عضو انجمن علمی روان‌پزشکان ایران گفت: بر اساس آخرین تحقیقات وزارت بهداشت ایران، شیوع اختلالات روان بین افراد ۱۵ تا ۶۵ سال بدون احتساب اختلالات شخصیتی، ۲۴ درصد است.

به گزارش آرازنیوز به نقل ایسنا حسن فلاح‌پور در گفت‌وگو با خبرنگار این خبرگزاری، بابیان این‌که از هر چهار ایرانی یک نفر مبتلابه اختلالات روان (در گستره خفیف تا شدید) است، اظهار کرد: بر اساس تعریف سازمان جهانی بهداشت، مفهوم سلامتی شامل رفاه و آسایش جسمی، روانی، اجتماعی و معنوی است و صرف نبود بیماری جسمی نمی‌تواند به معنای سلامتی کامل باشد؛ چه‌بسا افرادی باشند که ازنظر جسمی سالم هستند ولی از سلامت کامل برخوردار نیستند.

وی با تأکید بر این‌که ابعاد مختلف سلامتی بر یکدیگر تأثیر متقابل دارند و نقص و کمبود در هر یک می‌تواند جنبه دیگری از سلامتی را مورد آسیب قرار دهد، افزود: بدون شک سلامت روان تحت تأثیر عوامل زیادی ازجمله عوامل اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و نیز سلامت جسمی قرار دارد. سلامت روان را نمی‌توان از کسی که در شرایط نامطلوب اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و حتی جسمی به سر می‌برد، انتظار داشت که از سلامت روان مناسبی برخوردار بوده و رفتار بهنجار و نرمالی داشته باشد.

عضو انجمن علمی روان‌پزشکان ایران، خاطرنشان کرد: ازنظر قانون ایران، وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی متولی سلامت است ولی تحقیقات نشان می‌دهد که فقط ۲۵ درصد از سلامتی افراد، تحت کنترل وزارت بهداشت قرار دارد و ۷۵ درصد مابقی را عوامل اجتماعی مرتبط با سلامت ازجمله نوع شغل، سطح درآمد، دسترسی عادلانه به امکانات، سواد سلامت، فقر و بیکاری، آلودگی‌ها، ترافیک و … تعیین می‌کند.

این روان‌پزشک ادامه داد: نکته قابل‌توجه این است که خود فرد پیش از سایرین برخی از خفیف‌ترین علائم اختلال روان را به‌خوبی احساس می‌کند. چنین فردی درک می‌کند که دیگر روحیه قبلی را ندارد، سرحال نیست، اضطراب دارد، وسواس پیداکرده است و به عبارتی حالش خوب نیست. ولی متأسفانه به خاطر آن‌که سواد سلامت پایینی دارد، این‌طور تصور می‌کند که اختلالاتی ازاین‌دست باید خودبه‌خود بهبود یابند و نیاز به درمان ندارند. درحالی‌که اختلالات روان‌درمان نشده و سرکوب شوند، با مرور زمان شدت می‌یابند و درنهایت درمان‌های طولانی‌تر و بیشتری ‌را می‌طلبند.

وی همچنین تأکید کرد: سلامتی یکی از حقوق عمده انسانی است و همه انسان‌ها حق‌دارند که به منابع اساسی برای تأمین سلامت جسمی، روانی و اجتماعی دسترسی داشته باشند.