بعید می‌دانم که با هیچ نوع شکل فکری و رفتاری روشنفکر مرکز با ما کنار بیاید. بنابراین آن چه می‌نویسم نه به امید مفاهمه با ایشان بلکه بر اساس باورهای خود و مصلحت مورد نظر برای جامعه است.

هر کلام یا رفتار نژادپرستانه از طرف ما در اصل تیشه به ریشه خودمان است.

توهین به اقوام دیگر و برخورد نژادپرستانه با ایشان به لحاظ اخلاقی ما را از مسئولیت انسانی خود -که مقدم بر تعلّقات قومی و ملی است- خالی می‌کند. این مسئولیت ناپذیری انسانی در مرحله بعدی خود جامعه ما و آزادی اجتماعی و سیاسی در آن را هدف قرار می‌دهد.

‏آذربایجان به مثابه جوامع دیگر عصبیت‌های گوناگونی را تجربه است. اما هنوز عصبیت ملی و ناسیونالیستی را آن گونه که برخی از جوامع غربی و شرقی تجربه کرده‌اند نیازموده است. ناسیونالیسم در گذر از تلاش برای رهایی و تبدیل به ایدئولوژی سیاسی بارها با فاجعه به حضور سیاسی خود پایان داده است.

‏باید دقت کرد که تلاش برای رسیدن به حقوق ملی به قیمت دیوار کشیدن و حقیربینی ملل دیگر محقق نگردد. حتی وضعیت جنگی نیز ما را به نفرت پراکنی مجاز نمی‌کند. ما و طرف مقابل هر دو انسان و ساکن یک کره هستیم. نفرت نزاع را متوقف نمی‌کند و در نهایت هر انسان زنده‌ای را به مخاطره می‌اندازد.

‏از دشمن نیاموزیم. اجازه بدهیم سنن قوی اخلاقی و عرفانی جامعه خودمان آموزگارمان باشند. آن چه خود داریم آن را بسط دهیم. ناسیونالیسم فرانسوی و آلمانی اگر رهایی بلد بود همسایه ما را دشمن دائمی همسایگانش نمی‌ساخت. همسایه را نیز باید ما رها سازیم.

‏جنگ قاراباغ را به نیّت صلح تعقیب می‌کنم. امیدوارم این آخرین جنگ در منطقه باشد. امیدوارم پایانی بر اشغال باشد. اشغالی که ۳۰ سال درد آن را بر دوش کشیده‌ایم. امیدوارم مقدمه‌ای بر دوستی عهد قدیم و همکاری دوران آتی باشد.

برگرفته از صفحه توییتر سعید متین پور