علی رضا اردبیلی

در دو انتخابات رقابتی در سال ۱۹۳۲ در جمهوری وایمار آلمان، حزب ناسیونال سوسیالیست تحت رهبری هیتلر، بیشترین آرای یکی از پیشرفته ترین و فرهیخته ترین جوامع زمان را کسب کرد. در حادثه مشابه دیگری در سال ۱۳۵۷ یک رژیم فقاهتی اسلامی با حمایت همه لایه های جامعه از جمله سازمانهای نیرومند کمونیست، به قدرت رسید و قدرت خود را در برخورداری از حمایت همه جانبه و یکجانبه بزرگترین سازمان کمونیستی خاورمیانه (فداٸیان اکثریت) و حزب توده، قوام و دوام داد.

جامعه عقب مانده ایران، بلحاظ سنتی محافظه کار و دارای بار سنگینی از نیروهای راست بوده و هست. در نتیجه، وجود یک جناح چپ دموکراتیک جدی، از نظر تأمین بالانس و تعادل سیاسی در جامعه ضروری است. از این منظر، انحلال اردوگاه جهانی رژیمهای توتالیتر کمونیستی میتوانست به دموکراتیزه شدن چپ در ایران کمک کند. متأسفانه این تحول مثبت جهانی وقتی رخ داد که سران و کادرهای مهم جنبش چپ از سوی رژیم اسلامی ایران تار و مار شده بودند. نتیجه حاصل از این دو پروسه که به فاصله کمی از همدیگر واقع شد، به زیان چپ ایران بود و ما امروزه بجای یک نیروی دموکراتیک چپ معتقد به حقوق بشر، با نیرویی پراکنده چون جگر صد پاره زلیخا مواجهیم که برجسته ترین سیمای آن بی هیچ احساس شرمی، مخالف خود با بیانیه جهانی حقوق بشر را اعلام میکند! در سطحی پایینتر، چهره های عجیب و پرحاشیه ای چون فریبرز رٸیس دانا با ادبیات چاله میدانی، فتوای جهاد علیه ترکیه میدهد که بپایید و در مقابله با بهبود مناسبات ترکیه با همسایگانش، این کشور را زیر و رو کنید! بخش پراکنده و نه چندان کم تعداد دیگری از این نیروها، در فضای مجازی به ترویج فرهنگ نفرت از تورک در ایران و منطقه مشغولند. فضای شبکه های اجتماعی فارسی ویترینی است افشاگر و هشدار دهنده از ترویج ادبیات نفرت علیه ترکیه. دفاع از تروریسم PKK و شادی از هرگونه ترور و تخریب اقتصاد ترکیه، مضمون مشترک ترکیه ستیزی کلاسیک ناسیونالیسم آریایی و جهادیون چپ است.

بخشی از ادبیات نفرت علی ترکیه در حاشیه ترور اخیر استانبول، در زنجیره ای از احتجاجات بی منطق، ترکیه را نه قربانی بلکه “باعث” یا زمینه ساز این حملات تروریستی اعلام میکند! مواد این حمله جهادیستی جز تکرار مدعیات بی اساس سالهای اخیر، چیز دیگری نیست.

