محمدرضا لوایی

با فرار جمیل باییک به ایران رسما حمایت حکومت ایران از گروه پ ک ک ثابت شد. پ ک ک دست به ترورهای مذبوحانۀ داخلی زده است. با گزارش ندادن حکومت در مورد عملیات به حزب ح .د. پ، ترکیه نشان داد در لیست آیندۀ سیاسی ترکیه افرادی که از تروریسم حمایت می کنند جایی ندارند. از سوی دیگر پیوستن شاخۀ دیگر پ ک ک به ارتش بشار اسد دوباره نشان داد که حکومت ایران و پ ک ک و حکومت بشار اسد چه بازی های پنهانی داشتند و دارند. هنوز هستند بسیاری از نویسندگان به اصطلاح سیاسی که خیال می کنند پ ک ک مستقل عمل می کند در حالی که حکومت ایران یکی از تامین کنندگان منابع مالی پ ک ک می باشد. در داخل ایران نیز کمونیست های مدافع پ ک ک بدون هیچ برخوردی از سوی حاکمیت آزادانه می خوانند و می نویسند و تبلیغات می کنند.

اجازۀ دیدار حزب ح د پ با اوجالان داده نشد. سخت به نظر می رسد خانواده های شهیدان ترکیه ای که توسط داعش و پ ک ک ترور شده اند و می شوند یکبار دیگر به حکومت ترکیه اجازه دهند که در خصوص تروریسم کرد و داعش کوتاه بیاید. خرابکاری های پ ک ک دوباره شروع شده است. ترور مردم، انفجار لوله های نفت و گاز و قطارها – که یک فقره اش اخیرا صورت گرفت – و انفجار اماکن عمومی و… کار به جایی رسیده که خود مردم ترکیه با هر گروهی که به نفع پ ک ک دارند بیانیه صادر می کنند برخورد می کند. حتی پلیس هم به سختی خشم مردم ترک را کنترل می کند. پخش ویدئوی دمیرتاش زیر تصویر اوجالان و در حالی که دارد از لیدر تروریستش حمایت می کند مردم و حکومت ترکیه را به این نتیجه رسانده است که ح د پ دارد از دموکراسی موجود به نفع تروریسم سوء استفاده می کند. فراموش نکنیم که برادر دمیرتاش کلاشینکف به دست در کوهها همراه پ ک ک دست به جنایت و ترور می زند. با این حساب قهرمان ملت ترک آن شهید مظلومی است که شبانه در خواب و در خانه اش سر بریده می شود. کلاشینکف و چگوارا و قتل و غارت تفکری است که تروریسم کرد آن را ادامه می دهد و متاسفانه حکومت ایران و فاشیست های آریایی از آن به شدت حمایت می کنند. در نظر آنها با این کار هم ترکیه درگیر آشوب می شود و هم حرکت ملی آزربایجان جنوبی و خواسته های مردم ترک آزربایجان عملا سرکوب می گردد. در نظر داشته باشید که همزمان با عملیات ترکیه بر علیه داعش و پ ک ک، روحانی با عجله به کردستان می رود و تدریس زبان کردی را استارت می زند. و کارهای نمایشی دیگری از این دست که فراوان است. به این دو نمونه از نگرش دقت کنید:

بانکی مون دبیر کل سازمان ملل: حمله ترکیه به پ ک ک حق مشروع آن است.
فیروزابادی: حمله ترکیه به پ ک ک ( بقول او کردها ) یک اشتباه استراتژیک است.

تفاوت نگاه جهان به پ ک ک با نگاه حکومت ایران زمین تا آسمان فرق می کند و از همین دو نمونه به راحتی می توان حامیان و مخالفان این گروه تروریستی را تشخیص داد.

سیاه نمایی بعضی از حکومتی های ایران در مورد عملیات ترکیه بر علیه تروریسم که اتفاقا با سیاه نمایی بعضی از اوپوزیسیونی ها همسو است نشان از شکست سیاست های تروریست پرورشان دارد. ترکیه مناطق و منابع و افراد مربوط به پ ک ک را هدف قرار داده است نه مردم کرد را.

آیا هیچ اندیشیده اید که اصرار پ ک ک بر تروریسم و یا به قول خودشان مبارزۀ مسلحانه و حمایت دولت ایران از آن، این سوی معادلات را نیز به تفکر وا می دارد. اگر در آزربایجان جنوبی نیز گروه هایی جدید از جوانان سلاح به دست گرفته و به مبارزه بپردازند زیاد تعجب نکنید. چون طیفی در درون ما شکل می گیرد که به خاطر هراس از اینهمه توطئه ها خود ما را نیز زیر سئوال می برد و اعتقاد دارد که مبارزۀ مدنی و شیوۀ دموکراتیک خواسته های حقوقی تحت شرایطی که حکومت ایران امکان کوچک ترین تنفس را برای حرکت هویت جویی نمی دهد واجب و ضروری است.

