دریاچه‌ی اورمیه به عنوان نبض تپنده آزربایجان روز به روز به مرگ حتمی خود نزدیک می‌شود و همراه با مرگ خود هزاران زندگی دیگر را نیز نابود خواهد کرد. تأثیر این فاجعه عظیم هر روز در زندگی ملت آزربایجان به وضوح احساس می شود. طوفان های نمکی، افزایش سرطان ریه، از بین رفتن کشاورزی مناطق حاشیه‌ای دریاچه و نیز افزایش بی سابقه‌ی دمای هوا در آزربایجان از تأثیرات این معضل می‌باشد.

با توجه به شرایط موجود ملت تورک آزربایجان جنوبی بارها انتقادات و اعتراضات خود را نسبت به خشکاندن تعمدی دریاچه‌ی اورمیه از طرق مختلف ابراز داشته‌اند. در زمان ریاست جمهوری آقای احمدی‌نژاد، ملت تورک آزربایجان جنوبی بارها و بارها درخواست خود مبنی‌بر جلوگیری از خشکی دریاچه‌ی اورمیه و انجام اقدامات لازم جهت احیای آن را به دولت و نمایندگان آن در آزربایجان اعلام داشتند. اما جواب این خواست‌های برحق و مدنی با مشت آهنین حاکمیت همراه شد. بطوریکه مابین سال‌های ۸۹ تا ۹۱ که درخواست برای نجات دریاچه اورمیه در کف خیابان‌ها پیگیری می‌شد، صدها شهروند تورک آزربایجانی دستگیر و با آرای سنگین روانه‌ی زندان شدند و سال‌های پس از آن نیز این روند ادامه داشت.

با روی کار آمدن دولت آقای روحانی و وعده‌های انتخاباتی وی مبنی بر نجات و احیای دریاچه‌ی اورمیه روزنه‌ی امیدی هرچند بسیار ناچیز در دل ملت تورک آزربایجان جنوبی ایجاد شد. اما با گذشت زمان و سپری شدن بیش از ۲ سال از عمر دولت به اصطلاح تدبیر و امید نه اثری از تدبیر وجود دارد و نه سوی سویی از امید.

حال وظیفه‌ی ما در قبال وضعیت اسفناک دریاچه‌ی اورمیه چیست؟ چگونه می‌توانیم در قبال بی‌مسئولیتی‌های دولت صدایمان را به جهانیان برسانیم؟ چگونه باید در مقابل بی‌مسئولیتی و سیاه‌نمایی‌های مسئولین استانی ایستاد؟ چگونه می‌توانیم ملت تورک آزربایجان را متوجه تبعات فجیع زیست محیطی خشک شدن دریاچه‌ی اورمیه کنیم؟

این‌ها سؤالاتی است که اگر نتوانیم به درستی پاسخ آن را بیابیم و اقدام لازم را انجام ندهیم حال و روز زیست محیطی آزربایجان از اینکه هست بدتر و بدتر خواهد شد. با توجه به وضعیت اختناق در داخل ایران هر روز شاهد برخود شدید حکومت و حاکمیت با معترضین به این امر هستیم. گرچه استاندار آزربایجان غربی در مصاحبه‌های مطبوعاتی خود اعلام می‌نماید در گذشته با معترضین خشک شدن دریاچه‌ی اورمیه با سرنیزه برخورد شده است اما در دولت آقای روحانی مسئله دریاچه‌ی اورمیه به یک مسئله‌ی فرهنگی تبدیل شده و دولت دیگر نگاه امنیتی به آن ندارد ولی در عمل خلاف این جریان را شاهد هستیم.

ملت تورک آزربایجان جنوبی

اینک پس از گذشت چندین سال که شاهد وعده‌های دروغین و توخالی دولت‌مردان جمهوری اسلامی بودیم، در سال ادعایی تثبیت آب دریاچه ی اورمیه به نقلی ۲۰ سانتی متر و به نقلی ۷ سانتی متر کاهش پیدا کرده است و این امر خود گواهی بر اداعاهای دروغ حاکمیت در قبال دریاچه‌ی اورمیه است. بودجه‌ی نجات دریاچه‌ی اورمیه صرف همایش‌های بی‌مورد و کذایی و تبلیغ برای کاندیداهایی خاص در انتخابات مجلس درگوشه و کنار منطقه می‌شود. و آنچه که فراموش شده، دریاچه ی اورمیه است و صرفاً نام آن به جهت سواستفاده از احساسات پاک مردمی در زبان‌ها می‌چرخد. نجات دریاچه‌ی اورمیه به عنوان رگ حیات آزربایجان و منطقه هر روز به سوی غیرممکن می‌رود و کارشناسان دیگر امیدی به نجات عروس کفن پوش آزربایجان ندارند.

ملت تورک آزربایجان جنوبی

امروز دیگر نباید به وعده‌های پوچ و توخالی مسئولان دل‌بست و منتظر احیای دریاچه‌ی اورمیه از سوی حکومت مرکزگزای فارس ایران شد. بلکه خود باید وارد عرصه شده و این حق که برابر با حیات و ممات آزربایجان است را مطالبه نماییم و اجازه ندهیم در انتخابات پیش‌روی مجلس، کاندیداهای گزینشی حاکمیت با استفاده از نام دریاچه‌ی اورمیه از احساسات پاک و میهنی‌مان سو استفاده نموده و نردبانی برای کسب قدرت خود به کار برند.

اینک وظیفه‌ی همگانی آحاد ملت آزربایجان می‌باشد که با استفاده از فضای ایجاد شده در آستانه‌ی انتخابات دهم مجلس ایران، مقامات و مسئولان را به چالش جدی کشانده و دروغ‌های آنان را برملا سازند.

روزنامه نگاران، خبرنگاران و اهل قلم آزربایجان

بخش مهمی از وظیفه‌ی افشای وعده و دروغ‌های دولت‌مردان برعهده شما می‌باشد که انعکاس واقعیت‌های موجود، ملت از وضعیت بسیار بحرانی دریاچه‌ی اورمیه آگاه نموده و همچنین مسئولان منطقه‌ای و کشوری را به چالش خواهد کشاند.

و نهایتاً اینکه سکوت در قبال وضعیت موجود نه تنها برای آزربایجان سزاوار نیست بلکه باید انسان هایی که فریاد ” هَل مِن ناصر یَنصُرنی ” به گوش‌شان آشناست و ندای آزادی خواهی و کرامت انسانی را مطالبه می نمایند در قبال این فاجعه بزرگ، باید فریاد سر دهند.

تشکیلات مقاومت ملی آزربایجان ( اورمو)

شهریور ۹۴