواهان و طرفدار چنین چیزی باشد.