در روزهای اخیر و با شروع دوباره جنگ قاراباغ که از آن با نام «جنگ سوم قاراباغ» یاد می شود، باز حمایت های لجستیکی و اطلاعاتی ایران از ارمنستان اشغالگر مد نظر افکار عمومی قرار گرفت. فیلم ارسال کامیونهای نظامی روسی از ایران به ارمنستان یکی از از دلایل اصلی شدت گرفتن این بحثها بود. هرچند ایران ادعا کرد که این کامیونها غیر نظامی هستند ولی خیلی زود همین کامیونها در میان غنائم جنگی که آزربایجان از ارمنستان گرفته بود به تعداد زیاد دیده شدند و دروغ ایران برملاشد.

حمایت های همه جانبه ایران از ارمنستان اشغالگر و خیانت تاریخی ایران به ملت ترک آزربایجان موضوعی نیست که بتوان بر آن سرپوش گذاشت. با وجود دلایل و شواهد بسیار، اظهارات دبیر کل سابق حزب الله لبنان شیخ صبحی طفیلی را می توان سندی دیگر بر این واقعیت به حساب آورد.

این که ایران برای سرکوب جنبش ملی در میان ترکان شهروند ایران و مخصوصاً در آزربایجان جنوبی و همچنین برای قطع ارتباط ترکیه و آزربایجان و دیگر کشورهای ترک از ارمنستان به عنوان اهرم فشار استفاده می کند واقعیتی است که بر هیچ ناظری پوشیده نیست.

با این حال دولت ایران برای گمراه کردن اذهان و کاهش فشار افکار عمومی جمعیت کثیر شهروندان ترک خود، مانند بسیاری جاهای دیگر به بازی دوگانه و عوامفریبی روی آورده است. سیاست «حمایت ظاهری از آزربایجان، حمایت عملی از ارمنستان» آخرین تاکتیکی است که جمهوری ضد اسلامی ایران اتخاذ کرده است. بیانیه ائمه جمعه چهار استان آزربایجانی و اظهارات برخی نمایندگان رژیم در مجلس فرمایشی را در این راستا می توان ارزیابی کرد. بیانه و اظهاراتی که صرفاً ظاهرسازی بوده و کوچکترین تأثیری در سیاستهای کلی ایران ندارد. فراخواندن آزربایجان و ارمنستان به آتش بس ضمن اعتراف به اشغالگری ارمنستان توسط وزارت خارجه ایران نیز در همین راستا می باشد. زیرا ایران به خوبی می داند در شرایط آتش بس ارمنستان به هیچ وجه از اراضی تحت اشغال عقب نشینی نخواهد کرد و این سیاست ایران در ظاهر به نفع آزربایجان اما در عمل به نفع ارمنستان است. همچنانکه ایران برای جلوگیری از پیشروی ارتش آزربایجان در امتداد ارس و آزادسازی آن مناطق تا منطقه زنگیلان، خصوصاً در منطقه اصلاندوز عملا شروع به پشتیبانی اطلاعاتی و جنگال از ارمنستان کرده است.

به هر روی یکی از ابزارهای تبلیغاتی ایران در این راستا دو نفر سرداری است که ایران در جنگ دهه نود قاراباغ ظاهراً برای کمک به آزربایجان به آنجا فرستاده بوده است. ادعای منابع جمهوری ضد اسلامی ایران این است که گویا ایران به آزربایجان کمک می کرده است ولی آزربایجان ضمن نزدیک شدن به آمریکا و اسرائیل عذر ایران را خواسته است. دو نفر سرداری که از آنان نام برده می شود منصور حقیقت پور و رحیم نوعی اقدم می باشند.

از این دونفر حداقل یک نفرشان یعنی منصور حقیقت پور برای افکار عمومی هم شمال آزربایجان و هم جنوب آزربایجان شناخته شده است. در آزربایجان شمالی به این دلیل که به اتهام جاسوسی برای ارمنستان تحت تعقیب است و رسانه های آزربایجان شمالی در خصوص فعالیتهای جاسوسی وی گزارش های بسیاری منتشر کرده اند.

