ترجمه‌ی دکتر علی قره‌جه لو

حقایق تاریخی در روابط ترک – ارمنی (بخش اول)

حقایق تاریخی در روابط ترک – ارمنی (بخش دوم)

Historical Facts in Turkish Armenian Relations
Talaat Pasha Committee – ۲

Adress:
Asmalı Mescid Mahallesi, istiklal caddesi,Deve çikmazı
No: 3/2 Beyoğlu / Istanbul
Orders and Corespondence:
Talatpaşa2015@gmail.com
Printing and binding:
Kayhan Matbaacılık San.Tic. ve Ltd.Şti
Davutpaşa Cad. Güven San.Sit. C-Blok
No: 244, Topkapi – Zeytinburnu / Istanbul
Tel: (0212) 612 3185 – ۵۷۶ ۰۰ ۶۶

لینک اصل مقاله
http://vatanpartisi.org.tr/genel-merkez/bildiriler-brosurler/turk-ermeni-iliskilerinde-tarihsel-gercekler-kitapcigi-13814

“بروس فین”  Bruce Fein مشاور حقوقی رئیس جمهور سابق آمریکا رونالد ریگان می نویسد:  “کاخ سفید در سال ۱۹۸۱ تحقیقاتی انجام داد  طبق این تحقیقات روش شد که ارمنی ها بیش از ۲ میلیون ترک را به قتل رسانده اند.  اگر ترک هایی که بر اثر اشغال سرزمین هایشان و برای فرار از قتل عام مجبور به ترک سرزمین شان شدند را نیز به این تعداد اضافه کنیم، تلفات ترک ها در جنگ جهانی اول ( فقط در جبهه شرق) به ۲٫۴۰۰۰٫۰۰۰ نفر می رسد.  ارمنی ها آرشیو های خود را باز نمی کنند، زیرا نمی خواهند که این حقیقت فاش شود. ….  در این جا موضوع اصلی خیانت ارمنی هاست.

دولت عثمانی از خود دفاع کرد….  بویژه ارمنی هایی که در آمریکا زندگی می کنند، با دروغ نسل کشی منافع بزرگی بدست می آورند.  حکومت آمریکا نیز از آنجائی که در این  مورد پول های بزرگی رد و بدل می شود نمی خواهد با ارمنی ها مقابله کند.   ارمنی ها با  سماجت آرشیو های خود را باز نمی کنند، زیرا نمی خواهند سودهایی را که  از چرخه دروغ نسل کشی  بدست می آورند از دست بدهند.  لحظه ای که آرشیو ها باز شوند، حقیقت آشکار خواهد شد…”.  (۶۱)  بروس فین با تحقیقات خود، ارقام دقیق تلفات ترک ها در جنگ جهانی اول که بوسیله ارمنی ها به قتل رسیده اند را بیان کرده است.

مقایسه تلفات ترک و ارمنی و هدف ارضی ارمنستان

 با مقایسه تعداد ارمنی های مشمول کوچ و تعداد تلفات ترک و مسلمانانی که بر اثر  اشغال روس و قتل عام ارمنی مجبور به ترک سرزمین خود شدند، تابلوی زیر بدست می آید:

این تعداد شامل ۴۱۳٫۰۰۰ نفر ترک، و ترک ها و مسلمانان می شود که در قفقاز به قتل رسیدند.

* از این تعداد ۱٫۰۰۰٫۰۰۰ نفر در اثنای فرار از اشغال روس و مظالم ارمنی ها در راه ها جان خود را از دست دادند، ۵۱۸٫۱۰۵ نفر  (طبق اسناد) از طرف ارمنی ها در مناطق زندگی خود به قتل رسیدند، و ۴۱۳٫۰۰۰ نفر ترک ها و مسلمانانی هستند که در  قفقاز به قتل رسیدند.

