کودکان بی سرپرست در هر زمان برای یافتن هویت خود تلاش می کنند و سال ها به انتظار می نشینند تا شاید کسی نشانه ای از والدینشان برای آنها بیاورد و انتظارشان به پایان برسد ولی این انتظار سالیان سال است که برای برخی دختران در آسایشگاه فیاض بخش تبریز ادامه دارد.
به گزارش خبرنگار مهر،به دنبال فرصتی بودم تا به سراغ آدم های بروم که خیلی است که وقت فراموش شده و از خاطر خیلی ها محو شده اند انسانهایی که شناسنامه دارند و انسان هستند و در گوشه یک مرکز نگهداری و توانبخشی در خیابان سلیمان خاطر تبریز عمر خود را سپری می کنند انسانهایی پاک و بی آلایش که به خاطر نداشتن سرپرست مناسب و معلولیت در مرکز فیاض بخش نگهداری می شوند.
برخی از دختران این مرکز به علت بد سرپرستی و یا نبود توان مالی والدین، علاوه بر مشکلات جسمی و ذهنی خود تا آخر عمر غصه بی مهری را به دل دارند، غصه ای که هرگز قصه اش به پایان نمی رسد.
آسایشگاه فیاض بخش تبریز برای نگهداری از افراد بی سرپرست و معلول احداث شده است و از سه سال گذشته نیز به صورت خیریه به فعالیت خود ادامه می دهد، بخش دختران این آسایشگاه پناهگاه 37 نفر از دختران بی سرپرست و یا آنهایی است که والدینشان برای نگه داشتن آنها توان مالی نداشتند و برای همیشه سایه مهر خود را از آنها کوتاه کرده اند.
آسایشگاه خیریه شهید فیاض بخش تبریز آماده دریافت کمک های خیران است
مدیر آسایشگاه خیریه شهید فیاض بخش تبریز در گفتگو با خبرنگار مهر با بیان اینکه خیران برای کمک به آسایشگاه خیریه شهید فیاض بخش تبریز اقدام کنند، اظهار داشت: این آسایشگاه آماده دریافت کمک های خیران است.
علیرضا لیقوانی افزود: این آسایشگاه برای خدمات رسانی به مددجویان معلول نیازمند ایجاد شده است و تا سه سال گذشته به صورت دولتی فعالیت می کرد و اکنون نیز به مدت سه سال است که به صورت خیریه فعالیت خود را ادامه می دهد.وی با اشاره به آمار مددجوبان این آسایشگاه گفت: در حال حاضر این آسایشگاه پذیرای 160 مددجوی معلول به صورت شبانه روزی بوده و بیشترین هزینه این آسایشگاه از محل کمک های خیران است.
مدیر آسایشگاه خیریه شهید فیاض بخش تبریز خاطرنشان کرد: با توجه به اینکه هزینه های خدمات رسانی در این آسایشگاه از محل کمک های خیران تامین می شود، مردم نیز برای حمایت از مددجویان می توانند کمک های خود را به دفتر مشارکت های مردمی این آسایشگاه تحویل دهند.
لیقوانی با اشاره به نیازهای اصلی مددجویان آسایشگاه خیریه شهید فیاض بخش تبریز گفت: پوشاک، تجهیزات آسایشگاهی اعم از تخت، کمد و تجهیزات درمانی و موادغذایی از اصلی ترین نیازهای مددجویان است.وی با اشاره به بخش های مختلف آسایشگاه خیریه شهید فیاض بخش تبریز افزود: بخش های سالمندان، معلولیت های ذهنی ضعیف و شدید و مردان از جمله بخش هایی است که برای آنها خدمات رایگان ارائه می شود.
مدیر آسایشگاه خیریه شهید فیاض بخش تبریز خاطرنشان کرد: بخش پذیرش موقت و ساماندهی از دیگر بخش های این آسایشگاه به حساب می آید که مددجویانی که از طریق مراجع انتظامی و اورژانس اجتماعی پذیرش و فرستاده می شود در این بخش به صورت شبانه روزی ساماندهی می شوند.
دختران بی سرپرست مورد پذیرش جامعه قرار نمی گیرند
فرگل صدیق خواه دختر 43 ساله، یکی از اعضای بخش دختران آسایشگاه خیریه فیاض بخش تبریز در گفتگو با خبرنگار مهر افزود: ای کاش یک دختر بی سرپرست نبودم و می توانستم همانند دیگر افراد در کنار پدر و مادرم زندگی کنم،از زمان تولدم محروم از مهر و محبت والدین بودم و نمی توانم احساس مادرانه و پدرانه را برای خودم تفسیر و معنا کنم.
وی افزود: بنده از سال 76 در این آسایشگاه زندگی می کنم و در دوران کودکی نیز به علت بی سرپرست بودنم در یکی از شیرخوارگاه های تهران زندگی می کردم.
صدیق خواه ادامه داد: در حال حاضر بنده در یکی از توانبخشی های تبریز کارمند هستم و نصف روز را برای کار کردن از آسایشگاه خارج می شوم و هیچ گونه مشکل مالی ندارم.