در آزربایجان جنوبی نیز به دلیل اظهارات پان ایرانیستی و ضد ترکی اش مشهور شده و خصوصاً در منطقه اردبیل به چهره ای منفور و ضد مردمی تبدیل شده است.

منصور حقیقت‌پور کیست؟

منصور حقیقت‌پور سال ۱۳۳۸ در تهران متولد شده است. پدر وی اصالتاً آزربایجانی بوده است. در جوانی مقلد خمینی می شود و فعالیت‌های انقلابی انجام می دهد. بعد از انقلاب در سرکوب جنبش خلق مسلمان در تبریز  شرکت فعالانه داشته است.

او از اوایل سال ۱۳۵۹ عضو سپاه پاسداران شد.

بعدها به عنوان محافظ حجت‌الاسلام نقی قاضی‌پور که رئیس دادگاه انقلاب اردبیل و سراب بود منصوب شد و در شناسایی و سرکوب مخالفان جمهوری اسلامی در اردبیل فعالیت‌های گسترده‌ای انجام داد.

در سال ۱۳۶۰ منصور حقیقت پور فرمانده سپاه کرج شد. منصور حقیقت پور در سال ۱۳۶۴ به فرماندهی فرودگاه ها و امنیت پرواز کل کشور از طرف سپاه پاسداران انتخاب شد.

بدنبال تشکیل قرارگاه بلال منصور حقیقت پور در سال ۱۳۶۶ به قرارگاه بلال منتقل شد و با عنوان مسئول بررسی سیاسی – فرهنگی در حوزه‌های آسیای میانه، آسیای جنوب غرب، قفقاز، ترکیه و پاکستان به ماموریتهای خارج از کشور اعزام شد تا عملیاتهای تروریستی سپاه در این کشورها هماهنگ کند.

در این برهه وی در سال ۱۹۹۳ میلادی به عنوان مشاور نظامی در آزربایجان شمالی مستقر و در ظاهر به آموزش و تجهیز ارتش آزربایجان می پردازد. در سال ۱۹۹۴ سازمان امنیت ملی آزربایجان وی را به جرم جاسوسی برای ارمنستان دستگیر می کند. وی به دلیل مصونیت دیپلوماتیک و موضع ضعف دولت آزربایجان در آن زمان بدون محاکمه از جمهوری آزربایجان اخراج می شود.

با تشکیل نیروی قدس منصور حقیقت پور که در سپاه به او حاج منصور میگفتند یکی از فرماندهان نیروی قدس می شود و به ترکیه فرستاده می شود.

در نیمه دوم سال ۱۳۸۱ با مشخص شدن علائم سقوط دولت عراق سپاه قدس تشکیلاتی بنام ستاد کوثر ایجاد کرد که سرتیپ پاسدار منصور حقیقت پور به سمت مسئول این ستاد انتخاب شد. از اواسط سال ۸۳ تغییراتی در سازماندهی ستاد کوثر داده شد و این ستاد به ”ستاد بازسازی عتبات عالیات و پشتیبانی عراق “ تغییر نام داد.

فعالیتهای سرتیپ پاسدار منصور حقیقت پور در عراق و دیگر کشورهای منطقه مانند لبنان و فلسطین و غیره مستقیماً  زیر نظر قاسم سلیمانی فرمانده کل نیروی قدس قرار داشت.

از سال ۸۷ به بعد اقبال او در سپاه رو به افول گذاشت و از ماموریتهای حساس سپاه قدس کنار گذاشته شد. در سال ۱۳۸۷ از طرف سپاه مأموریت یافت که به وزارت کشور منتقل شده و استاندار اردبیل شود و ۱۸ ماه در این سمت بود. یعنی به نوعی به اردبیل تبعید شد.

پاسدار منصور حقیقت پور مدرس دانشگاه امام حسین سپاه نیز بوده است.