تمامی اطلاعات که در فوق با اسناد به میان گذاشته شد، نشان می دهد که در اثنای جنگ جهانی اول و سال های بعد از آن، تعداد ترک ها و مسلمانانی که در جنگ، کوچ و قتل عام های ارمنی زندگی خود را از دست دادند بسیار بیشتر از تعداد ارمنی هایی است که در اثنای کوچ زندگی خود را از دست دادند. ولی ارمنی ها که در ایفای نقش مظلوم بسیار ماهرند، قربانیان جنگ جهانی اول خود را هر روز افزایش داده و کشورهایی که در پارلمان های خود در مورد ادعاهای ارمنی لایحه تصویب می کنند، نیز ارقام ارمنی را اساس قرار می دهند.

در این مورد پروفسور جاستین مک کارتی می گوید، تعداد ارمنی های آناتولی در آن دوران ۷۵۰٫۰۰۰ نفر بوده است، که قسمت اعظم آنها نیز قبل از جنگ جهانی اول به کشورهای دیگر مهاجرت کرده بودند.  ولی بدون توجه به این واقعیت، حتی اگر فرض کنیم که ترک ها تمامی ارمنی های آناتولی را، که آنها ادعا می کنند ترک ها ۱٫۵۰۰٫۰۰۰ ارمنی را به قتل رساندند، در آن صورت میبایستی ترک ها ارمنی ها دوبار به قتل رسانده باشند، و اینکار امکان ناپذیر بوده است.  (۶۲)

ارمنی ها بعد از جنگ جهانی اول نیز به قتل عام ترک ها ادامه دادند.   طبق “متارکه موندروس” (۳۰ اکتبر ۱۹۱۸) که ارتش ترکیه به مرزهای  ۱۹۱۴ عقب نشینی می کند، ارمنی ها این را فرصتی دانسته و در اطراف قارص ۳۸ دهکده را ویران کرده و آتش می زنند و ۱۴٫۶۲۰ نفر را نیز به قتل می رسانند.  به دنبال قتل ۱۱٫۰۰۰ ترک در منطقه “ساری قامیش”، مجلس بزرگ ملی ترکیه” (در آنکارا) اعلام بسیج کرده  و تحت فرماندهی ژنرال “کاظم کارا بکیر” ارتش ترکیه در مدت کوتاهی ساری قامیش، قارص و گومروGümrü را تصرف می کند و بدنبال آن ارمنی ها درخواست آتش بس کرده  و در نتیجه در ۳ دسامبر ۱۹۲۰ “قرار داد صلح گومرو” با دولت ارمنستان منعقد می شود.

بعد از پیروزی گومرو با میانجیگری روسیه شوروی، بین حکومت ترکیه و ۳ جمهوری  شوروی آذربایجان، گرجستان و ارمنستان در تاریخ ۳ اکتبر ۱۹۲۱ “معاهده  قارص” امضاء می شود.  قبل از آن در ۱۶ مارس ۱۹۲۱ بین جمهوری ترکیه و شوروی قرار داد مسکو امضاء شده بود که در مورد هر سه جمهوری نافذ بوده است.  ولی پارلمان ارمنستان در ۶ دسامبر ۱۹۸۹ با لغو قرارداد مسکو که مرزهای ترکیه و ارمنستان را تعیین می کرد، اعلام نمود که مرزهای ترکیه – ارمنستان را برسمیت نمی شناسد.

در حال حاضر ارمنستان مرزهای ترکیه را به رسمیت نمی شناسد و در اعلامیه استقلال خود، ۱۹ ایالت ترکیه را بعنوان “ارمنستان غربی”  در داخل مرزهای ارمنستان نشان می دهد.  در سرفصل قانون اساسی ارمنستان عبارت، “خلق ارمنی، اعلامیه استقلال ارمنستان، دولت ارمنستان، و روح ملی ارمنی را اصول اساسی خود قبول می کند”، نوشته شده است.  در ماده ۱۳ نیز، عبارت آرم جمهوری ارمنستان، از “کوه آغری” (آرارات) و کشتی نوح  و آرم چهار پادشاهی ارمنی تشکیل می شود”، جای گرفته است.

