دوم اسفند ماه، روز جهانی زبان مادری را درحالی پشت سر می گذرایم که برخی از افراد عیار خود را به نمایش گذاشتند. برای جغرافیای کنونی ایران که بیش از نیمی از جمعیت آن را غیر فارس زبانان تشکیل داده اند، زبان مادری از اهمیت بسیاری برخوردار است. به عبارت دیگر میلیونها انسان که به اجبار دولت مرکزی مجبور به تحصیل به زبان غیر مادری هستند در روز زبان مادری از راههای مختلف خواستار حضور زبان مادری خود در مدارس و دانشگاهها می شوند.

 جمهوری اسلامی ایران با نادیده گرفتن همه این اعتراضات سالهاست که چشم خود را بر همه این خواسته ها بسته است و فعالین حوزه حقوق ملت های غیر فارس را در پروسه های امنیتی دستگیر و زندانی کرده است. در این میان اپوزیسیون های تمرکزگرا و مدعیان دموکراسی نیز سیاست و نگاهشان به مقوله زبان مادری را به نمایش گذاشتند. از جمله این افراد رضا پهلوی و اطرافیان او است.

آقای رضا پهلوی که در تلاش است تا خود را به عنوان جایگزینی دموکراتیک برای جمهوری اسلامی ایران اثبات کند، رفته رفته جهت گیری های تمرکزگرایانه و فارس محور خود را به نمایش می گذارد. نادیده گرفتن روز جهانی زبان مادری از سوی پهلوی و اطرافیان وی شاهدی بر این مدعاست. اگر پهلوی و اطرافیانش خود را اپوزیسیون مناطق فارس زبان می دانند به چه حقی برای تمام جغرافیای ایران نسخه می پیچند؟ اگر ایشان در تلاشند تا برای همه ملت های ساکن ایران نقش اپوزیسیون را بازی کنند بر چه اساسی خواسته های ملی و فرهنگی غیر فارس زبانان را نادیده می گیرند؟

این جهت گیری ها نشان می دهد که پهلوی و تمامی تمرکز گرایان که درتلاشند تا خود را اپوزیسیون جمهوری اسلامی معرفی نمایند دارای همان نگاه فارس محور رژیم پهلوی و جمهوری اسلامی هستند. اینان نیز در صورت رسیدن به قدرت سیاست انحصار را در زمینه زبان، فرهنگ و هویت را در پیش خواهند گرفت.

تجربه رژیم سیاسی سابق و کنونی که هر دو تمرکز گرا و فارس محور بودند نشان داده است که پس زمینه انحصار در فرهنگ و زبان توتالیتر و دیکتاتوری را به ارمغان خواهد داشت. از این رو جوامع غیر فارس ساکن در ایران نه تنها به رضا پهلوی بلکه به تمامی تمرکزگرایان اعتماد نخواهند داشت.