در روزهای اخیر سخنان جنجالی نادر قاضی پور موضوع داغ تمامی محافل سیاسی، خبرگزاری ها و شبکه های اجتماعی است. اتهامات گوناگونی همچون توهین به مقام زن، توهین به قومیت ها و جنایت جنگی متوجه آقای قاضی پور است و حتی برخی جریانهای خاص! کمپین رد اعتبار نامه آقای قاضی پور را شروع کرده اند. اهمیت بسیار! سخنان آقای قاضی به حدی است که بی بی سی فارسی و دویچه وله فارسی نیز وارد گود نهضت ضد قاضی پور شده اند.

فارغ از اینکه چه مقدار از سخنان آقای قاضی پور جدی و چه مقدار آن مزاح بوده است و اینکه چه مقدار آن واقعی و چه مقدار آن غیر واقعی بوده است (خصوصاً در مورد اسارت و معدوم کردن صدها نظامی عراقی به دست سیزده نفر آن هم در مدت چند ساعت که در عالم واقعیت چندان ممکن به نظر نمی رسد)، سخنان آقای قاضی پور از جنسی نیست که قابل دفاع باشد و قطعاً مذموم است. بی تردید ۱۷۰ هزار شهروند اورمیه ای که به ایشان رای داده اند انتظار بیشتری از آقای قاضی پور دارند و چنین ادبیاتی را برازنده نماینده خود نمی دانند. البته ایشان نیز در خصوص سخنان خود عذرخواهی کرده اند هرچند که برخی آنرا ناکافی می دانند.

ولی سوالی که وجود دارد اینست که چرا برخی جریانهای خاص! چنین بر ادبیات و سخنان یک فرد منسوب به نظام جمهوری اسلامی برآشفته اند و یک صدا بر او میتازند؟ آیا آنها در جمهوری اسلامی اصلاً دولت مرد ضد زن، قومیت گرا و جنایتکار ندیده اند که با دیدن اولین مورد آن چنین یکه خورده اند؟ به عنوان مثال آقای رفسنجانی جنایتکار جنگی نیست؟! یا آقای روحانی؟! یا میر حسین موسوی و کروبی چطور؟! اینانی اکنون ادعای اصلاح طلبی و اعتدال دارند! رهبر و جناح اصولگرا که دیگر هیچ. مسئول تصفیه های خونین بعد از انقلاب، و بعد از جنگ کیست؟ مسئول جنگ بیهوده ای که هشت سال خانمان مردم را خاکستر کرد کیست؟ چه کسی زنان و جوانان و کارگران و دانشگاهیان و معلمان و دهقانان این کشور را به این روز انداخته است؟ چه کسانی یک قومیت را تاج سر کشور و دیگر قومیت ها را شهروند درجه دو کرده اند؟!

چرا کسی به مردم تهران خرده نمی گیرد که برای انتخابی همچون روحانی و رفسنجانی شادی می کنند؟ قاضی پور که انگشت کوچک آن آقایان نیز نمی شود! پس کجایند این معلمان اخلاق و سیاست؟!

ملت آزربایجان خوب می دانند درد معلمان اخلاق منسوب به جریانهای خاص نه مقام زن است نه ادبیات آقای قاضی پور و نه احیاناً یک جنایت جنگی فرضی. مردم آزربایجان اساساً خود طرفهای ناقص نماینده خود را می دانند و اگر اقتضا کند خود جواب وی را می دهند و نیازی به دایه مهربانتر از مادر ندارند.

در این قضیه کل موضوع این است که جریان های سیاسی حامی گروههای تروریستی و حامیان پان فارسیت – پان ایرانیست آنان از شکستی که در انتخابات (البته فیلتریزه و کانالیزه شده) اخیر در شهر اورمیه خورده اند خشمگینند و حال که می بینند در دور دوم نیز احتمال قریب به یقین دو نماینده ترک تبار به مجلس خواهند رفت و کاندیداهای مورد حمایت آنان از قافله باز خواهد آسمان و ریسمان را به هم می بافند و از هر ترفندی مدد می جویند. هم اینان گاه در صدد تخریب یکی از دو کاندیدای ترک تبار دور دومی هستند و گاه در پی اختلاف انداختن بین دو کاندیدا! و اکنون نیز به روش مچ گیری به دنبال رد اعتبار نامه آقای قاضی پور هستند تا شاید به جای او یک نماینده حامی جریانهای تروریستی به مجلس برود. غافل از اینکه دست آنان پیش ملت آزربایجان رو شده است و مردم اورمیه دقیقاً متوجه شیطنت آنان می باشند.

کوتاه کلام اینکه این انتخاب های انجام شده است در وحله اول انتخاب نظام است و در وحله دوم انتخاب مردم . مردم خود کاستی های این افراد را می بینند و می دانند. ولی آیا گزینه بهتری در این شرایط وجود دارد؟ لذا خرده گیری به مردم اورمیه جز دادن آدرس غلط و شیطنت نیست. دوم اینکه مردم اورمیه مصمم هستند برای جلوگیری از راهیابی نماینده گان حامی گروههای تروریستی که بر خاک و جان و مال و ناموس آزربایجانی چشم دارند سه نماینده مورد اجماع خود را به مجلس بفرستند و چنین نیز خواهند کرد.

۱۵ ۱۲ ۱۳۹۴- نگاه سیاسی سایت اؤیرنجی سسی