موشک پرانی رژیم به سوریه و نمایش ترور در تهران، اولتراچپ ایران را در وضعیت انهدام جمهوری اسلامی سردرگم کرده است؛ هر موشکی بر سر خلقی فرو می آید و هر تروری خشن است؛ تروریست علیه ترویست در تهران و کشتار سوری ها با فریب کاری های اولتراچپ اورتودکس آریائیستی/شیعیتستی با شرایط ایجاد شده رژیم برای فروپاشی مرز پرگهر جور درنمی آید و ماشین توجیه از سوی پانیست های شیعی/کمونیست در موقعیت تعیین کننده فعلی به میان می آید.

اولتراچپ ملغمه ای از «آقای چوخ بختیار» صمد بهرنگی و «پیرمرد خنزرپنزری» صادق هدایت است؛ بیشتر در سودای عقده گشایی حقارت تاریخی و شکست های معرفتی اش، حضور خود را در طرح مسائلی که برای زیستگاهش اولویتی ندارد، فرافکنی می کند. شاید هم ایده «انترناسیونالیستی اش» را در گیرودار مسائل ملی و حقوقی می خواهد پیدا کند. اما در این مورد هم عاری از صداقت است؛ صداقتی که در بیشتر سیر تاریخی اش از آن بی بهره بوده است!

اولتراچپ در لاسی که با حکومت اسلامی می زند، مسائل حقوقی ایران را به سکوت برگذار می کند؛ از اعدام های فزاینده خبری نمی گیرد. اعتراضی به دستگیری ها نمی کند. اصلن در نگره آنان، مساله ای به نام اقوام و مذاهب در ایران وجود ندارد. از شبکه های اجتماعی تحت فیلتر استفاده می کند و پیگیر اخبار قهرمانی های کوبانی و جنگ پ.ک.ک با دولت ترکیه است، بدون این که از محرومیت استان کردستان و بلوچستان ایران سخنی بگوید. با دستگاه های امنیتی در اختراع و پردازش تاریخی و سیاسی همکاری می کند و یکی از رهبران فرزانه اش به برکت تأسیس شرکت «کیسون» به ولایت فقیه نامه های منصحانه می نویسد. آن دیگری در خارج اشتباه چریک بازی خود را با حضور در مزار پادشاه جبران می کند و دیگری اش، جلوتر از وارث پادشاهی، دل در گرو بازگشت نظام شاهی دارد. آن دیگری از اولتراچپ ها، سالگرد تولد رفیق کبیر استالین را با عکس هایی از او و عکسی از دختران گریلای که بالاسرشان تصویری از هایده است، جشن می گیرد. در روسیه دوستی اش، بر بمباران های پوتین در سوریه چشم می بندد و در گشایش کوبا به روی رئیس جمهور امریکا، هلهله می کند. هنوز در خلسه های سوسیالیسم واقعن موجود رؤیاپردازی می کند.

اولتراچپ در استمرار ایده های ادغامی دهه پنجاه که حسین ابن علی را اول سوسیالیست می دانست و نهج البلاغه را در کنار مانیفست کمونیست می خواند، شیعه را مکتب مبارزه علیه امپریالیسم می داند و با حضور در کنارش، مخالفان قومی وجنسی و مذهبی را عامل استعمار و دشمن نژاد آریایی می داند! در چشم پوشی از مبارزات ضدپادشاهی، آریائیسم را نماد وطن خواهی انترناسیونالیستی می شمارد! اولتراچپ در پای بندی به ایده های جهان وطنی! بر کشتارهای تروریستی پاریس و بروکسل عزا می گیرد و بمب گذاری آنکارا و لاهور را در بایکوت می گذارد و بمباران های هوایی روسیه و جنگ زمینی ایران در سوریه را زیرچشمی رد می کند.

اولتراچپ به خارج که فرار می کند، اقامت در کشورهای سوسیالیستی چون کره شمالی و کوبا و ویتنام را نمی خواهد و به کمتر از دریافت شهروندی از کشورهای کاپیتالیستی امریکا و کانادا راضی نمی شود؛ اگر به درخواستش جواب مثبت داده نشود، دم از حقوق بشر می زند و با انگ بورژوایی و حربه سیاسی به آن، در سوریه کنار اسد و در ایران کنار روحانی می ایستد تا دمی عقده های ضدامپریالیستی را تسکین دهد.

نویسنده: علی اصغر حقدار