هفته پیش جمعی از دوستداران زبان مادری در تبریز، با آگاهی از تشکیل کلاس‌های آموزش زبان ترکی در بنیاد پژوهشی استاد شهریار در اولین جلسه کلاس مزبور شرکت کردند. علی‌رغم اطلاع‌رسانی بسیار ضعیف، در هفته دوم تعداد شرکت کنندگان از مرز سیصد نفر گذشت. در این جلسه که خود اینجانب از جمله شرکت کنندگانش بودم از نزدیک شاهد بهت و حیرت و حتی نگرانی و دلواپسی بانیان کلاس مزبور بودم.

کاملا مشخص بود که بانیان این کار انتظار چنین استقبال گسترده‌ای را نداشتند. آنها گمان می‌کردند همچون سایر کلاسهایی که تشکیل داده‌اند با استقبال ۱۰-۲۰ نفری همشهریان واقع شده، در این خصوص هم می‌توانند با تشکیل کلاس ۲۰ نفره‌ای وجدان خویش را التیام ببخشند و چه بسا ژست سیاسی هم بگیرند و شعار تدریس زبان ترکی سر بدهند ولی اسقبال گسترده دوستداران زبان مادری که البته اگر اطلاع‌رسانی کافی صورت می‌پذیرفت می‌توانست بسیار گسترده‌تر هم باشد، آنها را شوکه کرده بود و این شوک در چهره آنها هویدا بود.

در همان جلسه دوم بانیان جلسه تمام سعی خود را کردند تا مانع تشکیل کلاس درس شوند. لکن دوستداران زبان مادری با متانت کامل و ضمن حفظ آرامش کلاس، آنها را از توسل به هرگونه بهانه‌ای بازداشتند. با این حال،کاملاً مشخص بود که این چیزی نبود که آنها به دنبالش بودند. در نهایت قرار بر این شد که از هفته آینده کلاس زبان ترکی در دو گروه و در دو روز جداگانه تشکیل شود.
امروز بانیان جلسه اظهار داشته‌اند که شرکت در این کلاس‌ها منوط به پرداخت شهریه ۶۰۰۰۰۰ ریالی و ارائه کارت ملی می‌باشد. این در حالی است که بنیاد مزبور طبق اساسنامه‌اش بنیادی غیرانتفاعی و به قول بانیان کلاس “واقعاً” غیر انتفاعی بوده و حتی برای سایر کلاس‌هایی که در حال حاضر برگزار می‌نماید هیچ گونه وجهی از شرکت کنندگان دریافت نمی‌دارد. حال سوال اینجاست که چرا دوستداران زبان ترکی باید در قبال فراگیری زبان مادری خود پول بدهند آن هم به یک بنیاد غیرانتفاعی و آن هم در شرایطی که بنیاد مزبور از هیچ یک از شرکت کنندگان سایر کلاسهایش وجهی مطالبه نمی‌کند؟ آیا این امر به منزله سوء استفاده از احساسات دوستداران زبان مادری نیست؟

محمد رحمانی فر