وی از سال ۹۱ تا ۹۵ از حوزه اردبیل نماینده رژیم در مجلس فرمایشی بوده است. ولی به رغم کاندید شدن برای دوره دهم به دلیل نفرت عمق مردم اردبیل از وی انتخاب نشد که به دلایل آن خواهیم پرداخت.

منصور حقیقت پور در آزربایجان شمالی

هماهنگی افراطیون مذهبی و تحریک تجزیه طلبی همچنین خرابکاری در امور نظامی آزربایجان و جاسوسی برای ارمنستان از اهم وظایف وی در آزربایجان شمالی بوده است. در این راستا وی با «رحیم قاضی‌ اف» (وزیر دفاع وقت – وابسته به روسیه) و «روشن جواداف» (یکی از نظامیان عالی رتبه که اقدام به کودتا کرد) همکاری نزدیک داشته است. در سال ۱۹۹۴ سازمان امنیت ملی آزربایجان وی را به اتهام جاسوسی برای ارمنستان دستگیر و از کشور اخراج میکند.

بنا به اذعان برخی مقامات عالی رتبه وقت آزربایجان وی در آپارتمان محل اقامتش حین مخابره کوردیناتهای واحدهای ارتش آزربایجان دستگیر می شود ولی به دلیل مصونیت دیپلماتیک و عدم اقتدار کافی دولت آزربایجان در آن سالها مجبوراً بدون محاکمه از کشور اخراج می شود.

بنا به اذعان مسئولین وقت بعد از ورود حقیقت پور به منطقه، دقت حملات راکتی ارمنستان به طور غیر عادی بیشترشده بوده که موجب ایجاد شبهه در نهادهای امنیتی آزربایجان می شود و در نهایت حقیقت پور حین مخابره کوردیناتها [همان کاری که ایران اکنون نیز در اصلاندوز می کند] در آپارتمان خود با حمله آنی دستگیر می شود.

بعداً با کشف زاوایای دیگری از فعالیتهای خرابکارانه وی بر علیه وی اقامه دعوی می شود.

در سال ۲۰۱۵ سیاوش نوروزاف نماینده مجلس ملی و از اعضای عالی رتبه حزب حاکم آزربایجان در مصاحبه با رسانه ها گفته است حقیقت پور متهم به جاسوسی برای ارمنستان است و به محض ورود به آزربایجان دستگیر خواهد شد. وی در این مصاحبه بیان کرده است اسناد و اعترافات بسیاری علیه او جمع آوری شده است و تحقیقات هنوز ادامه دارد. وی گفته است حقیقت پور وضعیت و ظرفیت های ارتش آزربایجان را به ارمنستان گزارش می داده است. وی همچنین در آموزش نظامی افراطیون ضد دولتی اهل آزربایجان شمالی دست داشته است.

منصور حقیقت پور در آزربایجان جنوبی

این شخص در آزربایجان جنوبی نیز شناخته شده است. وی بارها بر علیه زبان ترکی و هویت ترکی مردم آزربایجان سخن گفته است.

وی طی مصاحبه ای جنجال برانگیز گفته بود:

