شهر سولدوز یادآور خاطرات بسیاری برای ملت ترک آزربایجان جنوبی است. وقتی نام سولدوز را می‌شنویم غروری توام با غم اندوه ما را در بر می‌گیرد. غرورش به خاطر جانفشانی‌ها و رشادت‌های مردمان این دیار و غم و اندوه‌ش برای زیاده‌خواهی‌ها، قتل‌عام‌ها و خون‌ریزی‌های بی‌گناهان این گوشه از خاک مقدس آزربایجان است.

دکتر چمران شهر سولدوز را دروازه آزربایجان نامیده بود. شهری که با تسلط بر آن می‌توان بر نیمی از آزربایجان تسلط یافت. عبدالرحمان قاسملو سرکرده‌ی گروه تروریستی حزب دمکرات کردستان که زیاده‌خواهی را از پدرانش به ارث برده بود با اشراف به این موضوع در ۳۱ فروردین ۱۳۵۸ با به راه انداختند قتل‌عام در شهر سولدوز سعی بر آن داشت با تصرف این شهر غرب آزربایجان را نیز تحت سلطه‌ی خود بگیرد. اما جانفشانی‌ها، مقاومت‌ها و رشادت‌های شیرزنان و شیرمردان سولدوز در ۳۱ فروردین سال ۱۳۵۸ و روزهای پس از آن این نقشه شوم تروریسم کرد را در نطفه عقیم کرد.

۳۱ فروردین ۵۸ شروع راهی بود برای ملت ترک آزربایجان جنوبی و نیز دشمنان قسم خورده این ملت. اگر چه در آن زمان غائله‌ی سولدوز پایان یافت ولی زیر پوست این شهر و نیز غرب آزربایجان هر روز توطئه‌ای جدید از طرف گروه‌های تروریستی کرد طراحی می‌شود. تجمع نیروهای چریکی گروه‌های تروریستی کرد اعم از پژاک، پ.ک.ک، دمکرات، کومله و … در غرب آزربایجان بیانگر این واقعیت است که دشمنی آنان با ملت ترک تمامی نخواهد داشت.

اگر در ۳۱ فروردین سال ۵۸ سولدوز قلعه‌ی آزربایجان بود امروز کل اراضی غرب آزربایجان قلعه‌ی آزربایجان شده است. توطئه‌ی تعیین استاندار کرد برای غرب آزربایجان، تشکیل استان کردستان شمالی در اراضی تاریخی آزربایجان، ادعاهای گاه و بیگاه نمایندگان کرد بر اکثریت اکراد در غرب آزربایجان گواه این مدعاست.

ملت ترک آزربایجان جنوبی امروز باید با درس گرفتن از آنچه در غائله‌ی شیخ عبیداله، اسماعیل سیمیتقو، جنگ سولدوز و … رخ داد خود را برای روزهای‌های سخت و ایستادن در مقابل افرادی که چشم طمع بر اراضی تاریخی آزربایجان دارند آماده سازد. شهر اورمیه امروز به مرکز مبارزه با تروریسم کرد تبدیل گشته و در کنار آن سولدوز قهرمان به عنوان برادری با تجربه و رنج دیده در کنار او ایستاده است.