چرا «آت» من را «اَسب» می نویسید؟
هفت ساله بودم، پایین یکی از صفحات کتاب فارسی اول دبستان، کنار یک حیوان چهارپای سفید رنگ و زیبا، با مداد سیاه و خطی بچگانه نوشتم: «آت»! روی پیشانی اش هم یک شاخ خوشگل کشیدم! وقتی معلم متوجه شد، با خودکار قرمز رنگ علامت ضربدر بزرگی روی دست خط من کشید و مقابلش نوشت: «اَسب»
بعد گفت: رعنا جان! این اَسب است! و اینطوری نوشته میشود!
ولی در ذهن من؛ آن عکس متعلق به «آت» بود. «اَسب» واژه بیگانه ای بود که آن روز به زور خودکار قرمز خانم معلم کلاس اول روی صفحه کتاب من نقش بست! اَسبی که هرگز جای «آت» را در مغز من نگرفت. بعدها واژه هایی چون «آب» چون «نان» «درخت» «گربه» و… و… در ذهن من هرگز جای نگرفتند! من اجسام را با اسم های تورکی شان دیده بودم! چقدر سخت است کودک باشی و آنطور که فکر می کنی، نتوانی بنویسی! شاید از آن موقع لجبازی من با کتاب های دستورزبان فارسی، انشا، ادبیات، عربی، قرآن، بینش، معارف، املا و… شروع شد! تا جایی که در ادبیات عمومی دانشگاه نیز با نمره ۱۲ از ۲۰ قبول شدم! در حالیکه جزو ممتازین کشور جعلی ایران هم بودم!
بتازگی ملاحظه می کنیم از بچه های کلاس اول می خواهند یک روز زودتر از اول مهر به مدرسه بروند! همتی کرده اند و یک بسته کوچک محتوای سه عدد شکلات هدیه می دهند. کمتر از یک ماه به بازگشایی مدارس نمانده است و هنوز کودکان ما به اجبار قوانین غیر انسانی کشور فاشیستی و جعلی به نام ایران، باید به زبان غیر زبان از مادری خودشان خواندن و نوشتن بیاموزند. بچه های تورک زبان حق تحصیل به زبان مادری شان را ندارند، هیچ کودکی حق ندارد آنچه در ذهن خود می بیند ، بنویسد!
سالهاست حق نداریم به زبان مادری خود در مدارس و دانشگاهها بخوانیم و بنویسیم. هنوز آرزو به دل مانده ایم که در روز جهانی زبان مادری، در محیطی کاملا امن و حفاظت شده، در پی ”اولین هویت از دست رفته“ خود باشیم. اول مهر نزدیک است و دوباره باید بچه هایمان را (تازه آن هم یک روز هم زودتر!) به مدرسه ی فارسی زبانان بفرستیم تا به جرم سوادآموزی، زبان مادری خود را در خانه جا بگذارند! و در قبالش فارس ها از ما جک بسازند، حتی در روزنامه ها و شبکه های دولتی با حماقت کامل جک های مسخره ی فاشیستی خود را به تصویر بکشند.