« ترکی زبان مادری ما نیست بلکه زبان مادری ما زبان فارسی با گویش آذری بوده است/ راه اندازی فرهنگستان زبان ترکی یک اشتباه کاملاً علمی و تاریخی است که در جهت اهداف سیاسی انجام می گیرد، ما ترک تبار نیستیم بلکه ترک زبانیم / زبان دیوانی، ملی ورسانه‌ی سراسری ما زبان فارسی است / بجز زبان فارسی دو زبان ترکی و عربی در خوزستان وجود دارد ولی گویش‌های کردی، گیلکی، آذری، لری و … را نمی توان زبان تلقی کرد بلکه تمامی آنها گویشی از زبان فارسی هستند / زبان فعلی ما، زبان ترکی است که آمیخته با کلمات زبان عربی و زبان فارسی است و همین زبان ترکی زبان مادری ما نیست بلکه زبان مادری ما زبان فارسی با گویش آذری بوده است / زبان مادری ما (فارسی با گویش آذری) زبان فارسی پهلوی است و بعد ها با ورود سلجوقیان به ایران و حاکمیت بر آذربایجان زبان ترکی در بین مردم منطقه ساری و جاری گشت / ما ترک تبار نیستیم بلکه ترک زبانیم ولی بخشی از مغول‌ها و ازبک‌ها و قرقیزها ترک تبار ترک زبان هستند و ترک تبارها نژادشان زرد و چشم بادامی و دارای گونه‌های بربر هستند در حالی که ما نژاد ایرانی، سفید پوست و چشمانی معمولی داریم / آذری‌ها ایرانی الاصل و ترک‌ها مغولی الاصل هستند / زبان اصلی ما فارسی با گویش آذری است»

حقیقت پور راه اندازی فرهنگستان زبان ترکی را یک اقدام کاملا سیاسی دانسته و ادامه داد: این فرهنگستان باید در کشورهایی مثل ازبکستان، قرقیزستان و قزاقستان که زبان اصلی آنها ترکی است راه اندازی شود.

حقیقت پور در مورد فردوسی نیز گفته بود: «فردوسی مظهر مقاومت ایرانی‌ها در برابر هجوم ترک‌ها است»

حقیقت پور در موضوع برداشته شدن مجسمه فردوسی در سلماس گفته بود: «این حرکت کاملا سیاسی در غفلت استاندار، فرماندار و با شیطنت شورای شهر توسط پانترکیست‌ها صورت گرفت و باید این تندیس سرجای خود برگردد چرا که فردوسی نماد تاریخی ما و مظهر مقاومت ایرانی‌ها در برابر هجوم ترک‌ها بوده که ما استاندار را موظف خواهیم کرد تا این تندیس را سر جای خود برگرداند.»

حقیقت‌پور با تشکیل فراکسیون نمایندگان مناطق ترک نشین ایران نیز مخالفت کرده گفته بود: «فراکسیونی بدین نام  را باید وابسته به تورکیه بنامیم چرا که ما در ایران تورک نداریم!»

وی همچنین با پان‌ایرانیست‌های فعال در اردبیل منجمله حجت کلاشی ارتباطات مستقیم و غیر مستقیمی در دوره‌ی نمایندگی خود داشت و تشکیل استانی بنام تالشستان و تجزیه استان اردبیل نیز از برنامه‌های همکاری‌شان بوده است!

حقیقت پور در مواقع مختلف بر علیه دولت های آزربایجان و ترکیه نیز موضع گفته است.

وی همچنین اظهاراتی نیز در دفاع از اسیدپاشی بر زنان به اصطلاح بدحجاب داشته است.

کارنامه، سخنان و رفتارهای حقیقت پور انعکاس گسترده ای در میان مردم آزربایجان یافته و موجب شد موجی از خشم  بر علیه وی به وجود آید و از وی چهره ای منفور بسازد. در نتیجه در انتخابات مجلس دهم در اردبیل نوعی بسیج عمومی علیه وی به وجود آمد که در نتیجه وی نتوانست در آن دوره به مجلس برود.

جالب است که در آن دوره محفل امنیتی – فاشیستی آذریها که از حلقه کوچکی از افراد وطن فروش و سر سپرده تشکیل شده است، از وی دفاع کرده و وی را سردار آزربایجان می نامید. همین دفاع در اصل خود به تنهایی گویای بسیاری چیزهاست.

حال عوامل جمهوری ضد اسلامی ایران برای سرپوش گذاشتن به سیاست «حمایت ظاهری از آزربایجان، حمایت عملی از ارمنستان» و فریب افکار عمومی شخصی دارای چنین پرونده قطور ضد ملی را به عنوان سند کمک ایران به آزربایجان علم می کنند.

ولی زهی خیال باطل!