سوء قصد ها به جان دیپلمات های ترک

ارمنی ها ۱۰ سال قبل از کوچ اجباری با سوء قصد به عبدالحمید دوم، قتل دولت مردان ترک را آغاز کردند.  بعدها، طلعت پاشا، سعید حالیم پاشا، بهاالدین شاکر، جمال عظمی، جمال پاشا، انور پاشا را بقتل رسانده و اقدامی نیز برای سوء قصد به جان آتاترک کرده بودند.  بعد از سال ۱۹۷۳ آغاز به سوءقصد علیه دیپلمات های و کارمندانی که در نمایندگی های خارجی جمهوری ترکیه و دیگر مامورینی که برای حکومت کار می کردند، نمودند، و در این رابطه ۱۱۰ حمله تروریستی سازمان دادند.

در ۲۷ ژانویه ۱۹۷۳ سرکنسول ترکیه در لوس آنجلس “محمد بایدار”، و کنسول شهر سانتاباربار “بهادر امیر” توسط یک ارمنی به قتل می رسد.  در این دوران بر اثر حملات ارمنی ها در ۲۱ کشور و ۳۸ شهر جهان، ۴۲ ترک و ۴ خارجی به قتل رسیده و ۱۵ ترک و ۶۶ خارجی نیز زخمی می شوند.

اقدامات تهدید و ترور های ارمنی علیه نمایندگان مجلس خارجی و مورخین

ارمنی ها علاوه بر سوء قصد علیه دیپلمات های ترک، نمایندگان پارلمان و  آکادمیسین های کشورهای خارجی را نیز تحت فشار و تهدید قرار می دهند.  در سال ۱۹۸۷ گزارش Vandemeulebrouke  که بر اساس قرار “باصطلاح نسل کشی” پارلمان اروپا تنظیم شده بود، علی رغم اینکه توسط کمیته سیاسی پارلمان اروپا رد شده بود، ولی بعلت فشار و تهدید ارمنی ها بطور غیراصولی دوباره در دستور کار مجمع عمومی پارلمان اروپا قرار گرفته  و قبول می شود.  عضو آلمانی پارلمان Wedekind که در اثنای اجلاس سخن رانی کرده بود، به علت اینکه با اسلحه مورد تهدید قرار گرفته بود، اعلام  می کند که تحت چنین شرایطی نمی تواند چنین اجلاسی برگزار شود.  (۶۳)  ارمنی ها اقدامات و تهدید های مشابهی را در مورد طرح تصمیمات مربوط به مسئله ارمنی را در همه پارلمان ها اجرا می کنند.

گروه روشنفکر دیگری که تحت فشار و تهدید ارمنی ها قرار می گیرند، آکادمیسین های خارجی بویژه مورخین هستند.  در سال ۱۹۸۴ که ۶۹ مورخ خارجی در مورد ادعاهای بی پایه و غیر حقیقی نسل کشی اعلامیه ای صادر کرده بودند، امضاء کنندگان اعلامیه، توسط ارمنی ها مورد تهدید قرار گرفتند. ارمنی ها تلاش می کردند تا محققین دیگری را که در خصوص مسئله ارمنی تحقیق می کنند به طرق مختلف وادار به سکوت نمایند.  علیه پروفسور Heath Lowry که به سفارت ترکیه  خدمات مشاوره ای می داد، به کمپین رسانه ای دست زدند.  علیه پروفسور “برنار لوئیس” Bernard Lewis به دادگاه شکایت کردند، که براساس تحقیقاتش گفته بود که ادعای نسل کشی ارمنی حقیقت ندارد.  آنها دست به اقداماتی برای اخراج پروفسور جاستین مک کارتی از دانشگاهی که در آنجا تدریس می کرد، کردند.  (۶۴)  پروفسور “استاندفورد جی. شاو”  Standford J. Shaw  که اعلام کرده بود چیزی بنام نسل کشی علیه ارمنی ها بوقوع نپیوسته است، مورد تهدید قرار گرفته و نامه های تهدید آمیز دریافت می کند، کلاس های درس اش مورد هجوم ارمنی ها قرار می گیرد و خانه اش در لوس آنجلس با بمب مورد حمله قرار می گیرد.  او از ترس جان مجبور به پناهنده شدن به ترکیه می شود. (۶۵)  به چند نمونه ی ساده ای که در بالا به آنها اشاره  شد، نشان می دهد که ارمنی ها حتی به بلوغ رو در رو شدن  با  واقعیات نیز نرسیده اند.