این تفکر را ما خلق نمی کنیم بلکه عمل ها و عکس العمل های سلطه و سرکوب رقم می زند. از دیگر سوی مدیای اپوزیسیون فارسی با تکیه بر تحلیل های غلط و نادرست بعضی از به اصطلاح کارشناسان مسائل ترکیه دارند تصویری مخدوش از اوضاع داخلی ترکیه ارائه می دهند، و یا حداقل بعضی از کدهای مهم اوضاع درونی ترکیه را که می تواند نشانگر ارادۀ ملی مردم ترکیه باشد به مدیای فارس بروز نمی دهند. از سوی دیگر ارتش ترکیه یکی از نیرومندترین ارتش های حال حاضر جهان است و تجارب زیادی در سرکوب تروریسم جهانی و منطقه ای دارد و به نظر می رسد به راحتی می تواند از پس گروه تروریستی داعش و پ ک ک و شاخۀ دیگر آن در سوریه بر بیاید.

دموکراسی و آزادی در ترکیه تا آنجا پیشرفت دارد که کلاشینکف را از دست خواهر زادۀ اوجالان گرفته و او را بر کرسی مجلس نشانده است. بر خلاف نظر بعضی از کارشناسان مغرض فارس ،در حقیقت باید بگویم این پ ک ک است که تاب دموکراسی را ندارد نه ترکیه. این ح د پ است که تحمل دموکراسی را ندارد و سخت به نظر می رسد که مرزبندی اش را با پ ک ک مشخص کند. حالا کار دمیرتاش به جایی رسیده که به اتهام تحریک بخشی از مردم برای به دست گرفتن سلاح علیه مردم ترکیه مورد تحقیقات قضایی قرار گرفته است.
” اگر دادستان کل دیاربکر در خصوص موراد اتهامی صلاح الدین دمیرتاش به استدلال هایی قانونی برسد، بر اساس ماده ۸۳ قانون اساسی جمهوری ترکیه، خواهان لغو مصونیت حقوقی وی خواهد شد. پس از حاضر شدن لایحه، برای تقدیم به ریاست مجلس کبیر ترکیه، به وزارت دادگستری این کشور فرستاده خواهد شد. در صورت تشکیل پرونده قضایی برای دمیرتاش , برای وی ۲۴ سال حبس، تقاضا خواهد شد. حزب دموکراتیک خلق کردها، به بهانه حمایت از مردم عین العرب (کوبانی) در ۱۴ مهر سال گذشته، در ۳۵ استان ترکیه تظاهرات ضد دولتی برپا کرده بود.

دفتر ریاست حزب دموکراتیک خلق همچنین به بهانه حمایت از عین العرب، ضمن دعوت ملت ترکیه برای ریختن به خیابانها بیان کرده بود: از این پس همه جا برای ما عین العرب ( کوبانی ) است. پس از تحریک مردم برای سرازیر شدن به خیابانهای ترکیه توسط حزب دموکراتیک خلق، به ۲۵ ساختمان استانداری، ۶۷ ساختمان پلیس امنیت، ۲۹ساختمان احزاب سیاسی، ۲۱۲ مدرسه و بیش از ۱۱۱۳ بنا و ۱۱۷ خودروی دولتی در سراسر شهرهای ترکیه خسارت وارد شد.”

سئوال این است که آیا در داخل ایران به فعالین واقعی دیگر ملت ها چنین شانس حضور و تفاهم داده می شود؟ فعالینی که دموکراسی و مدنیت و گفتمان را بر کلاشینکف و کشت و کشتار ترجیح می دهند. بنابراین بعضی از فاشیست های ایرانی باید کلاهشان را بالا بیندازند که آزربایجان جنوبی و ملت های دیگر هنوز شیوۀ دموکراتیک راه حل حق تعیین سرنوشت را مدنظر دارند.

مسئلۀ دیگر که باید به آن اشاره کنم این است که ظهور یک گروه افراطی با اندیشۀ چپ در جغرافیای آزربایجان جنوبی غیر ممکن است و ته مانده های لنینی قضیه در آزربایجان جنوبی بهتر است بر عقاید پوشالی خویش تاکید نورزند اگر چه می دانیم حکومت ایران بدش نمی آید که آنها را تقویت کند و به اصطلاح حرکت ملی ما را از این طریق به انحراف بکشد. قهرمانان ملی ما رفیق و رفیق های سابق و امروز این دیدگاه نخواهند بود. قهرمانان ما امانی ها، متین پورها، لسانی ها…و دیگر جوانان غیوری هستند که با پشتوانۀ عظیمی از علم و ادب و دانش و بردباری بر راه دشوار دموکراسی و آزادی قدم نهاده اند و مصمم بر ظهور ارادۀ ملی خویش می باشند.