حقایق امر از زبان آمار

تاکنون ۳۶۰۳ هزار نفربه دنبال کنترل در گذرگاههای مرزی، از ترکیه به ۹۸ کشور مبدأ خود، دیپورت شده اند و ۵۰۱۷۷ نفر از ۱۴۵ کشور، در لیست سیاه شامل افراد ممنوع الورود به ترکیه ثبت شده است. یعنی همه کسانی که از سوی جامعه جهانی به این کشور اعلام شده اند و تاکنونی گزارشی از اینکه، این افراد ممنوع الورود به ترکیه وارد شده باشند، وجود ندارد. در ثانی تنها همین یکی از دو فرودگاه بزرگ استانبول، سالانه ۶۰ ملیون نفر مسافر جابجا میکند و ترکیه کلا یکی از بزرگترین ترمینالهای بین المللی نقل و انتقال انسان و کالاست. حالا راهبه ها، معلولین، دانشجویان، ورزشکاران، هنرپیشگان، یهودی ها و هر صنف و صاحب هر مرامی در میان این مسافرین هستند. بخصوص که بسیاری از نیروهای جهادی فعال در منطقه، پاسپورت و شهروندی کشورهای غربی را دارند و بعنوان شهروند اروپا و آمریکا، با یک پاسپورت معتبر در مقابل مأمورین کنترل مرزی ترکیه ظاهر میشوند. نه در پیشانی و نه در پاسپورت آنها مهر “داعش” یا “مشکوک” حک نشده است. با این وجود برگردانیدن ۶۰ هزار نفر، رقم بسیار بالایی است.
سوآل دیگر این است: چرا کشورهای اروپایی که به این افراد پاسپورت و شهروندی داده اند، با اعمال تبعیض، راسیسم و بیگانه سازی، نفرت از زندگی و دموکراسی و غرب را در وجود آنها پرورش داده و عملا قادر به تربیت آنها در سیستم نیرومند آموزشی کشور از کودکستان تا دانشگاهها نشده‌اند؟

به کمک آمار موجود، میتوان نگاه دقیقتری به مابقی این منظره انداخت:

آمار مسلمانان در سوٸد: ۴۰۰ هزار نفر و آمار جهادیون داعشی از سوٸد در سوریه، طبق گزارشی که لینک آن در زیر اراٸه شده است، ۳۰۰ نفر است یعنی یعنی یک جهادی داعشی بازاری ۱۳۰۰ نفر مسلمان.

همین رقم برای ترکیه با ۷۸ ملیون مسلمان، ۲۱۰۰ نفر است یعنی یک نفر بازای ۳۷۰۰۰ نفر مسلمان. بر اساس این مقایسه با استناد به داده های گزارش مورد استناد، روشن میشود که سوٸد در بارآوردن جهادیون داعشی ۲۸ برابر از ترکیه، مؤثر است.

کشور سوٸد با دنیایی از امکانات مادی و فرهنگی و آموزشی تربیت شهروندان و امیدوار کردن آنها به آینده و زندگی معمولی و انسانی در این جهان، به ازای هر ده هزار نفر مسلمان، در مقایسه با ترکیه ۲۸ بار بدتر عمل میکند!

در گام بعدی همین افراد رادیکالیزه شده مجهز به یک پاسپورت سوٸدی (یا از کشور غربی دیگری) از طریق یک شرکت هواپیمایی و یک فرودگاه بین المللی و عبور از اراضی و حریم هوایی یا آبی یک یا چند کشور غربی و خاورمیانه ای به سوریه و عراق میرسند. زبان تحصیل و زبان اول این جهادیون، علی الاصول یک زبان غربی است و تسلط آنها به زبان مادری شان هم در حد مکالمه شفاهی محدود با اعضای خانواده و دوستان نزدیک است. آیا امکان مداخله ترکیه (یا هر کشور سر راهی محتمل دیگر مثل لبنان و مراکش یا ….) در تأثیر گذاری یا متوقف کردن یک جهادی متولد سوٸد، شهروند سوٸد و حامل پاسپورت معتبر سوٸدی چه قدر میتواند باشد؟ مسٸولیت اخلاقی و حقوقی ترکیه (یا دیگر کشورهای سر راهی) در مورد جنایات این افراد چگونه است؟

همچنین نگاه کنید به:

نثار گل برای قربانیان تروریسم در مقابل کنسولگری ترکیه در تبریز

اورمیه‌: اظهار همدری شهروندان با جانباختگان حادثه‌ی تروریستی فرودگاه استانبول

تبلیغات محافل چپ ایرانی، تصویر ساده شده ای از پدیده داعش اراٸه میدهد. در گزارش مورد استناد، صحبت از رقم بسیار بزرگ مابین ۲۷۰۰۰ الی ۳۱۰۰۰ نفری است که “از طریق مسافرت از مبدأ” ۸۶ کشور جهان به سوریه وعراق به نیروهای جهادی بومی در دو کشور سوریه و عراق پیوسته اند. در این گزارش اشاره میشود که منابع اطلاعاتی ایالات متحده آمریکا، صحبت از شرکت جهادیون ۱۰۰ کشور میکنند.