ارمنی ها نسل جدیدی که از ترک ها و ترکیه متنفرند، تربیت می کنند

ارمنی ها به جعل حقایق بسنده نکرده، بلکه نسل های جدید خود را نیز بعنوان دشمن ترک ها تربیت می کنند.  کودکان ۵ ساله را به موزه های نسل کشی در ایروان برده، با اسناد جعلی، با تصاویر جعلی و وسایل سمعی و بصری مغزشویی می کنند.

ترکیه در چارچوب قرارهای” کمیته برچیدن تبعیض نژادی برای متوقف کردن گفتمان نفرت” سازمان ملل و معیارهایی که سازمان یونسکو برای برچیدن پیش داوری های نژادی تعیین کرده است، حتی گفتمان هایی که می توانست به کشورها و گروه های نژادی دیگر  آسیب برساند، از برنامه آموزشی خود تماما حذف کرده است.  در حالی که کتاب های درسی ارمنی علاوه بر ادعاهای بی پایه علیه ترک ها، مملو از گفتمان ناسزا و تحقیر و نفرت علیه ترک هاست.  (۶۶)  وارد کردن ادعاهای بی پایه و تحقیر آمیز ارمنی ها در برنامه های درسی خود علیه ترک ها توسط بسیاری از کشورهایی که باصطلاح دوست ترکیه هستند، نوعی انجماد عقل است.   ارمنی ها به کودکان کلاس های ابتدائی یاد می دهند که چگونه از روی پرچم ترکیه رژه  بروند.  عکس زیر برای نشان دادن چنین برخورد هایی به اندازه  کافی گویاست.

پس گفتار

ارمنی های عثمانی قبل از جنگ جهانی اول و در اثنای جنگ دست به عصیان زده و به صف دشمن پیوستند.  بعنوان پیش قراول ارتش بلغار، روس، انگلیس و فرانسه، با ارتش ترک جنگیدند، و بخشی از آنها نیز با تشکیل باندهای مسلح، مردم بیگناه غیر نظامی را بقتل رساندند.  اعمال مورد بحث ارمنی ها، چه در آن دوران و چه در دوران کنونی در قانون جزایی دولت ها بعنوان خیانت به وطن تلقی شده و کسانی را که چنین جنایاتی را مرتکب شوند، طبق قوانین کشورها در حق آنها مجازات اعدام پیش بینی شده است.  علی رغم این واقعیت، دولت عثمانی در بیشتر مواقع ارمنی های عصیانگر را مورد عفو قرار داده، ولی عفو شدگان، باز دست به عصیان زده و به نفع ارتش های دشمن فعالیت کرده و قتل عام مردم غیرنظامی را ادامه دادند.  وقتی عصیان های ارمنی به ابعاد تاثیر در نتیجه جنگ می رسد و قتل عام مردم غیرنظامی آغاز به تغییر ترکیب جمعیتی منطقه می کند، دولت عثمانی ارمنی های عصیانگر را که هدف شان ایجاد ارمنستان مستقل بود در داخل سرزمین تحت حاکمیت خود به مناطقی که دور از  مناطق جنگی بود، کوچ  می دهد.

در رابطه با تلفات ارمنی ها هر روز اخبار، کتاب ها و فیلم های زیادی منتشر شده و  حق به جانب بودن دولت عثمانی و اعمال تهجیر علیه ارمنی ها بعنوان نسل کشی ارائه می شود، ولی درباره  قتل عام های دسته جمعی علیه ترک ها که ماهیت نسل کشی دارند و ترک هایی که برای فرار از مظالم ارمنی ها مجبور به ترک خانه و کاشانه خود شده و در این اثناء زندگی خود را از دست دادند، هیچ چیز گفته نمی شود.

