روز پنجشنبه اول سپتامبر ۲۰۱۶ (۱۱ شهریور ۹۵) تماشاگران مسابقه فوتبال تیم های ملی ایران و قطر در ورزشگاه آزادی تهران، دشنام ها و شعارهای زشت و غیر اخلاقی علیه عرب ها سر دادند. یکی از شعارهای رکیک چنین بود: “واویلا، واویلا، عرب .. ننت”. این، البته، نخستین بار نیست که تماشاگران ایرانی چنین شعارهای راسیستی و زن ستیز سر می دهند. پیشتر نیز شاهد چنین شعارهایی نه تنها علیه عرب ها، بلکه علیه هموطنان تورک مان هم بود ایم: در ورزشگاه آزادی تهران و ورزشگاه های اصفهان و کرمان و دیگر شهرها. به اینها باید تیترها و مطالب نژاد پرستانه مطبوعات ورزشی و غیر ورزشی فارسی را نیز بیافزاییم. گرچه بخش هایی از تماشاگران ورزشگاه ها در شهرهای مختلف دنیا، کمابیش، از لومپن ها هستند؛ اما در اغلب این کشورها با شعارهای نژاد پرستانه و زن ستیز برخورد می شود؛ به ویژه وقتی این شعارها، یکی از ملیت های جامعه را هدف قرار می دهد. اما در ایران، حکومتگران به این کینه و نفرت و عرب دشمنی، نیاز دارند. وجود پایه های توده ای و نخبگانی عرب ستیزی در جامعه ایران، کار این حاکمان را آسان کرده است. رژیم ج ا ا با میدان دادن به فرهنگ عرب ستیزی، از یک سو می کوشد پان ایرانیست ها و ملی گرایان را با خود همراه سازد و از سوی دیگر، آتش تهیه جنگ های آینده با کشورهای عربی همسایه را فراهم کند تا از همین توده ها، به عنوان گوشت دم توپ استفاده نماید. بی گمان، بقای این رژیم براساس تفرقه، ستم و دگر ستیزی در درون و دخالت مخرب و تجاوزگرانه در امور کشورهای عربی، در برون قرار دارد. دشنام ها وشعارهای زشت ضد عربی ده ها هزار تهرانی در ورزشگاه آزادی را که به زبان فارسی سر داده شد، مردم کشورهای عربی نمی فهمند، اما ملیون ها هموطن عرب در جنوب و جنوب غرب ایران این شعارها را می شنوند و می فهمند. این شعارها و دشنام ها، همچون زهری در روح و جان شان نفوذ می کند و زمینه های کینه متقابل را در درونشان پرورش می دهد. هشدار ما این است که اگر شخصیت ها، رسانه ها و نیروهای دموکرات و ضد نژاد گرایی، هم اکنون با این پدیده برخورد نکنند و آن را نقد ننمایند، چه بسا که فردا دیر خواهد شد.
بیانیه شماره ۳۲/۳/۹/۲۰۱۶