کنج یک بیمارستان، روی تخت، قابی در قاب و دختری که کل صورتش سوخته است، آینده‌ای مبهم و وزیری که این گونه می‌گوید: “هزینه جراحی پلاستیک با من” و جایی دیگر هم برای این وضع مقصر خاصی متصور نمی‌شود.

آری، شخص خاصی مقصر نیست. وزیر که به هیچ وجه مقصر نیست ایشان که نمی‌توانند پکیج ساختمان وزارت یا اسپلیت اتاقشان را باز کنند و کنج روستایی در شمال غرب کشور نصب کنند همین که سوختن این کودکان در دل آتش موجب می‌شود وزیر سفری بکنند و رنج سفر را با هواپیما و خودرو‌های تشریفات استانداری آذربایجان غربی به جان بخرند کار خیلی بزرگی است آقای وزیر دست شما درد نکند.اما آقای وزیر آیا آن قدر که برایتان تعطیلی پنجشنبه‌ها یا 6 کلاسه شدن مدرسه‌ها مهم بود یخ کردن و کرخ شدن دست کودکان روستایی در سرد‌ترین نقاط کشور مهم بود؟البته حق هم دارید اگر فکر گرمایش و سرمایش کودکان روستایی باشید که نامی از شما در تاریخ آموزش و پروش نمی‌‌ماند اما امروز شما در تاریخ جاودانید: پایه‌گذار طرح آموزش و پرورش 3-3-6 حال این طرح خوب یا بد شود شما در تاریخ آموزش و پرورش این مملکت نامی شاخصید.اگر امروز نفت دستان زیبا و صورت‌های ماه‌گون دانش‌آموزان شین‌آبادی را سوزانده مشکل از آقای وزیر و امثال او نیست. مگر دولت‌های قبلی کاری کردند؟! خب این دولت هم هر چند پردرآمد‌ترین دولت تاریخ ایران از نفت بود اما کاری نتوانست بکند.

ثمره این خرج کردن‌ها نقل مَثَل “آفتابه، لگن، هفت دست …” شده دولتی متورم و خرجی که از دخل بالا زده است و میزان بودجه‌های جاری را به فلک برده است و مجال را برای رشد امور زیربنایی کم کرده است. اگر خرجی هم برای زیربنا می‌شود گاهی می‌شود مثل ریختن پول به جیب فولاد و پتروشیمی تا ارز مرجع بگیرند و به نرخ آزاد محصولشان را بفروشند تا فشار به بخش تولید بیاید و قیمت خیلی از محصولات را بالا ببرد از جمله وسایل گرما‌سازی که شاید می‌خواستند برای بچه‌های مدرسه شین‌آباد بخرند تا دانش‌آموزانش این گونه نسوزند، آن چه هم این میان فراموش می‌شود نیروی انسانی است کم‌ترین میزان هزینه برای او می‌شود و گویی فراموش شده که این نیرو بهترین سرمایه و زیربنا است.

برای یک تیم فوتبال میلیارد‌ها هزینه می‌کنند و فوتبال پایه فراموش می‌شود تا تیم ملیمان این گونه برایمان در جهان افتخار‌آفرینی (!) کند و در عوض در کشورمان مدیران باشگاه‌ها با پول ملت بر سر و کله هم بزنند برای هم شاخ و شانه بکشند و لقب شوالیه بگیرند و رسانه‌ای شوند اما مشخص است اگر در فوتبال پایه و امور زیربنایی هزینه کنند که نمی‌شود در سر و مغز هم زد و نه رسانه‌ها این قدر توجه می‌کنند.

یکی از کودکان شین‌آبادی از دنیا رفت و شاید ما بقی نیز که زنده‌اند در آینده روزی هزار بار بمیرند و زنده شوند استعفای وزیر، رایگان کردن هزینه جراحی پلاستیک این کودکان، شکایت نماینده پیران‌شهر از آموزش و پرورش و … تبی زودگذر است دو ماه دیگری باید دید که چند نفر از این اتفاق سخن می‌گویند و رصد کرد که آیا این ماجرا تکرار می‌شود یا خیر؟ اما باید بدانیم که اگر رویه موجود را ادامه دهیم وضع همین است خرج کردن سرمایه مردم این کشور برای وارد کردن خودرو‌های لوکس و توجه بیش از حد مدیران به انجام کار‌های بزرگ، بی فایده، غیر کارشناسی و با سر و صدای زیاد بدون شک باز هم چنین اتفاقاتی رقم می‌زند.