ترکان اویغور عموما مسلمان هستند و هر سال در ماه رمضان روزه داران با بدترین و فجیع ترین شکل ممکن کشته می شوند ، و اعتقاد به روزه داری مردم مسلمان اویغور بهانه ای برای قتل عام ها و انداختن وحشت بر میان مردم اویغور می شود و در نتیجه ترکان اویغورمجبور به ترک کردن خاک پدرانشان و یا تسلیم سیاست آسیمیلاسیونی دولت چین می شوند.

علت اصلی آن مناطقی است که ترکان اویغور در آن مناطق زندگی می کنند ، این مناطق از نظر پولتیکی ،جغرافیایی ، ثروتهای طبیعی و آب و هوا و همسایگی با کشورهای دیگر وغیره بسیار حائز اهمیت می باشد ، و حدود یک ششم از کل خاک دولت چین محل زندگی اویغورها می باشد ، طبق تحقیق و آمار داده شده توسط روزنامه «ترکیات» بین سالهای ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۲ دو میلیون و هشتصد ، بین سالهای ۱۹۵۲-۱۹۵۷ سه میلیون و پانصد و نه هزار نفر ،بین سالهای ۱۹۵۸-۱۹۶۰ شش میلیون و هفتصد هزار و بین ساهاس ۱۹۶۱-۱۹۶۵ سیزده میلیون و سیصد نفر به قتل رسیده اند . و از سال ۱۹۶۵ به بعد تعداد قتل عام ها به ۳۵ میلیون رسیده است ، رقمی که غیر قابل تصور می باشد.

اگر چه این مردم توانسته اند با وجود همه ی تظلم ها و جنایت ها بر علیه آنها استقلال خویش و مناطق نیاکان خویش را حفظ کنند . سکوت کشورهای بین المللی و کشورهای مسلمان به خاطر به خطر نیانداختن منافع خویش و روابط سیاسی دولت های خویش با دولت چین نیز قابل تامل و مایه تاسف است.

شریفه جعفری