وی از والدین خواست تا فرزندان خود را بی سرپرست نگذارند و آنها را به عنوان فرد بی هویت به جامعه معرفی نکنند، چرا که افراد بی سرپرست در جامعه مورد پذیرش قرار نمی گیرند.
صدیق خواه همچنین در ادامه گفت: تنها خواسته ما از مردم محبت از جان و دل است و از آنها انتظار داریم همانند فرزندان خود ما را دوست داشته باشند و به ما با ترحم و یا نگاههای دیگر….نگاه نکنند.
فرزندان امانت خداوند در نزد والدین هستند
نیر قلی زاده 24 ساله یکی دیگر از اعضای بخش دختران آسایشگاه خیریه شهید فیاض بخش تبریز با بیان اینکه از 17 سالگی در این آسایشگاه زندگی می کنم، اظهار داشت: بنده به علت معلولیت جسمی و حرکتی از 17 سالگی در این آسایشگاه زندگی می کنم.
وی اضافه کرد: بنده تا 17 سالگی در کنار خانواده ام بودم، اما بعد از مرگ مادرم و بعد از آن نیز پدرم به علت نبود سرپرست از طریق بهزیستی به این آسایشگاه آمدم و زندگی خود را ادامه می دهم.
قلی زاده از هم سن و سالان خود خواست تا آنها را فراموش نکنند و در هر جایی که باشند به هم نوعان خود کمک کنند.وی ادامه داد: تمام انسان ها به محبت و عاطفه نیازمند هستند و تنها خواسته ما از مردم حمایت عاطفی است.
قلی زاده از هم سن و سالان خود خواست تا توان جسمی خود را برای کمک به هم نوعان و در راه های خداپسند به کار گیرند.
وی با اشاره به توانمندی های خود گفت: بنده با وجود اینکه معلولیت جسمی دارم، اما به خوبی می توانم نقاشی کنم و همیشه دوست دارم زیبایی های طبیعت را روی کاغذ نقاشی کنم.
تاکنون کسی برای بازگردان ما به خانواده مان نیامده است
نارملا غفوری 45 ساله یکی دیگر از دختران بخش آسایشگاه خیریه شهید فیاض بخش تبریز با بیان اینکه تاکنون کسی به دنبال ما برای بازگشت به خانه نیامده است، اظهار داشت: از سال 76 در این آسایشگاه زندگی می کنم اما در این سال ها کسی برای بازگرداندن ما به محیط خانواده نیامده است.وی ادامه داد: بنده از کودکی به علت نبود سرپرست در شیرخوارگاه تهران و پس از آن نیز در تبریز زندگی می کنم.
غفوری اضافه کرد: اگر همانند دیگر افراد تحصیلات دانشگاهی داشتم آرزو داشتم پزشک و مهندس شوم تا به دیگران کمک کنم.
وی همچنین در ادامه گفت: خواهر و برادر صمیمی ترین انسان های هر کسی در زندگی اش است و ای کاش می توانستم همانند دیگر افراد خواهر و برادر داشته باشم.غفوری از هم سن و سالان خود خواست تا قدر خانواده هایشان را بدانند و در کنار آنها با خوشی و خوبی زندگی کنند.
مردم برای دیدار ما با رضایت قلبی بیایند
مه لقا طهماسبی دختر 34 ساله ای است که یکی از قدیمی ترین اعضای این آسایشگاه به شمار می رود، وی نیز در گفتگو با خبرنگار مهر اظهار داشت: بنده به علت نبود توان مالی خانواده از چهار سالگی با معلولیت جسمی ام در آسایشگاه زندگی می کنم و به علت اینکه یک برادر دیگر معلول جسمی نیز داشتم والدینم توان پرداخت مالی برای هزینه هایم را نداشتند.
وی افزود: تنها حمایت مردم از ما می تواند حمایت عاطفی باشد، اما متاسفانه برخی از مردم زمانیکه به دیدن ما می آیند ترحم آمیز نگاه می کنند.طهماسبی ادامه داد: بزرگترین مشکل ما این است که در جامعه مورد پذیرش قرار نمی گیریم و این امر باعث گریز ما از اجتماع می شود و به علت این امر آرامش فکری نداریم.
وی با اشاره به امکانات رفاهی آسایشگاه فیاض بخش تبریز گفت: بنده از امکانات این آسایشگاه رضایت کامل دارم و احساس امنیت می کنم و افتخار می کنم که در چنین مکانی زندگی می کنم.طهماسبی خیر بودن را یکی از آرزوهای خود دانست و افزود: اگر معلول نبودم آرزو داشتم که یک خیر باشم و به همه کمک کنم تا کسی محتاج دیگری نباشد.
امید است مردم خیر تبریز بیش از پیش حامی نیازمندان به خصوص نیازمندان آسایشگاه خیریه فیاض باشند، چرا که آنها همیشه چشم انتظار حامیان و خیران هستند.
………………………………………
گزارش از زهرا ناصران