طبق گزارشات دیپلمات های خارجی، از مجموع ۴۳۸٫۷۵۸ ارمنی، که مشمول کوچ اجباری شدند  ۳۸۶٫۱۴۸  نفر (۸۲%) آنان به مقصد (به مکان هایی که قبلا تعیین شده بودند) رسیدند.  در مقابل ۵۶٫۶۱۰ ارمنی که در اثنای کوچ زندگی خود را دست دادند، ۵۱۸٫۱۰۵ نفر ترک ، یعنی ۹ برابر تلفات ارمنی ها، فقط در آناتولی جان خود را از دست دادند، و ۴۱۳٫۰۰۰ ، یعنی، ۷ برابر تلفات ارمنی، ترک و مسلمان نیز در ماورای قفقاز بوسیله ارمنی ها به قتل رسیدند.

ترک هایی که از مظالم ارمنی ها مجبور به  ترک سرزمین خود شدند، در مقابل مشمولین کوچ ارمنی ( ۴۳۸٫۱۵۸ )، ۳٫۵ برابر  (۱٫۶۰۴٫۰۳۸) بیشتر بودند، و دو سوم آنان (۱٫۰۰۰٫۰۰۰) در اثنای ترک سرزمین خود جان شان را از دست دادند.  اگر به این تعداد، تعدادی که در سرزمین خود بوسیله ارمنی ها قتل عام شدند، اضافه شود، رقم ترک های بقتل رسیده به ۲ میلیون نفر می رسد.

ولی ارمنی ها که در تحریف واقعیات بسیار موفق هستند، برای باورندان جامعه بین المللی در مورد دروغ نسل کشی ترک ها علیه ارمنی ها با مشکل زیادی روبرو نمی شوند.  ارمنی ها، تعداد آنهایی که در اثنای کوچ اجباری زندگی خود را از دست دادند  بتدریج بیشتر کرده و نسل های جدید را بعنوان دشمنان ترک تربیت می کنند.

بخشی از کشورهای خارجی نیز که  آماده باور کردن هستند این دروغ را اساس قرار داده و خود را بجای مورخ  گذاشته و در پارلمان های خود تصمیماتی مربوط به قبول نسل کشی کردن ترک ها  می گیرند.  در کتاب های درسی به ادعاهای بی پایه ارمنی جای داده و انکار نسل کشی را با تدوین قوانینی جرم تلقی می کنند.  این برخورد بسیار غیر منصفانه علیه ملت ترک است که در طول تاریخ، راستی، مرحمت و اخلاق جنگی اش مورد قبول و تقدیر حتی دشمنان شان نیز قرار گرفته است.  کشورهایی که از تزهای بی پایه ارمنی حمایت می کنند، نباید به واقعیات تاریخی که در بین سال های ۱۹۲۲-۱۹۱۲ در آناتولی اتفاق افتاده است بی تفاوت بمانند و بایستی به این موضع غیر عادلانه خود پایان دهند.

منابع:

۶۱ – Bruce Fein, “Lies, Damn Lies Armenian Death”, Hoffpost World, June 4.2009

۶۲ – Justin McCarthy, “Turkish-Armenian Relation”,TASAM 3. Dunya Forumu, Trakya Üniversitesi, Edirne,29 Mayıs 2014

۶۳ – Pulat Tacar,Avrupa Parlamentosunun 1987 yılında  Aldığı, Ermeni Araştırmaları  ۱۸, yaz 2005, Sayı

۶۴ – Justin McCarthy, Bırakın Tarihçiler Karar  Versin, Ermeni Araştırmaları, sayı ۱, Mart- Nisan-Mayıs 2001

۶۵ – Vefat eden Bilim Adamları, Ermeni Araştimalari, Sayı; ۲۳-۲۴,۲۰۰۶

۶۶ – Yılmaz, Ermenistan Cuhuriyeti,nde Okutulan 10. Sınıf tarih Ders Kitabında Türkler Aleyhinde Ifadeler .. age, s. 116-129