فعالان فرهنگی – مدنی عرب‌های اهوازی روز پنجشنبه ۱۹-۲-۲۰۱۵ به مناسبت روز جهانی زبان مادری، جشنواره ای را تحت عنوان «زبانم هویتم است» (لغتی هویتی)، در این شهر برگزار کردند.

به گفته منابع فعالان فرهنگی- مدنی اهواز، این جشنواره هنری – موسیقی با تلاش برخی از جوانان فعال در زمینه فرهنگی و به میزبانی دو کانون فرهنگی «معلم» و «الهلال» برگزار شد.
طبق این گزارش، فعالیت‌هایی فرهنگی و هنری این مراسم شامل شعرخوانی، موسیقی و رقص همراه با ترانه‌های عربی محلی توسط کودکان بود.در همین حال شماری از شهروندان مندانی (صابئی) که از ساکنان اصلی منطقه هستند، در این مراسم شرکت کردند.
در این مراسم همچنین رقص محلی توسط جوانان و کودکان به اجرای در آمد و نمایشنامه ای که توسط کانون فرهنگی «اشراق» تهیه شده بود، به نمایش گذاشته شد.براساس این گزارش صد‌ها تن از مشتاقان هنر، فرهنگ و زبان عربی از سایر شهرهای استان در این مراسم شرکت کردند.
به گفته این منابع بسیاری از علاقمندان به دلیل محدودیت مکان برگزاری مراسم، مجبور شدند که در خارج از سالن مراسم و فعالیت‌های فرهنگی و هنری این جشنواره را مشاهده کنند.
گفتنی است که خواسته آموزش به زبان مادری، یکی از اساسی ترین مطالبات فرهنگی فعالان ملیتی در ایران است. فعالان فرهنگی قومیت ها در ایران می گویند برغم اینکه ماده ۱۵ قانون اساسی ایران تدریس زبان مادری را برای قومیت ها اقرار کرده، اما با گذشت بیش از ۳۵ سال از تاسیس نظام جمهوری اسلامی هنوز این قانون به اجرا گذاشته نشده است.
۲۱فوریه، روز جهانی زبان مادری است، ۶۳سال پیش در چنین روزی دانشجویان در بنگلادش که در آن زمان بخشی از پاکستان بود، برای برسمیت شناختن زبان بنگالی که از نظر تعداد متکلمین زبانی در رده ششم جهان قراردارد، به تظاهرات پرداختند. ارتش پاکستان که زبان رسمی آن اُردو می باشد واز نظر تعداد متکلمین زبانی در رده بیستم جهان قراردارد، جواب این خواسته طبیعی و حق “مادرزادی” را با سرب مذاب داد و تجمع مسالمت آمیز دانشجویان را به خاک و خون کشید. پاکستان در آن زمان از پنج ایالت عمده بنام های بنگال (بنگلادش)، پنجاب، سرحد (پشتونستان)، سند، و بلوچستان تشکیل شده بود. اُردو زبان مادری حدود پنج درصد پاکستانی ها بود. تقربیا ً نیم قرن طول کشید تا کنفرانس عمومی یـونسکـو در نوامبر سال ۱۹۹۹ میلادی آن سالروز خونین را “روز جهانی زبان مادری” بنامد.
سال ۲۰۰۹ میلادی مجمع عمومی سازمان ملل با تاکید بر مصوبه شماره ۱۳۵/۴۷ تصویب شده در سال ۱۹۹۲در مورد منشور جهانی حقوق افراد وابسته به گروه های قومی، ملی، زبانی و مذهبی دنیا و همچنین معاده بین المللی حقوق مدنی و سیاسی، مصوبه شماره ۲۶۶/۶۱ را تصویب نمود که بر اساس آن دولت ها موظف هستند تا از خزینه و میراث زبانی و فرهنگی موجود در کشور خود حمایت و پاسداری کامل بکنند.