لن تایر ۱۲ ساله وقتی که از مادرش خواست تا به او اجازه دهد تا برای گرفتن پوکمون از خانه خارج شود، با شگفت‌زدگی مادرش روبرو شد. اما به نظر می‌رسد لن برای بدست آوردن ۱۴۵ پوکمون زیاد هم به زحمت نیفتاده است.

لن تایر از بیماری سندروم آسپرگر رنج می‌برد. آسپرگر یک نوع اختلال زیستی – عصبی است که باعث می‌شود کودکان مبتلا مهارت‌های حرکتی را دیرتر یاد بگیرند. هانس آسپرگر یک پزشک اتریشی در سال ۱۹۴۴ برای اولین بار در مقاله‌ای این بیماری را توصیف کرده و نام این اختلال زیستی-عصبی نیز از نام وی گرفته شده است. کودکان مبتلا به این سندروم در یادگیری مهارتهای حرکتی دچار مشکل می‌شوند و نمی‌توانند با هم‌سن‌های خودشان بازی کنند. این کودکان در وارد شدن به جمع و رابطه برقرار کردن با هم‌سن و سالهای خودشان نیز با مشکل برمی‌خورند. «لن» اوایل پیشنهاد بازی پوکمون را رد می‌کرد اما حالا مادرش «برانهیل» می‌گوید که فرزندش بعد از اینکه بازی پوکمون را شروع کرده خودش پیشنهاد رفتن به بیرون از خانه را به من می‌دهد.

برانهیل می‌گوید: «او حالا به مکان‌هایی که در ابتدا میلی به رفتن به آنها نداشت علاقه نشان می‌دهد. اوایل دوست نداشت با بچه‌های دیگر بازی کند اما حالا اوضاع فرق کرده و این بازی او را به رفتن به کوچه مشتاق کردهاست. او حالا با بچه‌ها بیشتر ارتباط برقرار می‌کند، آنها پوکمون‌هایی که می‌گیرند را به هم نشان می‌دهند و در موردشان حرف می‌زنند.»

بازی پوکمون‌گو محصول شرکت ژاپنی «نینتندو» است که حالا سروصدای زیادی در دنیا به پا کرده است. این بازی دنیای واقعی و مجازی را باهم درآمیخته و همین ویژگی باعث شده تا محبوبیت زیادی بدست آورد. پوکمون‌ها موجوداتی خیالی هستند که توانایی‌های فراطبیعی دارند، کاربران باید دوربین گوشی موبایل، جی‌پی‌اس و اینترنت خود را فعال کنند و در محیط اطراف خود راه برود، و تا می‌تواند پوکمون‌های بیشتری را جمع کنند. موضوعی که باعث شد تا مقامات ایران آن را فیلتر کنند.

پسرم حالا با بچه‌هایی که نمی‌شناسد می‌تواند بازی کند

لنور کاپلمن مادر رالفی ۶ ساله است. رالفی مبتلا به سندروم اوتیسم است. کودکان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی دچار مشکل هستند. رالفی به ندرت حرف می‌زد اما حالا مادرش از بازی پوکمون‌گو برای مشتاق کردن فرزندش به بازی کردن با بچه‌های دیگر کمک گرفته است. لنور می‌گوید «قبل از اینکه رالفی پوکمون‌گو را امتحان کند میلی به بازی کردن با بچه‌های دیگر نداشت. اما حالا بدست آوردن پوکمون‌های جدید باعث می‌شود تا با سایر بچه‌ها جمع شود و در موردشان صحبت کند که در نتیجه باعث انس گرفتن با آنها می‌شود.»

«پیتر فاستینو» روانشناس اجتماعی در نیویورک معتقد است که عموما این بازی تاثیرات مثبتی برای کسانی که مبتلا به سندروم آسپرگر و اوتیسم هستند دارد. پزشک‌ها همیشه برای والدینی که فرزند مبتلا به این نوع اختلالات دارند توصیه می‌کنند تا فرزندشان را به ورزش و موسیقی سوق دهند. بازی پوکمون گو نیز به این خاطر که از کاربر می‌خواهد تا وارد تعامل با دیگران شود، به کودکانی که در ارتباط برقرار کردن مشکل دارند کمک خواهد کرد.

باید جوانب احتیاط  را در نظر گرفت

اما با این حال متخصصین به والدین توصیه می‌کنند که جوانب احتیاط را همیشه در نظر بگیرند. «فرد ولکمار» یک محقق دیگر در این رابطه می‌گوید «مساله اینجاست که ممکن است بازی پوکمون‌گو کودک را از دنیای واقعی دور کند و یا اینکه فقط این بازی توجه وی را جلب کند که در این صورت این بد است و ممکن است کودک را به انزوا بکشاند.»

اما «جیمز مکپارلند» دیگر پژوهشگر آمریکایی معتقد است که برای اظهار نظر قطعی نیاز به بررسی و مشاهده داریم. او می‌گوید که مشاهدات والدین باید جمع‌آوری شود تا ببینیم بعد از آشنایی با این بازی چه تغییراتی در کودک بروز پیدا می‌کند.»

مادر رالفی اما معتقد است که فرزندش بیش از گذشته شاد است، بیش از گذشته می‌خندد و اعتمادبه‌نفسش بالا رفته است. پدر رالفی هم میگوید که فرزندش وقتی پوکمون می‌گیرد با صدای بلند شادی می‌کند و این تغییرات در عرض یک هفته بوجود آمده است.

آراز نیوز