برای مقایسه میتوان اشاره کرد که نخستین کنگره انترناسیونال کمونیستی سوم در ماه مارس سال ۱۹۱۹ بعداز ایک دوره تدارک همه جانبه یکساله، با شرکت نمایندگان معدودی از احزاب و گروههای کمونیستی ۳۰ کشور در مسکو تأسیس شد.

گستردگی جهانی وسیع پدیده جهاد تروریستی، نشان میدهد که این فاجعه بشری نه به این زودیها ریشه کن خواهد شد و نه با استمداد از تٸوری توطٸه و دخالت پنهان فلان قدرت جهانی یا منطقه ای قابل توضیح است.

رشد تعداد این جهادیون در فاصله یکساله ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۵ هم حیرت آور است. در این مدت تعداد جهادیون از اروپای غربی ۲۰۰ درصد و میزان جهادیون سفر کرده از روسیه و آسیای میانه ۳۰۰ درصد افزایش نشان داده است.

رفتار جهادیستی و تورک ستیزانه چپ رادیکال ایران و دیگر محافل تورک ستیز ایرانی در مدیای فارسی، قادر به هیچ تأثیر ولو ناچیز در معادلات درون جامعه ترکیه نیست. این تبلیغات تنها به بی اعتمادی در فضای سیاسی مربوط به ایران کمک میکند و با هر موج خود، فضای گفتگو را نامساعدتر میکند.

شادی از هر ترور در خاک ترکیه، در کوچکترین تظاهر خود، در خاطره فردی و جمعی تورکان آذربایجان و غیر آذربایجان ایران ثبت شده و به احساس بی اعتمادی و بیگانگی در جامعه ایران دامن میزند. هر جامعه‌‌ای برای رفتن به جلو و حل مشکلات خود، نیازمند دیالوگ و همکاری شهروندان خود است و جامعه پر معضل ایران، در آزمایشات مرک و زندگی متعددی در آینده، نیازمند وجود اعتماد در بین نیروهای تحول طلب درون خود خواهد بود. تنها ماندن جنبش سبز و محصور شدن آن در نیمی از تهران در سال ۱۳۸۸ برای تجربه آموزی، باید کافی بوده باشد.

بد نیست که این مطلب را با نقل سطوری از نوشته تازه آقای مهدی جامی به پایان ببرم.

“ما نمونه عالی این سخن استفن هاوکینگ هستیم که می گوید دشمن دانش جهل نیست، توهم است. توهم دانش. این فرق استانبول است با تهران و ترکیه با ایران. ما در توهمی ویرانگر غرقه ایم. تمام اطوار سیاسی ما و متاسفانه بخش های مهمی از ادعاهای فرهنگی مان ناشی توهم است. انزوایی هم که داریم کار را بدتر می کند و چشم مان بسته می ماند. سابقه ناسیونالیسم ضدترک و عرب ایرانی و لاحقه جابرانه شیعه حکومتی هم کمک کرده است تا منزوی تر بمانیم. از هویت ما چیزی نماند مگر توهم یک امپراتوری و “من برتر”. هنوز هم فکر می کنیم از همه همسایگان خود سریم و از بسیاری ملل جهان برتریم. غرقه توهم.”

مشخصات گزارش ۲۶ صفحه ای Foreign Fighters

FOREIGN FIGHTERS
THE SOUFAN GROUP
DECEMBER 2015
JUNE 2014
An Updated Assessment of the Flow of
Foreign Fighters into Syria and Iraq

لینک نسخه PDF گزارش: ( http://goo.gl/KiyQ7t )